De paarden

"Ga jij de paarden even halen?" Jenny reikt me 2 halsters aan, en ik loop het pad af.
Beneden aangekomen staan een donkerbruin paard (Indi(ana) en een zwart wit Westernpaard (Tom(ohawk) op mij te wachten. Jezus, hoe krijg ik in godsnaam die halsters om en hoe krijg ik ze vervolgens mee naar de stallen?!
Na een hoop geklooi, zowel met de halsters als het hek, heb ik ze buiten. Direct beginnen ze door elkaar heen te lopen en raken de touwen verstrikt. Ik ben enorm aan het klunzen en vraag mij af hoe ik ze het pad op krijg zonder een al te grote flater te slaan.
Dan krijg ik een ingeving: "zie ze als 2 grote honden". Ik slinger over elk van mijn schouders een touw en gedwee lopen de 2 enorme honden achter mij aan het pad op. Niks aan de hand, dit heb ik ff gefikst, bam!

In sneltreinvaart legt Abbi, de 22-jarige dochter van Jenny en Marcus mij uit hoe ik de paarden moet verzorgen. Alle info duizelt, en ik ben een hoop verleerd in de 15 jaar dat ik geen paard meer rijd.
Eindelijk is het moment daar, mijn sessie.
Ik moet aan het hek gaan staan en mijn vraag, of waar ik mij op wil focusses, de weide in sturen naar de paarden toe. Gezien mijn verleden van omstuimige en desastreuze liefdes vraag ik mij af wat ik nodig heb om het geluk in de liefde te vinden (niet dat ik op zoek ben hoor, maar ik wil die schapenboer ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan).
Links in de wei staan Frank, een lichtbruin paard, Indi, het donkerbruine paard en Tom, het zwart witte westernpaard te grazen, in de vorm van een driehoek. Aan de andere kant van de wei staat Ollie, een lichtbruin enorm paard, die de leider is van het stel.
Frank draait zich om en kijkt mij indringend aan. Dan loopt hij ineens weg.
Jenny vraagt wat mij is opgevallen. Ik benoem de connectie die Frank met mij maakte maar kan verder niks bedenken. Jenny wijst mij op SPUDS. Shifts (als er ineens een gedragsverandering of positieverandering plaats vind), Patterns (als iets 3 keer gebeurt is het een patroon), Unique (als er iets bijzonders gebeurt wat normaal gesproken niet bij het karakter van het paard of de client past), Discrepancy (als de client A zegt, maar B doet) en Selfstuff (als je als therapeut je eigen belangen/behoeftes naar voren laat komen.
Zij zien dat de paarden in een driehoek staan. Als dit 3 keer voorkomt is dat een patroon en dat kan iets over mij zeggen.

Daarna gaan we de weide binnen. Ze vragen aan mij om kennis te maken met alle paarden. Ik merk dat ik onzeker word. Moet ik naar ze toelopen, of gewoon in de wei staan? Ze zeggen dat er geen goed of fout is, dus ik loop naar ieder paard toe. Met Tomohawk voel ik direct een connectie. Los van dat ik hem er met zijn westernkleuren er onwijs stoer uit vind zien, heb ik er gewoon iets mee, niet onder woorden te brengen.
Met Indi heb ik het minst. Die draait zich ook direct om als ik haar nader, waarop mijn ego direct reageert met "dan niet!" Ik heb gewoon niet zoveel met vrouwen, dat blijkt maar weer...
Deze bevindingen koppel ik terug aan Jenny, Geraldine (de psychologe) en Abbi.

Tijd voor mijn eerste activiteit. Er zijn honderden soorten activiteiten, beschreven in de methodiek, of je verzint ze zelf. Ieder van die activiteiten is een middel om een doel te bereiken. Ze zijn onderverdeeld in categorieen, zoals grenzen stellen, assertiviteit etc.
Mijn activiteit is dat ik met allerlei onderdelen (pionnen, palen etc) mijn thuishaven moet nabootsen. Dan moet ik een paard uitkiezen en deze rondleiden in deze thuishaven.
Ik ga ijverig aan de slag. Ik maak een grote cirkel, en daarbinnen een klein cirkel van 4 groene pionnen, mijn veilige basis. Buiten de cirkel zet ik 3 gevarenpionnen, symbool voor als ik weer eens uit de bocht vlieg.
Ik besluit om Frank uit te kiezen, die keek mij immers in het begin zo lief aan. Mijn intuitie die zegt dat ik voor Tom moet gaan, negeer ik gemakshalve maar even. Ik loop naar Frank en probeer hem met trekken en sjorren mee te krijgen naar mijn haven. Maar Frank staat met zijn hakken in het zand. Ik begin te smeken: "toe nou Frank, kom nou meehee". Frank luistert voor geen meter, sterker nog, nadat ik hem aan zijn manen probeer mee te slepen galoppeert hij briesend weg. Faal. En mijn ego kruipt schaamtevol weg in een hoekje.

