Laatste dagen zuider-eiland

Vandaag is het dag 28, hostel nummer 10, lift nummer 19, plaats Zuider-eiland nummer 12.

De 4 uur durende trein van Greymouth naar Christchurch is geweldig. Hij gaat dwars door de bergen waardoor het uitzicht continu prachtig is. De ramen in de trein zijn hoog en breed en lopen een stukje door naar het dak, waardoor er veel te zien is. 4 uur lang staar ik genietend uit het raam.
In Christchurch aangekomen pikt Lies, mijn collega van de grote markt, mij op van het station. Ze is een jaar geleden hiernaar toe verhuisd en ik ben de eerste uit de Den Haag die ze ziet. We kennen mekaar niet zo goed dus we hebben wat in te halen. 1,5 week blijf ik bij haar. Ik ben een paar keer Christchurch ingeweest maar dat is vooral erg beschadigd door de aardbeving 4 jaar geleden, die voor veel mensen erg traumatisch was. Er is eigenlijk geen centrum meer over en ze doen hun best om alles weer op te bouwen.
In de 2 weekenden dat ik daar ben trekken we er met haar vrienden op uit. 1 van haar vrienden zit in een rolstoel door een ongeluk 4 jaar geleden. Hij heeft altijd de hele wereld rondgereisd en werkte als gids in de extreme sports industrie. Door een verkeerde sprong van een waterval raakte hij verlamd. Zijn armen en handen kan hij ook niet goed gebruiken. Depressief is hij er nooit van geworden. Na een jaar revalideren kocht hij een huis vlak bij Christchurch en doet hij nog steeds alle extreme sporten. Hij krijgt een bepaald fonds waardoor hij hulp kan inkopen. Dit doet hij in de vorm van backpackers. Nu heeft hij dus 2 meiden bij hem inwonen die hem helpen met de dagelijkse verzorging. Er is niks zieligs aan deze man, en bovenal is hij erg tof en gezellig om mee rond te hangen. Een ware inspiratie.
Lies heeft het echt mooi voor mekaar daar en voelt zich erg thuis.

Tijd verloopt heel raar als je rond reist. Ik wilde namelijk typen dat ik een paar dagen geleden vanuit Christchurch naar Kaikoura ben vertrokken, maar dat is gister pas gebeurd. Ik probeer zoveel mogelijk ervaringen in 1 dag te stoppen waardoor het lijkt alsof 1 dag uit 3 dagen bestaat.
Nou, gister dus, ben ik gaan liften naar Kaikoura. Daar aangekomen heb ik een 4 uur duren wandeling door het gebied gemaakt, maar de voornaamste reden dat ik daar was, was om vandaag met de dolfijnen te zwemmen. Om 8 uur vanmorgen stond ik klaar, maar ik werd helaas afgebeld. De wind was te sterk om de zee op te gaan.
Ik ben niet eens teleurgesteld. Ik weet dat er veel meer plaatsen in Nieuw Zeeland zijn waar je dit kan doen, dus die kans neem ik nog wel.
Ik ben ondertussen heel makkelijk geworden. Beslissingen maak ik voortaan super snel. Plannen maak ik niet meer, dus mijn notitieboekje blijft leeg. Het reizen heeft mij makkelijk en flexibel gemaakt. Controle laat ik los en I go with the flow, zonder angsten.
Ik weet welke plaatsen ik in Nieuw zeeland grofweg wil bezoeken, maar ik beslis op de dag zelf wat uiteindelijk de bestemming word. Het echte hoogseizoen loopt op zijn eind dus ik hoef activiteiten en hostels niet meer vooruit te boeken.

Nu het dolfijnzwemmen niet doorgaat heb ik in ieder geval genoeg tijd om verder naar het noorden te liften, mijn doel is om in het Abel Tasman Park aan te komen.
Ik krijg een lift van een hele grote vrachtwagen tot aan Blenheim, maar ik heb niet echt een klik met de chauffeur dus het blijft bij de gebruikelijke ditjes en datjes. Daarna krijg ik een lift van wat tot nu toe wel de tofste van allemaal is. Een man van 57 uit Havelock pikt mij op. Al gauw begint hij zijn levensverhaal te doen, wat nogal een leven is. Hij heeft de hele wereld rond gereisd, 2 keer getrouwd en gescheiden, 5 kinderen in totaal, en nu werkt hij op een boerderij wat hij vreselijk vind. Hij is ongelukkig en weet niet zo goed wat hij moet doen om weer gelukkig te worden.
Ik luister voornamelijk, stel hier en daar wat vragen en vertel wat over mijn eigen leven. Eigenlijk wilde deze man mij in Havelock afzetten maar hij heeft wat te halen bij me; aandacht en inspiratie. We rijden door naar Nelson waar hij me trakteert op een koffie. Even later brengt hij me toch wat verder weg naar Richmond. Hij bedankt mij uitvoerig. Door mij heeft hij de dingen in zijn hoofd op een rijtje kunnen zetten, en hij vind mij een ware inspiratie. Een bijzondere en lieve man.

Een korte lift verder en nu ben ik in in Motueka, net voor de ingang van het nationale park Abel Tasman. Vandaag heb ik 300 km afgelegd in totaal van deur tot deur 7 uur tijd.
Ik ben direct het internet op gegaan om mijn trip in Abel Tasman te plannen. Morgenochtend vroeg neem ik een watertaxi naar Tonga Bay. Vanuit daar loop ik naar Anchorage bay, zo’n 6 uur lopen. Daar verblijf ik op een “floating hostel”, op een boot, waar ik avondeten en ontbijt krijg. De ochtend erop loop ik in 4 uur naar Marahau, waar ik met een busje terug naar Motueka ga. Dan lift ik terug naar Picton waar ik zaterdag de veerboot naar Wellington neem. Jenny is helaas niet thuis, dus ik ga rechtstreeks naar Whanganui waar ik een 5 daagse kanotocht wil gaan doen.
Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Ik heb bergen energie, sta iedere dag rond 8 uur of vroeger op, wandel 4 uur per dag, eet gezond en drink amper alcohol. Ik ben toch stiekem in de begin periode 10 kilo aangekomen, maar daar is er gelukkig nu 5 van af. In de hostels ontmoet ik weinig leuke mensen. Niet omdat ik er niet voor open sta (mijn ego houdt zich koest, die heeft zich al lang gewonnen gegeven) maar gewoon omdat ik mijn type mens niet tegenkom. Wat helemaal niet erg is, ik vermaak mij wel met de prachtige natuur en het liften.