Afscheid

Het is 12 uur ’s nachts en voor het laatst zit ik op bed in mijn kleine vertrouwde berghutje op palen. Ik heb met een paar mensen en vrienden een afscheidsdinertje gehad. Colin, een man van bijna 50 uit Zuid-Afrika, Tim van 28 uit Vlaams Belgie, die weigert om Nederlands tegen me te praten, Domi, een 19 jarig meisje uit Noord-Italie, John, een Amerikaanse jongen van 24, en Lisa, mijn 21-jarig vriendinnetje ook uit Zuid-Afrika.
Met Colin heb ik pas de laatste dagen veel contact maar ik heb hem altijd erg gemogen. Met tim heb ik altijd wel contact gehad, maar ook de laatste dagen wat meer. Domi Is er gewoon altijd bij maar ze is geen vriendin van me, John ken ik amper want hij is er pas een paar dagen en Lisa is de laatste paar weken een goeie vriendin geworden. Ook erg leuk dat ze uit Zuid-Afrika komt, aangezien ik daar 2 keer geweest ben.

Grappig hoe snel vriendschappen groeien als je reist. Ook grappig hoe mensen de laatste paar dagen ineens dichterbij me komen te staan terwijl ik ze al 2,5 maand ken, zoals Ed en Shu. Wat een lieve mensen, ik begin ze net te leren kennen, en dan ga ik. Ook Lisa had ik de eerste paar weken helemaal niks mee. Het is een kwestie van openstaan voor anderen. Ik weet van mezelf dat ik mij erg kan afsluiten voor andere mensen waardoor ik niet zie hoe leuk ze eigenlijk zijn. En dan soms maak ik de keuze om mij wel open te stellen en word het ook helemaal leuk.
Ik denk dat dat wel iets is waar ik aan wil werken omdat ik daardoor dus ook bijzondere mensen misloop. Maar ik kan ook niet openstaan voor iedereen, ik zou gestoord worden. Want ik investeer ook echt in de mensen waar ik bevriend mee raak, en het is gewoon niet mogelijk om dat met iedereen te doen. Nu ik op reis ben, is alles zoveel intenser en merk ik dat ik mij liever focus op een paar mensen, dan op veel mensen.

Chunky had ik een hele tijd niet gezien, en alsof ze het weet dat ik ga, is ze mij de laatste 3 dagen komen opzoeken. Net mocht ze als uitzondering even op mijn bed liggen. Ik was van plan om haar heel de nacht binnen te houden, maar toen keek ik naar haar vacht en de tientallen vlooien die ik zag springen en toen moest ze toch naar buiten, wat ze heel beteuterd deed. Waarschijnlijk ligt ze morgen nog op mijn balkon… Hoe loyaal kan een hond zijn! Vooral omdat ik haar nog nooit eten heb gegeven, dus dat is oprechte liefde.

Ik merk dat ik de laatste weken meer in balans ben. Toen ik hier aankwam begon ik neutraal. Daarna werd ik een soort van manisch. In zo’n periode ga ik ook altijd meer drinken vreemd genoeg wat uiteindelijk niet zo’n goede uitwerking op mij heeft.
Daarna werd ik down en ben ik beter voor mezelf gaan zorgen lichamelijk en geestelijk en nu is alles in balans. Ik voel dat ik rustiger ben. Ik geloof niet dat ik mij ooit zo in balans gevoeld heb. Het is een prettig gevoel. Ik maak nog steeds leuke dingen mee en geniet nog steeds heel erg, het is alleen niet meer zo in extremen.

Morgenmiddag vertrek ik. Ik ben er rustig onder. Af en toe schiet er een stressgedachte door mij heen, maar ik kan mezelf meteen rustig krijgen en gewoon in het hier en nu leven. Alles komt goed.
Wat dat betreft groei ik zo snel. Het zal niet lang meer duren of ik reis geheel zonder zorgen.
Ook het afscheid nemen word steeds normaler. Een knuffel, een take care en dan gewoon omdraaien en verder lopen. Tuurlijk mis ik de mensen die vertrokken zijn wel en ik heb ook nog wel contact met ze via FB, maar het is prima zo. Ik hou wel van het idee om over heel de wereld vrienden te hebben, al zie ik ze misschien nooit meer. Aan de andere kant, Australie en Nieuwzeeland zijn populaire landen. Veel van mijn vrienden hier zijn er al geweest en willen ernaar terug, of gaan er nog naar toe. Dus grote kans dat ik ze daar nog tegen ga komen.

Goh, ik heb het toch allemaal wel even gefikst hier. Had je dat gedacht, broertje, toen ik vertrok? Ik heb Bangkok overleefd, de visa-run from hell naar maleisie, ik heb mijn eenzame momenten overleefd en ik heb veel lol gehad, vrienden gemaakt en ook nog eens kei hard gewerkt voor mijn Divemaster (100 duiken, maximale score op mijn vaardigheden test. En ik heb de tags op FB van mijn instructor om dat te bewijzen ;-). En ik heb nu onwijs veel zin om naar Australie te gaan wat ik ook allemaal zelf geregeld heb.

