I can see clearly now, the rain is gone

Ik ben 10 jaar oud, en zit achter in de klas, omdat ik daar de ruimte heb om lekker veel te kletsen. De letters op het bord zijn wazig. Ik moet mijn ogen dicht knijpen om ze te kunnen lezen. Tijd voor de oogarts dus.
Na een aantal testen blijkt dat mijn ogen -0,5 achteruit gegaan zijn. Tijd voor een bril. Na het kiezen van het hipste model, en een week wachten is het moment daar. Ik zet de bril op en kijk naar buiten. De blaadjes aan de boom zijn ineens vermenigvuldigd maal 100. Ik zie ze bewegen in de wind. In de verten hebben mensen haar op hun hoofd, in plaats van donkere of lichte vlekken. “I can see clearly now, the rain is gone”.

Dit moment heb ik nog vele malen mogen meemaken gezien mijn ogen slechter werden met de jaren, en iedere keer was het weer een openbaring, een verfrissing, een opluchting. Op mijn 16e, 15 jaar geleden, was dat voor het laatst, mijn lenzen hebben sindsdien dezelfde sterkte.
Tot aan dag 3 van de Maori retraite. Ik word wakker en kijk om mij heen. Ik verwacht de eeuwenoude stroom van kritische gedachten over mijzelf en wat ik ooit heb mee gemaakt in mijn leven en wat ik moet gaan doen met mijn leven. Maar dat blijft uit.
Ik dwing mezelf om de gedachten op te halen. Met moeite komen er een aantal boven maar ze doen mij niks. “I can see clearly now, the rain is gone”.
Ik besef mij dat ik al 15 jaar lang geen noemenswaardige issues heb meegemaakt. Sterker nog, mijn leven is prachtig mooi de laatse 15 jaar. En de eerste 16? Ach ja, daar waren een aantal flinke crappy momenten, maar ach, dat is in het verleden, dat definieert mij al lang niet meer.
Ik schrik bijna van deze laatste gedachte. Want dat is niet zoals ik het beleefd heb! Maar dan realiseer ik mij dat ik gewoon een uiterst gevoelig meisje ben. Of beter gezegd, vrouw. Want zo voel ik mij. Was mijn vraag in de healing sessie niet om een stuk op te groeien? En om meer verantwoordelijkheid te nemen in het leven? Ik besef mij dat mijn gevoeligheid mijn beleving beinvloed heeft. Ten negatieve, maar vooral ten positieve. Ik zie ineens duidelijk mijn talenten, mijn gaven, en het pad waar ik naar toe wil, en al ooit op was. Mensen helpen. En dat mijn leven met ups en downs verloopt? Dat is omdat ik nu eenmaal intens ben. Gelukkig maar.

Dag 3, mijn laatste sessie. Ik ga al fluitend de kamer binnen. Voor mijn gevoel word het een lichte sessie, want ik heb immers geen issues meer. En dat wordt het ook. Ik krijg een hoop energie-ballen van Maree en mag er een aantal weg geven of zelf houden. Ik besluit om ze weg te geven, ik heb ze zelf niet nodig.
Na de afsluitende ceremonie kijkt Maree mij intens aan. Ze zegt dat mijn 3e oog wijd open staat, dat ik vertrouwen moet hebben in mijzelf, want wat ik ook ga doen, ik heb meerdere gaven, ik ben er sowieso goed in. Precies wat Mark al eerder tegen mij zei.

