Het hostel
Door: Tamara Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Tamara
09 December 2013 | Nieuw Zeeland, Stewart Island/Raikura
“Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go”
Ik pak Jenny’s Iphone die op de autoradio zit aangesloten en druk op play. Jenny heeft het nummer al voorgeprogrammeerd, Let her go, van Passenger. Ik kijk achterom voor nog een laatste blik op de boerderij. Miss T. zit braaf buiten in haar mand, toekijkend terwijl wij wegrijden. Ik slik en kijk weg. Tijd voor de volgende stap.
“Guess I'll just add up the score, and count the things I'm grateful for in my life
This Is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
And that's the way that I was born to be
This is me”
(Shirley Bassey)
Jenny en Marcus lopen met me mee tot aan de gate en vervullen trouw hun plicht. Als een trotse pappa en mamma zwaaien ze mij na tot ik het vliegtuig in stap. Het kleinste vliegtuig waar ik ooit in gevlogen heb, met echte propellors, er is maar plaats voor 50 passagiers.
Als ik moet overstappen in Invercargill, aan de zuidkust van het zuidereiland, verbreek ik direct dit record weer. Dit vliegtuigje is groot genoeg voor 5 passagiers. Alles is gammel, kraakt en de ongeveer 22-jarige piloot bestuurt het handmatig. Wat is dit vet! Dat is pas echt vliegen, en dit keer kunnen we het niet laten om te applaudisseren als we landen.
Stewart island ziet er vanaf de lucht prachtig uit. Allerlei eilandjes, baaitjes en prachtige stranden.
Aangekomen op het eiland word ik opgewacht door Heath en zijn 3 jarige dochtertje. Een typische laidback surf-achtige dude. Hij brengt me naar het hostel en in een klein uurtje heeft ie me alles uitgelegd en is ie alweer verdwenen. Nu is het ook allemaal makkelijk en vanzelfsprekend in dit kleine, knusse hostel.
De eerste backpacker die ik ontmoet is direct een lekker ding ;-) maar pas 23 jaar (afblijven Tamara!), maar een gezellige dude. Er zitten veel Nederlanders en Duitsers in het hostel (beetje jammer) en de rest van de avond breng ik kletsend door met de backpackers en voor mijn laptop, eindelijk weer wifi, heerlijk.
Ik boek direct de paardentherapie cursus eind april in Auckland dus dan ben ik officieel paardentherapie therapeut. Weer iets om toe te voegen op mijn CV naast pedagoog, barvrouw, divemaster en nu dus ook hostelmanager.
De volgende dag sta ik om 9:00 op, wat tegenwoordig voor mij uitslapen is, en ik ga meteen aan de slag. Boven zijn 4 private rooms met tweepersoonsbedden. Die kosten het meeste tijd omdat deze geheel opgedekt moet worden en vandaag checkt iedereen boven uit.
Beneden hoeven de eenpersoonsbedden in de 2 kamers (de ene kamer heeft 4 bedden, de andere 7) maar half opgemaakt te worden. Verder moet het huis gestofzuigt en gedweild worden. De keuken, badkamer en WC moeten gepoetst worden. En verder kleine dingetjes aanvullen of opruimen. Als veel mensen uitchecken ben ik 3 uur bezig en anders 2 uur. Maar dan doe ik het heel rustig aan.
Hierna mag ik doen en laten wat ik wil. Om 18u moet ik weer terug zijn. Ergens in de middag of om 18u kan het zijn dat er nog wat mensen ingecheckt zijn, dus dan kan ik die te woord staan.
Er zijn geen sleutels op de deuren, omdat het maar een klein eiland is waar echt niks gebeurd.
Ik kom er al snel achter dat ik dit echt helemaal alleen doe. De eigenaar Heath is de helft van de week op zee om te vissen, en zijn vrouw Liz is druk met de kinderen. Ze vertrouwen er direct op dat ik het allemaal wel reil en zeil en dat vind ik erg relaxed werken. Ik hoor of zie eigenlijk niks van ze.
