Alle begin is (niet zo) moeilijk: Sydney

Ik ben nu exact 2 weken in Sydney. 2 weken geleden zat ik vol goede hoop en zin in het vliegtuig van Koh Tao naar Sydney, klaar voor een nieuw avontuur, vol verwachtingen en dromen. 2 weken geleden drukte ik buiten het airport mijn laatste sigaret uit en gooide ik een half pakje sigaretten weg.

Zoals velen van jullie weten werd ik voor de tweede keer ge-upgrade naar 1e klas. Hoe 1e klas eruit ziet? Nou, hetzelfde als businessclass, maar dan zonder het lekkere eten en met stoffen bekleding ipv leer. Stoelen die zowel in 15 verschillende standen als horizontaal gepositioneerd kunnen worden, 17 inch scherm voor je neus, fatsoenlijke koptelefoon… De service lijkt op die van Economy, en het eten is ietsje smakelijker.
Zoals ik eerder vertelde was ik van Amsterdam naar Thailand ook al ge-upgrade (maar dan met het oude meubilair ,maar nog steeds erg goed), maar dacht ik met mijn domme hoofd dat dat de economy van China Airlines was waardoor ik er niet optimaal van genoot. Gek is dat he!
Dit keer wenste ik vurig voor weer een upgrade, en mein got, het gebeurde toch weer! Ik ken mensen die al jaren de wereld rond reizen en waarbij het nog nooit gebeurd is. Wat een mazzelaar ben ik toch!
Dit keer heb ik er enorm van genoten. Helaas moest ik na een uur of 5 overstappen en kwam ik in Economy terecht. En ja hoor, daar veranderde ik meteen in een verwend nest! En dat terwijl ik zelfs 2 stoelen voor mezelf had en ik erbarmelijke reis omstandigheden in Thailand had gehad, waarop ik mezelf had beloofd nooit meer over vervoer te zeuren.
Maar jawel, voor de 6 resterende uurtjes klaagde mijn hoofd dat ik te weinig beenruimte had, dat het tv-schermpje te klein was, de leuning irritant in mijn heup prikte als ik mij neervlijde over de 2 stoelen en dat het te lawaaierig was met al die mensen in 1 ruimte.

In Sydney nam ik de trein naar Wentworthville (30 km van het centrum af, ongeveer 40 min met de trein) waar Rachel, een vriendin van Gerry (de oom van Fer, mijn lieve collega van de grote markt) mij ophaalde en mij naar zijn huis bracht. Gerry (die ik nog nooit ontmoet heb, alleen mee geskyped) is op dit moment op vakantie in Nederland/europa/where ever, dus te gek dat ik zomaar in zijn huis mag blijven.
Het is een bungalow met 5 kamers en 2 huiskamers. 1 kamer is een muziekkamer met drumstellen en andere instrumenten. De 4 andere kamers zijn slaapkamers en dan zijn er 2 zitgedeeltes. Er is een grote open keuken en een tv met 1000 zenders.
De eerste paar dagen heb ik vooral genoten van het alleen zijn. Heerlijk. Ik heb natuurlijk twee jaar samen gewoond met ex, en daarna 2 jaar samen gewoond met broer. Dus ik was al 4 jaar niet alleen geweest. In Koh Tao had ik natuurlijk ook mijn eigen hutje maar was ik wel elke dag onder de mensen/vissen. Nu had ik eindelijk wat huiselijkheid voor mezelf.

Op zondag smste Rachel of ik mee ging een drankje doen, in Newtown. Dit is een suburb van Sydney, waar vooral de alternatieve mens komt. Ik voelde mij er meteen thuis.
Je moet weten dat de Sydniers eigenlijk best wel uuh… ouderwets en lelijk zijn. Het is net alsof ik in Engeland rondloop. Australie is wat dat betreft toch een eiland en er lijkt zich behoorlijk wat inteelt voor te doen. De kledingstijl is ook al tig jaar oud, en ik zie weinig vooruitstrevends of stylish voorbij komen, ondanks dat dit een wereldstad is. Ik heb dus ook pas 1 leuke jongen gezien in Sydney, en dat was mijn trainer van de RCG trainer. Een vriend uit Sydney uit Koh Tao had mij al gewaarschuwd: “Australia is a beautiful country, only the ozzie’s are fucking retards…

