"The Moria School Of Hope"

“Today was the first day since I arrived at the camp that I felt really happy”, zei de Afghaanse vluchteling, die les geeft aan de kinderen van kamp Moria, op de vraag wat hij van deze dag vond. We kijken elkaar aan en knipperen snel onze tranen van ontroering weg. Maanden van hard werken aan het opzetten van de school op Moria kwam op dit moment samen. Vandaag hebben we namelijk alle 10 de leraren meegenomen op teambuilding dag, ergens in de prachtige natuur van Lesbos.

De school op Moria bestaat pas 3 weken. En bij school moet je denken aan 3 cabines, van in totaal zo’n 30 m2, met per klas zo’n 10 tafeltjes en stoeltjes, gemaakt door de vluchtelingen tijdens het bouwproject. In de weken ervoor zijn ze tijdens de “social shift” (waarin je rondloopt op het kamp en contact maakt met iedereen) op zoek gegaan naar leraren op het kamp. Dat heeft een aantal leraren opgeleverd en gelukkig blijven er zich nog steeds leraren aanmelden, want (hopelijk natuurlijk) zullen ze uiteindelijk doorstromen omdat ze een verblijfsvergunning in Europa krijgen.
5 ochtenden per week wordt er les gegeven in Engels, rekenen en de moedertaal aan kinderen en 3 middagen per week wordt er Engels gegeven aan volwassen. Wij faciliteren de school, maar de leraren zijn zelf verantwoordelijk voor de lessen. De leraren komen uit landen als Ghana, Afghanistan, Sudan, Iran en Pakistan.

Gisteren had ik mijn 2e shift op het kamp. Ik ging mee naar de school voor kinderen. Om 9:00 uur verzamelden de leraren zich en kunnen ook ouders hun kinderen in de leeftijd van 6-10 jaar inschrijven voor school. Er bestaat al een wachtlijst hiervoor. Daarna gingen de kinderen de klas in. Wij zetten buiten een tafeltje neer en gingen met de kinderen jonger dan 6 jaar kleuren. Dit hele proces verliep ietwat chaotisch en ik als structopaat probeerde te roeien met de riemen die ik had.
Al snel kwam ik erachter dat veel kinderen de kleurpotloden “ali babadden”. Dit is een term die op het kamp wordt gebruikt voor “stelen”. Ik had ook al 10 jaar niet met kleine kinderen gewerkt dus al met al was het nogal een intense ervaring.
Op een bepaald moment wilde een 5 jarig meisje op mijn schoot zitten en ik liet dit toe. De dag erna hoorde ik dat haar moeder was overleden tijdens een bomaanslag en besef ik mij dat ik juist met dit soort kinderen een bepaalde afstand moet bewaren. Als zij zich aan je gaan hechten en je vertrekt over een paar weken weer, is dat de zoveelste klap. Het is zo tegenstrijdig want je wil zo’n meisje alle liefde en aandacht op de wereld geven, maar zoiets is juist schadelijk. Op dit soort momenten word je met je neus op de feiten gedrukt.

Op de weg terug brainstormde ik met mijn collega over hoe we alles goed kunnen stroomlijnen. Zij had meteen door dat ik met mijn achtergrond als pedagoog en opleidingskunde goede ideeën had en nodigde mij uit voor een brainstormsessie die avond en ook voor de teambuildingsdag de dag erna. Ze vroeg of ik als aandachtspunt de school op mij wilde nemen. Zij zou namelijk de komende week vertrekken en zo kan alles goed overgedragen worden. Dit zou betekenen dat ik morgen niet de Patients Administation shift zou hoeven doen, waar ik stiekem wel opgelucht over was. Tijdens deze shift sta je buiten de dokterskliniek waar iedereen die de dokter wil zien zich moet aanmelden. Dit is een intense shift omdat veel mensen heftig kunnen reageren omdat ze direct een dokter willen zien. Voor mijn gevoel val ik dus met mijn neus in de boter en ben ik erg dankbaar dat ik deze kans krijg. Op het einde van de week zal ik wel 2 nachtdiensten draaien bij de dokterskliniek.

De teambuildingdag was vooral ook een leuke en gezellige dag. We hadden een aantal workshops voorbereid op het vlak van administratie en lesvaardigheden. We begonnen de dag met onszelf aan elkaar voor te stellen aan de hand van kaarten met afbeeldingen erop. Iedereen mocht een kaart kiezen en aan de hand hiervan een verhaal vertellen wat hen typeerden. De verhalen waren hartverwarmend omdat iedereen vol positiviteit en hoop vertelde over hun situatie. Iemand vertelde dat vandaag zijn 24ste verjaardag was. We begonnen direct met het zingen van Happy Birthday waarbij bij hem de tranen in zijn ogen sprongen, waardoor bij mij de waterlanders zich ook weer opdrongen. Het is ongelooflijk hoe zo’n klein gebaar zo’n ontroering teweeg kan brengen.

De workshops verliepen erg goed. We waren enorm onder de indruk van de les-vaardigheden die zij bezitten. Vrijwel alle leraren zijn in hun thuisland ook leraren. Ik kon er zelf veel van opsteken.
Daarna hadden we een heerlijke lunch voorbereid. We zaten gezellig te kletsen over van alles en nog wat. Op zo’n moment vergeet je dat je met allerlei nationaliteiten aan tafel zit, dat deze mensen vluchtelingen zijn en uit vreselijke omstandigheden komen. Ik wenste dat de hele wereld door mijn ogen kon zien wat voor eenheid wij hier vandaag vormden en dat we allemaal mensen zijn met hoop en dromen.
Aangezien er nog een naam moest komen voor de school lieten we de leraren brainstormen en stemmen voor deze naam. Er werd gekozen voor de “Moria School of Hope.” Er waren wat twijfels of “Moria” er bij moest staan. Sommige vluchtelingen hebben een minder fijne associatie bij de naam van dit kamp, maar zoals één van de leraren zei: “let’s put hope back in Moria”. Als afsluiter maakten we een mooie hike door de natuur en speelden we bij terugkomst nog een partijtje volleybal.

Ik had mij ingesteld op 2 drukke weken met 15 uur werken per dag, maar dit valt alles mee. Ik heb best veel vrije tijd. Ik werk meestal rond de 6 a 10 uur per dag.
Zaterdagavond zijn we met zijn allen uitgegaan in Mitilini en gisteren ben ik met 3 collega’s naar het dorpje Petra gereden waar we eerst lekker aan het strand hebben ontbeten, daarna een heuveltop op zijn gaan hiken en uit eten zijn gegaan. Ik ben hier nu pas 4 dagen, maar het voelt als 4 weken. Iedereen is onwijs lief en ik voel alleen maar dankbaarheid dat ik de kans heb gekregen om op dit prachtige eiland dit werk te mogen doen. Het is veel minder heftig dan ik dacht. De doktoren krijgen veel meer van de heftige verhalen mee, maar wij proberen juist als PSS-team ons te richten op het positieve zodat ze even alle narigheid kunnen vergeten.