Er hangt een hele prettige en huiselijke sfeer en dat vinden de backpackers ook.
Iedereen weet dat ik aan poetsen een godsgruwelijke hekel heb, dus dan rijst (reist?) meteen de vraag, waarom ben je dit werk dan gaan doen? Naja, hostelmanager is toch wel een leuke extra op mijn CV, wat veel deuren kan openen, en het betaald goed voor weinig werk.
En ik moet zeggen, ik vind het helemaal niet erg om te poetsen hier. Aangezien ik het dagelijks bij hou, is het snel gedaan. En omdat het niet mijn zooi is en ik ervoor betaald krijg, vind ik het eigenlijk wel prima. Ik doe het op mijn eigen tempo, niemand loopt in mijn nek te hijgen, als het maar gewoon 1 keer per dag gebeurt.
En zei ik een tijdje terug niet: ik ga nooooit meer in een hostel zitten! Zeg nooit nooit, blijkt maar weer. Maar nu blijkt maar weer hoeveel ik geleerd heb de afgelopen tijd, ik ben en blijf helemaal mezelf. Gewoon vrolijk, klets met iedereen in het rond, niks nie verlegen nie of onzeker.
Vandaag ben ik met de watertaxi naar Ulva eiland gegaan, 4 uur rond gesjouwt en aan birdspotting gedaan, want dat waren de enige dieren die op dat eiland te vinden zijn. Prachtige jungle op het eiland en wonderschone baaitjes. Beetje jammer dat het hier overal stikt van de zandvliegen, die krengen zijn nog erger dan muggen.
Komende paar dagen wordt het rustig in het hostel. Morgen ga ik een kijkje nemen in de pub. De moeder van Liz is de eigenaresse en wie weet kan ik daar ook nog een baantje scoren.
Er zijn hier prachtige wandelingen maar die zijn heel zwaar. Dus misschien eerst maar even mijn uithoudingsvermogen gaan opbouwen met wat rondrennen door de straatjes…
Only know you love her when you let her go
And you let her go”
Ik pak Jenny’s Iphone die op de autoradio zit aangesloten en druk op play. Jenny heeft het nummer al voorgeprogrammeerd, Let her go, van Passenger. Ik kijk achterom voor nog een laatste blik op de boerderij. Miss T. zit braaf buiten in haar mand, toekijkend terwijl wij wegrijden. Ik slik en kijk weg. Tijd voor de volgende stap.
“Guess I'll just add up the score, and count the things I'm grateful for in my life
This Is my life
Today, tomorrow, love will come and find me
And that's the way that I was born to be
This is me”
(Shirley Bassey)
Jenny en Marcus lopen met me mee tot aan de gate en vervullen trouw hun plicht. Als een trotse pappa en mamma zwaaien ze mij na tot ik het vliegtuig in stap. Het kleinste vliegtuig waar ik ooit in gevlogen heb, met echte propellors, er is maar plaats voor 50 passagiers.
Als ik moet overstappen in Invercargill, aan de zuidkust van het zuidereiland, verbreek ik direct dit record weer. Dit vliegtuigje is groot genoeg voor 5 passagiers. Alles is gammel, kraakt en de ongeveer 22-jarige piloot bestuurt het handmatig. Wat is dit vet! Dat is pas echt vliegen, en dit keer kunnen we het niet laten om te applaudisseren als we landen.
Stewart island ziet er vanaf de lucht prachtig uit. Allerlei eilandjes, baaitjes en prachtige stranden.
Aangekomen op het eiland word ik opgewacht door Heath en zijn 3 jarige dochtertje. Een typische laidback surf-achtige dude. Hij brengt me naar het hostel en in een klein uurtje heeft ie me alles uitgelegd en is ie alweer verdwenen. Nu is het ook allemaal makkelijk en vanzelfsprekend in dit kleine, knusse hostel.