Ok, dan toch maar Tom, maar die staat wel heul ver weg. Tom laat zich echter gedwee mee nemen. Trots loop ik naar mijn haven. Ik ben van plan om hem allemaal leuke truukjes te laten doen in mijn haven. Ik heb er al hele fantasieen over. En dat Jenny dan hard in haar hangen gaat klappen over hoe goed ik wel niet met paarden ben.
Op het moment dat mijn ego dat allemaal trots tegen me aan het vertellen is, zet Tom het op een galop, dwars door mijn haven heen. Wat? Niet! Godver!
Ik loop weer naar hem toe en ga voor hem staan. Zacht leg ik mijn handen op zijn hoofd en kijk hem aan. Hij kijkt terug, diep in mijn ogen, dwars door mijn ziel. Dan legt hij zijn hoofd over mijn schouder heen. Ik krijg een brok in mijn keel en ik voel mij diep verbonden, geaccepteerd. "Lieve tom", fluister ik, "zou je mee willen gaan, naar mijn haven?". Tom draait zich om en zet een stap in de goede richting. Op dat moment komt ineens Indi hard aan galopperen en Tom stopt direct. Ik kijk hem in de ogen en dan snap ik het. Ik laat los. Het is goed zo. En ik loop terug naar Jenny.

Terwijl Jenny mij allerlei vragen stelt heb ik moeite mijn tranen binnen te houden. Het is allemaal zo duidelijk als wat. Ik kies voor Frank (die ik probeer te domineren) die mij uiteraard afwijst, daarbij mijn intuitie negerend, die mij naar veilige Tom had geleid. Tom is overigens qua persoonlijkheid ook het meest uniek van alle paarden, wat iets zegt over mij...
Uiteindelijk kies ik dan toch voor veiligheid en connectie met dit unieke paard maar zijn mijn verwachtingen torenhoog, waardoor ik niet zie wat er daadwerkelijk gebeurd. Indi, die symbool staat voor mijn impulsiviteit en drang naar destructiviteit, komt er doorheen galopperen maar Tom blijft vreemd genoeg staan, en is er voor mij. Ik durf alleen niet op hem te leunen. Toch lukt het mij om los te laten.

Die middag gaan we een rit door de bergen maken. Ik moet op Ollie, het grote paard, omdat die het rustigst is. Ik had gehoopt op Tom maar die schijnt te pittig te zijn. Het is een prachtige rit maar ik verveel me dood op Ollie. Ook doen mijn knieen pijn omdat hij zo groot is. Ik geniet van de omgeving maar eigenlijk niet van het rijden. Hij is mij te groot en te saai. Ik ben lichtelijk teleurgesteld.

Ondertussen ben ik geheel opgenomen in de huishouding van Marcus en Jenny. We zijn een leuke drie-eenheid waarin we elkaar flink plagen. Jenny en ik kunnen uren lang theeleuten. Onze gesprekken maken snelle wendingen, van serieuze levensthema's tot de slappe lach over iets doms, om vervolgens weer over te stappen op de vraag of ik in een vorig leven hier geweest ben, en dat we die vraag aan de Maori's gaan voorleggen tijdens de retraite over 2 weken. Ook heeft Jenny het gevoel dat ik alles heel snel ga oppikken en ze wil graag dat ik zo snel mogelijk op reis ga door Nieuw Zeeland en alle Eagala centra ga bezoeken, en dan dit aan haar ga terugkoppelen.
Het lijkt alsof ik hier al weken ben.

Op maandag ben ik aanwezig bij de eerste client-sessie. Het gaat om een gezin waar ik inhoudelijk niks over mag zeggen, maar ik ben het werken met gezinnen nog niet verleerd, sterker nog, alles ging heel natuurlijk en vanzelf en ik begin ondertussen te geloven dat ik mijn roeping heb gevonden.
Ik ben kapot want door de Jetlag ben ik iedere dag om 5 uur wakker. In de rustige ochtend heb ik wel de tijd om de boeken over Eagala door te lezen en alles op papier te zetten. Ik neem het allemaal erg serieus. Ik wil zoveel mogelijk leren, en grijp alles aan.
Meestal val ik 's avonds om 19u in slaap op de bank en ga ik om 22u naar bed.

Dinsdag, vandaag, heb ik onze eerste Eagala training, samen met 2 andere vrijwilligsters. Op deze dag oefenen we de Eagala methodiek en de activiteiten.
Hierna zegt Jenny dat Lisa en ik een ritje mogen gaan maken, en ze vraagt of ik op Tom wil. Hell yeah!
Op het moment dat ik in het zadel spring, voel ik het. Dit is mijn paard. Alles klopt.
We gaan rijden en ik voel hem van nature aan. Hij is pittig, maar gehoorzaam. Lief maar stoer. Relaxed maar scherp. Precies zoals ik :-) Ik heb het gevoel dat ik op mezelf rij. Alles gaat vanzelf en toch moet ik er moeite voor doen.
Ik voel me vrij, en 14 jaar oud. Weer even kind, dwars door de prachtige bergen van Nieuw Zeeland, met uitzicht op de zee in de verte.
Als ik later Jenny vertel over Tom, springen de tranen in mijn ogen.