Het was erg gezellig met Rachel en ze had een hoop tips, zoals dat als ik barwerk wilde doen, ik 2 cursussen moest doen; Responsible Service of Alcohol, en Responsible Conduct of Gambling, om in een bar te mogen werken. Bijna elke bar, die ze hier pub of hotel noemen, heeft een gokruimte, wat een groot probleem is in Aussie.
Een paar dagen later heb ik die cursussen gedaan, ze waren enorm saai, en kosten mij 200 euro.
Toen was er alweer een week voorbij. Aangezien ik mij erg op mijn plek voelde in Newtown besloot ik daar mijn CV te verspreiden (aan 3 kroegen die mij aanspraken). Dit deed ik helaas op vrijdag einde van de middag waardoor ik te horen kreeg op maandag terug te komen omdat dan de manager/eigenaar er weer was.
Op zondag sprak ik weer af met Rachel, drankjes in Newtown, en op maandag ging terug naar een leuke kroeg in Newtown, Sandringham hotel. Een soort van combi tussen het Paard en de Pater, of voor de Brabanders, een combi tussen de 013 en extase. Dus veel live-muziek, jamsessies en boven een aparte zaal waar bandjes optreden.
Helaas was de eigenaar er niet, dus dinsdag weer terug. Dit keer was de eigenaar te druk dus ik moest de dag erna terug komen, en dit brengt mij naar het volgende hoofdstuk van deze blog…

