Noorder-eiland

Abel tasman, als die arme man zich niet zo had laten afschrikken door een paar Maori-krijgers, hadden ze hier nu Nederlands gesproken.
In dit prachtige National Park kwam ik achter 2 dingen. Mijn conditie begint beter en beter te worden. Ik hijg en piep niet meer na 10 traptreden, en als mijn hart bezig is mijn keel uit te kloppen, zakt het al vrij snel weer terug. Het andere ding, hiken op slippers is fijner dan op Dr Martens of All Stars.
De paden zijn hier zo goed onderhouden dat je helemaal geen hkingboots nodig hebt. En op slippers krijg ik geen blaren.
Goed, Abel Tasman dus. Met de watertaxi word ik naar de andere kant van het park gebracht, naar Onetahuta. Daar is het 7 uur lopen (met mijn nieuwe tempo bleek dit 5 uur) naar Anchorage bay. Daar ligt de boot Aquabackpackers. Voor een leuk prijsje kun je daar de nacht doorbrengen. Daar zit dan een BBQ en ontbijt bij inbegrepen. Alles is er aanwezig zoals in een normaal hostel, dus ik hoef amper iets mee te sjouwen. Ik ontmoet wat leuke mensen deze avond, en helaas ook weer de 19-jarige duitse backpackers. Ja sorry, ze beginnen echt mijn neus uit te komen. De hele dag door die onaantrekkelijke taal, puberaal gedrag en ook qua persoonlijkheid zijn ze saai. Generaliserend en racistisch gesproken dan.
De volgende ochtend is het 3 uur lopen naar het beginpunt. Ik heb geen zin om 4 uur lang op de bus terug te wachten, dus ga liften. De hele tocht verliep langs de kustlijn. Het was prachtig weer en de uitzichten adembenemend.

De volgende dag op naar Picton. 4 lifts verder kwam ik aan. Heb daar de hele dag geen flikker gedaan, gewoon lekker van het gratis internet gebruik gemaakt. Ook voor 5 dagen boodschappen gedaan, voor de kanotocht die ik zondagochtend op de Wanganui rivier wil gaan doen.
De volgende ochtend kom ik erachter dat de veerboot naar Wellington 3 uur vertraging heeft. Dit gaat al mijn plannen in de war schoppen. Ik moet zaterdagavond in Raetihi zijn, dat is 4 uur rijden vanaf Wellington. Als ik namelijk op zondagochtend ga kanoen kan ik 5 dagen gaan. Op maandagochtend kan ik maar 3 dagen gaan. Ik begin hem behoorlijk te stressen en te balen, maar dan accepteer ik dat dit ook bij reizen, met name liften hoort, en dat ik hierdoor vast juist iets anders leuk ga mee maken.
Aangekomen in Wellington is het 17:30 en het word om 20:00 al donker. Ik ga het nooit meer redden dus, om in Raetihi op tijd aan te komen.
Liften duurt lang. Ik sta aan de snelweg en mensen zijn geneigd om je niet op te pikken in een grote stad. Ik moet wel een uur wachten. Er stopt 1 auto maar van deze man krijg ik de kriebels dus ik bedank voor de eer.
Daarna stopt er eindelijk een auto. Ruben, een 30-jarige kiwi laat mij erin. Als hij hoort dat ik een “childpsychologist ben” (hier kennen ze het woord voor pedagoog niet) begint hij meteen over de destructieve relatie met zijn vriendin te praten. Alles krijg ik te horen. Deze gast spoort duidelijk zelf niet (op een grappige manier). ADHD en manisch-depressieve trekjes vertoont ie, en dat zijn nu juist de leukste mensen.
We zijn een uur aan het rijden en hij stelt voor dat ie me voor 50 dollar naar Whanganui brengt. Maar eerst moet hij een kamer in een huis gaan bezichtigen.
Als we daar zijn aangekomen ga ik mee naar binnen. Het is een heel tof huis en de eigenaresse is nog toffer, Jazzy. Ook een gek ding. Zij verbied mij direct om verder te liften en bied een slaapplek aan.
De rest van de avond hebben Ruben, Jazzy en ik gesprekken over het leven, onze gestoorde kanten, onze levenservaringen en gekke uitspattingen. Jazzy heeft de hele wereld rondgereisd als band manager en is aan van alles verslaafd geweest.
Na de nodige wijntjes en een hoop lol duik ik om 2 uur ’s nachts de bank in. Ik slaap heerlijk en om 9 uur sta ik weer fris gewassen buiten, op naar Whanganui. Ik ben blij dat het zo gelopen is, heb echt een toffe avond gehad.