De eerste backpacker die ik ontmoet is direct een lekker ding ;-) maar pas 23 jaar (afblijven Tamara!), maar een gezellige dude. Er zitten veel Nederlanders en Duitsers in het hostel (beetje jammer) en de rest van de avond breng ik kletsend door met de backpackers en voor mijn laptop, eindelijk weer wifi, heerlijk.
Ik boek direct de paardentherapie cursus eind april in Auckland dus dan ben ik officieel paardentherapie therapeut. Weer iets om toe te voegen op mijn CV naast pedagoog, barvrouw, divemaster en nu dus ook hostelmanager.
De volgende dag sta ik om 9:00 op, wat tegenwoordig voor mij uitslapen is, en ik ga meteen aan de slag. Boven zijn 4 private rooms met tweepersoonsbedden. Die kosten het meeste tijd omdat deze geheel opgedekt moet worden en vandaag checkt iedereen boven uit.
Beneden hoeven de eenpersoonsbedden in de 2 kamers (de ene kamer heeft 4 bedden, de andere 7) maar half opgemaakt te worden. Verder moet het huis gestofzuigt en gedweild worden. De keuken, badkamer en WC moeten gepoetst worden. En verder kleine dingetjes aanvullen of opruimen. Als veel mensen uitchecken ben ik 3 uur bezig en anders 2 uur. Maar dan doe ik het heel rustig aan.
Hierna mag ik doen en laten wat ik wil. Om 18u moet ik weer terug zijn. Ergens in de middag of om 18u kan het zijn dat er nog wat mensen ingecheckt zijn, dus dan kan ik die te woord staan.
Er zijn geen sleutels op de deuren, omdat het maar een klein eiland is waar echt niks gebeurd.
Ik kom er al snel achter dat ik dit echt helemaal alleen doe. De eigenaar Heath is de helft van de week op zee om te vissen, en zijn vrouw Liz is druk met de kinderen. Ze vertrouwen er direct op dat ik het allemaal wel reil en zeil en dat vind ik erg relaxed werken. Ik hoor of zie eigenlijk niks van ze.
Er hangt een hele prettige en huiselijke sfeer en dat vinden de backpackers ook.
Iedereen weet dat ik aan poetsen een godsgruwelijke hekel heb, dus dan rijst (reist?) meteen de vraag, waarom ben je dit werk dan gaan doen? Naja, hostelmanager is toch wel een leuke extra op mijn CV, wat veel deuren kan openen, en het betaald goed voor weinig werk.
En ik moet zeggen, ik vind het helemaal niet erg om te poetsen hier. Aangezien ik het dagelijks bij hou, is het snel gedaan. En omdat het niet mijn zooi is en ik ervoor betaald krijg, vind ik het eigenlijk wel prima. Ik doe het op mijn eigen tempo, niemand loopt in mijn nek te hijgen, als het maar gewoon 1 keer per dag gebeurt.
En zei ik een tijdje terug niet: ik ga nooooit meer in een hostel zitten! Zeg nooit nooit, blijkt maar weer. Maar nu blijkt maar weer hoeveel ik geleerd heb de afgelopen tijd, ik ben en blijf helemaal mezelf. Gewoon vrolijk, klets met iedereen in het rond, niks nie verlegen nie of onzeker.
Vandaag ben ik met de watertaxi naar Ulva eiland gegaan, 4 uur rond gesjouwt en aan birdspotting gedaan, want dat waren de enige dieren die op dat eiland te vinden zijn. Prachtige jungle op het eiland en wonderschone baaitjes. Beetje jammer dat het hier overal stikt van de zandvliegen, die krengen zijn nog erger dan muggen.
Komende paar dagen wordt het rustig in het hostel. Morgen ga ik een kijkje nemen in de pub. De moeder van Liz is de eigenaresse en wie weet kan ik daar ook nog een baantje scoren.
Er zijn hier prachtige wandelingen maar die zijn heel zwaar. Dus misschien eerst maar even mijn uithoudingsvermogen gaan opbouwen met wat rondrennen door de straatjes…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
