"De Maori's" en "hoe ik een puppy kreeg"

De maori’s en hoe ik een puppy kreeg..

Ik kom de kamer binnen. Er zitten zo’n 8 mensen, Maori’s, in een grote cirkel. Er staan 3 stoelen klaar voor Mark, Jenny en ik. We gaan zitten en sluiten onze ogen. De grote man in de hoek, Wakatow Matatanga, begint te bidden in het Maori.
Ik merk dat ik duizelig word, een weeig gevoel in mijn maag krijg en een druk tussen mijn ogen. Ook dansen de kleuren paars en blauw achter mijn oogleden, de op mij inmiddels bekende uitwerking van de intense energie die duidelijk rond circuleert in deze kamer. De eerste keer dat ik deze energie voelde en zag was tijdens mijn Reiki inwijding tien jaar geleden.
Het bidden gaat over in zingen, iedereen in de kamer doet mee. De kleuren blauw, groen, geel, en oranje voegen zich bij de intense kleurendans achter mijn oogleden. Ik begin te mediteren en raak in trance, of val in slaap, ik krijg het verschil nooit helemaal duidelijk. Het is intens, heftig, een vortex van energie, emotie’s maar vooral liefde. Het vervult mijn lichaam en geest. De muziek en de zang zwelt op, tot een machtig geheel van kleur en emotie. Dan ineens, van het ene op het andere moment is het afgelopen. Met een schok word ik wakker, uit een verre wereld ontwaakt.

De mensen in de kamer vormen een rij en ik krijg van iedereen een Hongi (de oorspronkelijke Maori begroeting, waarbij je een seconde of 10 je voorhoofd en neus tegen de voorhoofd en neus van de ander druk), een kus op de wang, en een lange en intense knuffel. Maree komt langs, de hoofd spirituele healer, ze heeft een Moko (tattoeage) op haar kin. Dan Wakatow Matanga, de spirituele echtgenoot van Maree. Showna, een massage healer en ook verantwoordelijk voor de keuken en het eten. Ree-Ree, een massage healer. Marilyn, een masage healer, ook met een Moko. Claire, een zangeres en massage healer. De oma van Maree, die heftig dementerend is, en dan nog een oom en tante.
Het is bizar om van deze vreemde mensen een Hongi, kus en knuffel te krijgen maar al gauw kom ik erachter dat Maori’s altijd iedereen zo begroeten, bekend of onbekend.

Het is 2 dagen eerder, zaterdag, als we Mark van de airport ophalen. Mark Johnson uit Seatle, één van de beste familie-opstelling therapeuten van de wereld!! Jenny heeft hem 2 jaar geleden ontmoet op een Hui, een Maori-healing weekend wat een soort open weekend is, waar allerlei healers samenkomen en voor een donatie behandelingen doen. Jenny stond daar met haar paarden en Mark met zijn familie-opstelling workshop. Vanaf dat moment komt Mark ieder jaar en hebben Jenny en hij een bijzondere vriendschap ontwikkelt.
Het klikt op het eerste gezicht. Jenny, Mark en ik vormen direct een drie-eenheid en noemen elkaar broer en zus. Van het feit dat Mark 57 is, Jenny 58 en ik 31, merken we niets. Sterker nog, het niveau daalt voor de rest van de week naar 8 jaar oude deugnieten. We zitten geheel op 1 lijn qua humor en iedere dag hebben we meerdere malen de slappe lach om de meest flauwe en kinderachtige dingen. Maar ook gaan we de diepte in, en komen veel levensverhalen en lessen aan bod. Het is alsof wij drieen al jaren samen zijn.
Mark leerde vorig jaar Showna en Ree-ree kennen op de Hui en zij hebben hem uitgenodigd voor de retraite. Mark heeft op zijn beurt Jenny uitgenodigd en Jenny nodigde mij uit. Een enorme eer hier bij te mogen zijn, zoiets intiems en onderdeel van de Maori cultuur.

Op maandag rijden we naar Whanganui waar de retraite plaats vind. Ik ben erg onder de indruk als Maree met haar Moko binnenkomt en de enorme Maori man Wakatow Matatanga.
Op de eerste dag krijgen we allemaal massages, die echt heerlijk zijn. Ook krijgen we elke 2 uur een enorme berg met eten. Ik merk ondertussen dat de Maori’s een enorm hartelijk, open, warm en welkomend volk zijn, die vooral ook heel veel eten. Ik ben denk ik minstens 3 kilo deze week aangekomen en snap nu waarom zoveel Maori’s met overgewicht kampen.