Het liften gaat voorspoedig. Ik heb 4 ritjes nodig om in Raetihi aan te komen. Daar heb ik een slaapcabine voor mezelf voor maar 25 dollar. Ik slaap heerlijk en sta de volgende dag om 6:30 naast mijn bed.
Om 8:00 vertrekken we in een busje naar de rivier dat nog zo’n 1,5 uur rijden is. Ik verwacht er best veel van. Ik heb vroeger een aantal keer met de ouders en broer gekanoot in Frankrijk en dat was erg tof (los van het gekibbel over hard peddelen en beter sturen). Nog nooit heb ik eigenlijk in een solo-kano gezeten, dus daar kijk ik naar uit!
Het gaat goed! De eerste dag is de langste. 40 km in 6,5 uur. Er is maar 1 andere solo-kanooer, een jongen uit… Duitsland! Maar hij is wel tof. De rest zijn stelletjes of vrienden. Maar ik ga alleen de rivier af.
We slapen in een hut, en ik en de Duitse jongen trekken wat op.
De volgende dag vertrekken we tegelijk. Hij heeft totaal geen ervaring en ik een beetje, dus ik ga voorop. De stroomversnellingen zijn heel makkelijk, te makkelijk. De omgeving is best mooi, maar ook heel erg hetzelfde. Het valt dus een beetje tegen al blijft het avontuurlijk.
De 2e avond is anders. Daar is ook een hut, maar dat is op Maori-land. 20 jaar geleden is zonder toestemming de hut op dat lang gebouwd. Dat is toen een rechtzaak geworden en de Maori hebben die gewonnen. Ze hebben er een Marae (heilige plaats) van gemaakt en er een Maori kerk naast gezet.
We worden met een officiele ceremonie ontvangen. Vanaf dat moment mogen we in de “kerk” komen. De kerk is niet meer dan een gebouw, waar foto’s hangen, matrassen en kussens liggen. Je mag daar slapen en dat doe ik ook.
We gooien al het eten op 1 hoop dus met zijn allen eten we een heerlijke maaltijd.
De laatste dag word het kanooen saai. Het is gelukkig maar 3 uur, want ik ben er wel klaar mee. Gelukkig heb ik geen 5 dagen gedaan!

Die middag lift ik verder naar het Tongariro National Park, waar de beroemde Tongariro crossing is. Een tocht over de Red Crater vulkaan. 20 km ver en in totaal 1,5 km de berg op. Iedereen zegt dat het heel zwaar is, dus ik kijk er erg tegenop, en heb er zin in tegelijkertijd. Ik neem 2 liter water mee, warme kleren en dunne kleren, mijn slippers en mijn All Stars. Het belooft lekker weer te worden maar je weet het maar nooit een op berg.
Ik start in mijn slippers en ja het zijn veel traptreden en het is erg steil. Toch gaat ie erg lekker, mijn conditie is nog verder verbeterd. Ook is het uitzicht prachtig. Elke 15 minuten een ander uitzicht, dan weer een gele vlakte, dan weer een rode crater, dan weer groene en blauwe meren.
Ik blijk veel te snel te gaan. Als ik over de helft ben kom ik erachter dat ik het in 4,5 uur ga doen, ipv de 7 uur die ze aangeven. Ik neem een aantal lange pauzes en baal dat ik niet meer vh begin heb genoten.
Ik voel mij trots dat ik het zo goed gedaan heb en dat het zo onwijs mooi was!

De dag erna lift ik naar Taupo, waar ik een kort tochtje doe naar de Huka watervallen. Ik ben nog vermoeid van de tocht dus de terugweg ga ik heel lui liften.
’S Avonds doe ik een 3 uur durende zeiltoch over Lake Taupo. Een lekker uitje.
De dag daarna besluit ik de bus naar Rotorua te nemen. De cycloon Lusie komt aanzetten en ze zeggen dat het enorm kan gaan stormen.
Dat blijkt enorm mee te vallen, die ochtend is er niks aan de hand, maar de bus is al geboekt. In Rotorua ga ik naar een Airbnb, bij Brad. Een aardige kerel, maar niet echt mijn type mens. Door het slechte weer zit ik 2 dagen binnen. Zijn auto heeft het net begeven, en ik heb weinig zin om te liften in dit weer.

Vandaag aangekomen bij Mount Manganui, een surfersplekje met een grote berg, die ik meteen beklommen heb.
Ik ben klaar met hostels. De drukte, het lawaai, de vele mensen. Ik kom mijn type niet echt tegen, dus ik besluiten open verzoeken op Couchsurfing te zetten. Er zijn namelijk niet zo veel airbnb’s hier.
Ik krijg direct 4 reacties. Ook ken ik via via veel mensen in deze omgeving dus 1 dag later heb ik mijn route door het noordland gepland. Alleen maar couchsurfen de komende paar weken! Heerlijk!
Deze laatste avond in een hostel is nog even een knaller. Ik slaap in een piepkleine slaapzaal met 20 andere mensen. Geen plek om je kont te keren. Ook is het Sint Patricks day dus iedereen is aan het feesten. Ik kijk rond naar de jonkie’s die direct heel dronken proberen te worden en besluit om de avond in mijn stapelbed door te brengen. Hopelijk kotst vannacht niemand over mijn backpack heen.
Morgen is het maar een uurtje naar KatiKati waar ik bij een oude meneer ga couchsurfen.

Het gaat dus verder wel lekker, al begint het gemis aan Nederland af en toe de kop op te steken. Ben nu al bijna 6 maanden weg. Maar nog steeds veel zin in nieuwe avonturen, en ik ben blij dat ik het hostelleven achter me kan laten.
Deze blogs voelen meer als een opsomming van de dagelijkse dingen. Het is ook lastig om de ervaringen met de natuur onder woorden te brengen, want dat is wat ik aan het doen ben nu. Wandelen in de natuur, vroeg naar bed, en vroeg op. Maar nu voelt het alsof er een nieuwe periode gaat aanbreken, het couchsurfen!