Na deze opsomming van alle gebeurtenissen kom ik weer terug op mijn gevoel. In de afgelopen 14 dagen ben ik 12 dagen alleen geweest. Helemaal alleen. Natuurlijk heb ik Sydney doorgewandeld, maar ook dan ben je alleen. In die 12 dagen heb ik of niet gesproken, of 1 zin per dag gezegd, tegen een caissière of barman, of een keer een skype gesprek. Kun je je voorstellen, Tamara die 12 dagen lang NIKS zegt. Hebben jullie wel eens ooit 12 dagen niks gezegd? Ik nog nooit. Het voordeel is, ik dacht dat ik mijn kopstem voor eeuwig beschadigd had, maar ik zing weer zo zuiver als een nachtegaaltje. Verder voel ik mij als 1 van de volgers van de goeroe in het boek eat pray love; I’m in Silence…
Dus, wat blijft er dan over. 1000 gesprekken in mijn hoofd. Nu is mijn hoofd toch al nooit rustig geweest, nu krijgen alle gedachten de kans en ruimte om eens heerlijk tekeer te gaan. En ik voel mij als een verkeersleider op de Champs elysees, met stopbordjes en doorgangbordjes. Allerlei stemmetjes die mij proberen te overtuigen hoe ik mij moet voelen en welke keuzes die ik moet maken. Het doel van deze stemmetjes is hetzelfde. Ervoor zorgen dat ik een geweldige tijd heb, dat ik niemand voor zijn kop stoot en dat ik geen fouten maak of afgewezen word. Maar de manier waarop ze dit voor elkaar proberen te krijgen verschilt nogal waardoor ik elke keer moet besluiten om ze een stopbord moet geven, of een doorgangsbord.
De duidelijkste stemmen die ik hoor (ik heb het trouwens over mijn gedachten, niet dat jullie denken dat ik een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heb) zijn die van mijn ouders en familie, die zijn natuurlijk het meest ingesleten. Die zijn vooral praktisch van aard, maken korte metten met mijn gevoelens. Hup, doorgaan, regelen, plannen, ervaren, genieten, niet treuzelen, niet miepen, niet zeuren.
Dan komt Schuldgevoel om de hoek kijken, want op sommige dagen ga ik niet, regel ik niks, geniet ik niet, treuzel ik en miep ik. En dat mag niet. Want ik ben aan de andere kant van de wereld, er is zoveel wat ik moet zien! Dus voel ik mij elke seconde van de dag schuldig dat niet voldoe aan de Familie stem.
Gelukkig is daar Compassie en Positiviteit, die zeggen dat ik lief moet zijn voor mezelf, dat het allemaal goed komt, dat ik mij geen zorgen moet maken, dat ik vertrouwen moet hebben.
Maar Angst ligt op de loer, samen met de Criticus. En die zeggen dat het allemaal mis loopt, dat ik niet zo lui moet doen, dat ik veel te onzeker ben, dat het nooit gaat lukken, dat ik die baan nooit ga krijgen en als ik hem al krijg dat ze mij na de proefdienst zeker niet willen en dat ik het niet kan.
Ondertussen zoek ik antwoorden in Spiritualiteit. Maar dit kleine wijze stemmetje word in deze grote stilte met gemak overschreeuwt door alle anderen.
Het komt erop neer dat ik mij tot aan afgelopen dinsdag wel prima voelde. Maar nadat de eigenaar er voor de 2e keer niet was, zakte de moed mij in de schoenen. Compassie, Positiviteit en Spiritualiteit waren nergens te vinden, en eindelijk kregen de andere gedachten de kans om mij onderuit te schoppen.
Is Sydney het wel voor me? Moet ik niet verder reizen. Australie is een prachtig land, wat loop ik mijn tijd te verdoen.
Ik begin daarom Laurens te stalken die een baan voor me zou hebben in Canberra, ik wil zekerheid! Hij raad het mij af en vraagt waarom ik niet naar Byron Bay of Whitsunday islands ga.
Reizen?! Nog meer onzekerheid! Terwijl ik juist nu naar zekerheid snak! Maar toch sta ik daar ineens voor open, hoe Angst mij ook probeer te overtuigen om dat niet te doen, ik moet wel. Dit schiet zo niet op! De hele avond zit ik op internet om hostels te zoeken, baantjes te zoeken en goedkope manieren van reizen te zoeken.
Ondertussen weet ik niet wat ik wil en wat ik moet doen. Wat zegt mijn gevoel, mijn verstand, mijn intuitie, mijn hart?
Het is Rob, natuurlijk Rob, die altijd al mijn raadgevende engeltje is op de momenten dat ik het even echt niet meer weet, die mij weer met beide benen terug op aarde zet. Hij geeft mij een aantal spirituele lessen mee en Compassie, Positiviteit en Spiritualiteit krijgen weer de overhand.
Een dag later, vandaag dus, ga ik weer langs die leuke kroeg, en krijg ik te horen dat ik dinsdag mijn proefdienst heb. In 2 andere kroegen die binnen nu en een paar weken nieuwe mensen zoeken laat ik mijn CV achter.

En nu, ik voel me wel weer goed. Ik heb ondertussen meerdere hengels uitgelegd als het gaat om verder reizen, maar ik leef met de dag, in het moment. Ik kijk wat er op mijn pad komt, en hou mij niet meer angstvallig vast aan zekerheden.
Meer dan ooit besef ik mij dat dit mijn eigen spirituele reis is, hoezeer ik al die stemmetjes ook tevreden wil stemmen. Dus, ook al lijk niks te doen met bepaalde adviezen, wees gerust, ze vliegen mijn hoofd heus wel rond, maar ik wil mijn eigen keuzes maken. Daarom ben ik alleen aan de andere kant van de wereld. Ik kan niet alles zien en ontdekken, maar het gaat erom dat ik gelukkig ben en geniet en leer op mezelf te vertrouwen. En ik vertrouw erop dat de keuzes die ik maak tot dit resultaat zullen leiden.

Ondanks dat ik alleen ben, ben ik niet alleen. Ik voel de verbondenheid met iedereen tot in mijn botten. Ik heb ook slecht bericht gehad deze week, een oud-vriendin en oud-collega van mij, waar ik de laatste paar jaar geen contact meer mee had maar die heel belangrijk voor mij was, heeft een einde aan haar leven gemaakt. Zij was niet alleen, maar voelde denk ik geen verbondenheid. Ik ben dankbaar dat ik die, hoe alleen ik ook ben, nog elke seconde van de dag voel....