En oh ja, ik heb het gedaan! Eindelijk gedaan. Na 15 jaar serieus erover nagedacht te hebben voelde ik eindelijk dat ik er klaar voor was en wat ik wilde. Ik heb mijn eerste tattoo gezet. Een originele Thaise Bamboo tattoo. Het thaise woord voor acceptatie. Dat woord is een rode draad in mijn leven. Uiteindelijk komt alles in de eerste plaats neer op accepteren. Gelukkig is het thaise woord voor acceptatie ook nog eens een mooi geschreven woord dus ik ben er erg blij mee. Mensen zullen het vast cheesy corny cliche vinden en dat is het ook, maar voor mij betekent het veel. En ja, er zijn ook een paar mensen thuis die het sterk afkeuren, maar ik kan hun niet mijn leven en keuzes laten bepalen. Ik hoop dat ze het uiteindelijk zullen accepteren en mij erop vertrouwen dat ik goed heb nagedacht en er echt achtersta.
Ik merk nu al dat ik er met mijn duim overheen wrijf als ik weer es loop te vechten tegen bepaalde gevoelens, en dat het mij dan herinnert om die gevoelens eerst te accepteren. Het is een “anker” zoals dat gebruikt word in de NLP. Het voelt aan alle kanten goed, deze tattoo. En het staat symbool voor het spannendste ding wat ik ooit gedaan heb. Alleen op reis gaan. Dus als ik ernaar kijk voel ik ook trots. Trots op deze periode hier in Koh Tao. Wat ik allemaal gedaan en bereikt heb.

Wat ook grappig is, ik zit aan de andere kant van de wereld en ik geloof niet dat mijn familie ooit zo op de hoogte is geweest van mijn leven. Door alle blogs en de continue stroom van FB updates weten ze precies elke paar uur wat ik aan het doen ben. Iets wat ze normaal niet zouden weten. En oh jeej, al die info stuur ik het wereld wijde web op… ;-) Big brother is watching me!

Ik kan ook wel oprecht zeggen dat ik mezelf ben hier. Wat de mensen hier over mij zeggen zijn dezelfde dingen die de mensen tegen mij zeiden in Nederland.
Maar het grootste verschil met hoe ik mij hier voel en in Nederland, is dat ik hier vrijwel geen negatieve gedachten over mezelf heb. En dat is zo’n verademing! En ik heb niet eens het gevoel van, ach ik ben toch op reis, ik kan zijn wie ik wil en ik geef er niks om wat anderen van mij denken. Nee, ik heb mezelf geen 1 keer op zo’n gedachte betrapt. Maar de negatieve gedachten zijn er gewoon niet. Ik kan mezelf nog wel eens onzeker voelen, maar het blijft bij een gevoel. Normaal volgt er een stroom van negatieve gedachten op zo’n gevoel, maar hier blijft dat uit. “Was dat ook niet het hele idee van op reis gaan zusje”, hoor ik mijn broer zeggen.

Het is nu een dag later. Vandaag mijn spullen ingepakt en een hoop kleren achtergelaten. Helaas werd deze plek al meteen opgevuld met mijn duikspullen, maar ik reis al met iets minder zooi nu.
Daarna ben ik naar Buddha gegaan en afscheid van iedereen genomen. Hier word ik steeds beter in. Een knuffel, een take care en weer verder.
Ik was wel de hele tijd een beetje zenuwachtig. Maar dat is eigenlijk puur de angst dat ik iets vergeet mee te nemen, iets kwijt raak of te laat kom. Voor mijn nieuwe avontuur ben ik niet meer zenuwachtig.
Lisa is nog met mij meegegaan naar de pier om mij uit te zwaaien. De Lompraya catamaran was een enorme luxe na 3 keer de Songserm, dat is die 5 euro extra echt wel waard.
Het is goed zo, de timing om Koh Tao te verlaten is perfect.
Nu ben ik in Chumpohn, aan het wachten tot mijn nachttrein gaat. Wat een luxe dat ik dadelijk gewoon een bed heb ipv een crappy stoel in een bus! Ook dat is die 8 euro extra meer dan waard.
Ik heb de laatste dagen wel pech gehad, mijn bike is stuk gegaan dus die moest ik repareren (ik heb hem wel verkocht voor dezelfde prijs als dat ik hem gekocht had), ik ben de pincode vergeten van mijn bankpas waardoor ik niet meer kan internetbankieren, en ik hoop dat ik hem wel weer herinner als ik geld nodig heb, en mijn telefoon begint stuk te gaan. Ik heb hem 2 maanden terug laten vallen en er zat al die tijd een barst in het scherm, maar nu werkt de onderste helft van het touchscreen niet meer.
Ik denk dat mijn engeltje even op vakantie is. Ik ben te gemakzuchtig geweest, en daar word ik nu voor terugbetaald. Hopelijk kan ik morgen mijn telefoon laten maken in Bangkok.
Dus… morgenochtend om 5 uur kom ik aan. Dan loop ik wat rond en ga ik naar de Buddhaviewshop om daar mijn rugzak achter te laten en dan loop ik weer wat rond. Om 17:00 vlieg ik, en om 11:00 donderdag kom ik aan. Dan neem ik de trein naar Wentworthville waar Rachel, een vriendin van Ger, mij zal opwachten en naar zijn huis zal brengen…
Ik heb er zin in!
Dag Koh tao, ik zal je vast gaan missen maar ik ga nu eerst even de wijde wereld in….