Dubbelop genieten!

Ik ben geen reiziger, en toch ga ik weer. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik heb reizigersbloed. Mijn vader is een reiziger pur sang. 45 jaar geleden reisde hij de wereld al over, computers installeren zo groot als klaslokalen, omdat zijn vader, die nooit gereisd had, hem had ingepeperd dat hij moest reizen, en zodoende vond hij een baan die dat vereiste. Ook is een deel van zijn familie toentertijd geëmigreerd naar Australie.

Ook aan mijn moeders kan zit reizen in het bloed. Ook haar familie is in die tijd naar Australie geëmigreerd. De familie die hier bleef reisde ook de hele wereld af. Het ging ze allemaal van nature af, en mijn broer draait er zijn hand ook niet voor om. Mijn ouders zijn ook al over bijna de hele wereld op vakantie geweest.
Dat bloed zit in mij, ik wil dus ook, maar ik bak er alleen niks van.
Ik heb geleerd van mijn jaar reizen, backpacken is niks voor mij. De onvoorspelbaarheid, het niks doen, initiatief nemen tot bijzondere dingen doen. Nee, niks voor mij. Waarom dan toch weer op reis?

Want dat is wat ik dus weer ga doen. Ik ben nu bijna 3 maanden terug. Het was 1 week euforisch om terug te zijn. Iedereen weer te zien, dikke knuffels, goeie gesprekken. Maar daarna is alles weer bij het oude. Werken op de grote markt was even te gek, en daarna voelde het als een stap terug. Ik had geen doel meer in het leven, kon daardoor niet genieten van het hier en nu. Gelukkig had ik een collega die mij met een paar oefeningen liet voelen dat werken en leven hier ook helemaal fijn en ok is.
Toen was het alleen nog een kwestie van mezelf terug vinden. Lastig, ook omdat ik mijn kleren niet meer paste  Gezien ik weer begon met roken en hard werken, viel ik een kilo per week af. Ik ben halverwege, al 10 kilo kwijt, nog 10 kilo te gaan. Maar sinds vorige week voel ik dat ik er weer ben, ik ben de oude weer. Heerlijk!

Nieuw Zeeland, dat was ooit mijn doel, ik ben er nooit aangekomen. Dus dat bleef roepen. Maar dit keer wil ik er iets van maken. 2 jaar terug had ik zo’n rare fantasie dat ik in NZ de liefde van mijn leven zou ontmoeten, een boerderij zou hebben, pleegkinderen zou nemen, en groepstherapie zou gaan ontwikkelen met gebruik van paarden.
Eigenlijk had ik tijdens mijn reis niet meer aan deze onrealistische droom gedacht, tot ik terug kwam in NL. Ik ging googlen op vrijwilligerswerk en tadaa, paardentherapie in Argentinie kwam voorbij. Alleen wilde ik daar niet naartoe, dus ik ging googlen op Paardentherapie in Nieuw Zeeland. Ik vond een centrum, stuurde een mailtje en er kwam een mailwisseling op gang. Eerst aarzelend, maar daarna werden ze enthousiast en ik ben aangenomen!
Komt mijn droom toch nog tot uiting! Deze week heb ik geboekt! 1 oktober ga ik. Voor minimaal 3 maanden, tot maximaal een jaar. Ligt aan mijn financiën en hoeveel heimwee ik heb. Het voelt goed om dit keer geen druk vanuit mezelf te hebben. Ik mag terug wanneer ik wil. Ik mag blijven zo lang als ik wil. Als dat geen acceptatie is (zoals de tattoo op mijn rechterpols mij nog dagelijks laat weten).

Ik heb een nieuw doel. Ik ga terug de hulpverlening in. Horeca is leuk, maar mijn talent ligt in de hulpverlening. Na Nieuw Zeeland hoop ik daar ook weer in terug te kunnen. Er is een paardentherapie centrum in Delft. Die heb ik van de week gemaild. Wie weet hoe dat uitpakt.
Het is allemaal weer ontzettend spannend, maar nu ben ik stappen aan het zetten voor een nieuwe toekomst. En dat voelt goed!
Ik kan niet wachten, werken in de prachtige natuur van NZ, in mijn oude passie, zowel hulpverlening als paarden. Bijna too good to be true. Maar het kan niet anders bijna dat dit een succes word. En als dat niet word, ik ben nu beter voorbereid op alle dingen die mis gaan. Dus kom maar op!
Nu een kwestie van dubbelop genieten van mijn tijd hier. Soms wil ik klagen en zeuren, maar dan denk ik aan hoe goed ik het hier heb. Al mijn lieve vrienden, en het gemak waarmee ik direct aan het werk kon op de grote markt, in tijden van crisis. Ik mag niet klagen, en dat probeer ik ook zo min mogelijk te doen…