Vandaag gaat Mark zijn werk doen, familie-opstelling. We gaan naar een grote ruimte waar 30 genodigden mensen zijn. Ook is daar een vrouw, door Jenny uitgenodigd. Zij is een client van ons.
Tijdens haar familie-opstelling krijg ik ineens bonzende hoofdpijn, wat vreemd is want ik heb al bijna 10 jaar geen hoofdpijn meer (los van katers of teveel roken, wat ik hier niet meer doe. Ik drink nog maar amper, en rook 1 pakje per week, ja per week, ook ga ik rond 22u naar bed en eet ik gezond en veel en drink ik heel veel thee).
Na de opstelling kom ik met haar in gesprek. Terwijl ik met haar praat word het bonzen erger en erger, tot ik bijna moet overgeven. Ik probeer mij op het gesprek te concentreren maar het lukt niet. Ik zie scheel van de pijn.
Iemand komt tussen mij en haar te staan en begint een gesprek met haar. Dankbaar loop ik weg, naar de wc toe om te willen gaan overgeven, maar zodra ik van haar weg loop, word de misselijkheid minder. Later hoor ik van Jenny dat ze had gezegd dat ze die ochtend met een enorme hoofdpijn binnen kwam maar dat deze tijdens de sessie geheel verdween.
Ik wist zeker dat deze hoofdpijn naar mij toe was gegaan. 2 uur na de sessie verdween de hoofdpijn net zo snel als ie gekomen was…

Hierna gaan we naar huis, ik, Mark en Jenny. Mijn beste vrienden hier in Nieuw Zeeland, mijn helden…
Ik ken Mark pas 5 dagen, maar het voelt als 50 jaar. Jenny ken ik al 100 jaar. Thuis zitten we de hele avond aan de keukentafel. We halen herinneringen op aan de Retraite alsof ze jaren geleden gebeurt zijn. Mark, die 20 jaar lang acteur is geweest, speelt alles met verve na. Jenny en ik gieren het uit van het lachen.
Een van de tradities van de Maori’s is dat er voor elke maaltijd en voor elke healing een gebed gezegd moet worden, en dat moet door de oudste man in de kamer. Als er een Moari man in de kamer is doet deze man dat, in het Maori. Wij drieeen spreken dat niet, dus geen idee waar het over gaat. Maar gezien Mark het grootste deel van de tijd de enige man is, moet hij de gebeden doen, ook al is hij geen Maori, maar een rasecht Amerikaan van Seattle. . Hij heeft dus geen idee waar de gebeden over horen te gaan en begint maar wat te improviseren. De ondertussen legendarische woorden “in the circle of love, in the circle of light….” worden ieder gebed door hem herhaald, ze beginnen ieder gebed en de gebeden eindigen in een hoop cliche geblablabla.

Ik kan de woorden niet meer horen, vooral omdat ze overduidelijk gejat zijn van de Lion King. Ik besluit mijn diepe ergernis voor me te houden tot we in de auto op weg naar huis zijn. Daar proest ik het uit van het lachen en vraag Mark of hij nooit meer wil bidden als ik er ook bij ben, want dan kan ik het niet meer droog houden.
Jenny, die de woorden ook meer dan beu was en ook al de Lion King erin herkende, proest met me mee, en met zijn drieeen komen we niet meer bij. (Vandaag, 1,5 week later, doen Jenny en ik een roadtrip naar het noorden, naar Mark toe. Opnieuw halen we deze herinnering op, alleen kan ik deze nu visueel bekrachtigen, door tijdens de woorden in the circleof life, de pup Miss T, omhoog te houden, zoals Simba in de Lion de King omhoog word gehouden. Tranen van het lachen, vooral omdat miss T diep in slaap was op mijn schoot, niet wist wat haar over kwam en Mark riep, maak haar nou niet wakker, dat is zo zielig, en Jenny en ik elkaar aankeken, zo van, pffffff).

Zo zijn er veel gemeenschappelijke ergernissen over mensen of kleine dingen van deze week van retraite, die nu eindelijk tijdens deze auto rit naar huis geuit kunnen worden. Ik ben helemaal klaar met het spirituele gezever dat er “voor alles een reden is”. Mijn zin voor de rest van de dagen is als iemand zich afvraagt “wat zou de reden zou zijn voor dit, dit en dat”, dat het gewoon is omdat… (vul logische verklaring in). Gelukkig bevind ik mij onder weliswaar uiterst spirituele, maar boven dat nog meer sarcastische en nuchtere vrienden, die het geheel met mij eens zijn en met mij mee doen in deze stellingname.

Op vrijdag nemen we de paarden mee naar de Hui, het open healing weekend in Upper Hut. We nemen Tom, Indi, Ollie en Frank mee. En in de volgende blog lees je wat er daar gebeurde.