Op de 2e dag krijgen we de belangrijkste healing van Maree, de Miri Miri. Als ik de kamer binnen kom moet ik op een stoel gaan zitten. Maree vraagt waar ik aan wil werken.
Ik leg uit dat de ik laatste 3 jaar zo min mogelijk verantwoordelijkheden op mij heb genomen. Ik ben van baan verandert (uit de jeugdhulpverlening, en in de kroeg), ik ben bij mijn broer gaan wonen (dus geen eigen huis), ik heb mijn kat weggegeven en al mijn spullen verkocht. Ook ben ik geen relatie meer aan gegaan en ook op het vlak van vriendschappen probeer ik alles zo luchtig mogelijk te houden. Dit omdat ik voorheen veel te veel verantwoordelijkheden op mij droeg op veel te jonge leeftijd, op al die vlakken. De laatste jaren heb ik voor mezelf gezorgd door zo licht mogelijk te leven.
Maar ik merk dat ik weer verantwoordelijkheden wil gaan nemen in het leven, op het vlak van werk en wellicht een relatie. Ik wil weer ergens naartoe gaan werken, waar dat ook is, wat dat ook is, of met wie dat ook is. Ik wil mijn allergie met betrekking tot het onderwerp “verantwoordelijkheid” achter me laten.
Na deze uitleg moet ik mijn ogen dichtdoen en wat ze dan precies doet, weet ik niet. Het duizelige en weeige gevoel komt weer omhoog, met de druk tussen mijn ogen en de dansende kleuren achter mijn oogleden.
Ik voel alsof ik in een vortex zet, en na zo’n 10 minuten valt het ineens weg. Ze vraagt of ik ergens een blokkade voel, en ik zeg in mijn maag, het lijkt alsof daar een steen zit. Ik moet mijn hand op mijn maag leggen en steeds hard uitblazen. Dan ineens verdwijnt het en kan ik heerlijk diep ademhalen. Ditzelfde gebeurt ook met mijn keel, terwijl zij roept: let go, let go, it ends now.
Dan noemt ze het woord woede, en terwijl ik daaraan denk doet zij haar handeling. Ook de woorden wrok en veroordeling komen voorbij. Ondertussen boert ze er lustig op los, een teken van genezing en los laten.
Als de sessie voorbij is voel ik mij zo licht als een veertje. Het voelt alsof ik een stuk opgegroeid ben.
Klaar om de verantwoordelijkheden te nemen die bij het volwassen leven horen.

Een week later komt mijn eerste beproeving. We zijn op een manege, waar wij logeren tijdens het de Hui, het Maori open weekend waar we met onze paarden Eagala sessies doen.
Marcus zegt dat er Fox Terrier puppy’s zijn, dus we gaan kijken. Eentje komt direct op mij af gehobbelt en kruipt zowat in mij! Ik kan geen genoeg van haar krijgen en vraag Jenny op een dreinende, kinderlijke manier of ik haar mag houden. Ze lacht en zegt dat ik dit aan Marcus moet vragen. Marcus lacht nog harder en roept nee.
2 dagen later, als we op weg zijn naar huis, besluit Jenny nog even langs de puppy’s te rijden. De puppy met 2 zwarte vlekken op zijn rug, die net de vleugels van een engel lijken, komt weer op mij af. Jenny zegt met een ondeugende blik, zullen we haar meenemen? Ik denk dat ze een grapje maakt, maar ze blijkt het echt te menen. En marcus dan? Jenny begint te lachen en vraagt of het mij nu nóg niet duidelijk is wie de broek aanheeft in huis?!
We doen het dus echt, we nemen meteen de 6 weken oude puppy mee. Jenny wil haar aan marcus geven voor zijn verjaardag, zodat ie niet kan weigeren.
Ze wil haar Angel-T noemen. Angel naar de vlekken op zijn rug, en T naar mij. Maar dat klinkt niet lekker, daarom denkt ze aan alleen T. Sonja komt uiteindelijk met de beste naam op de proppen, Miss T.
Ik voel mij ontzettend vereerd dat ze haar naar mij vernoemd, en ik ben dan ook hoofdverantwoordelijke voor deze uberschattige pup. ’s Nachts slaapt ze bij mij en ik neem haar op sleeptouw.
Dus die verantwoordelijkheid in het leven, die ik zo graag wou nemen? Die kwam zich een week later aandienen in de vorm van een pup. En ik geniet er elke seconde van…

Wordt vervolgd voor de rest van de retraite, en het Maori open weekend.