Het Masterplan

Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat er een Masterplan voor mij bestaat.
Dit betekent dat ik grofweg wat plannetjes maak, en dan rustig afwacht tot er iets in mijn schoot geworpen word. Zo is het altijd al gegaan in mijn leven, en ondertussen kan ik erop vertrouwen dat het ook op die manier uitpakt.

In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik rustig rondkeek naar o.a. een baan als hostelmanager. Wat ik ondertussen doe als ik weer een nieuw plannetje smeed, is deze ook daadwerkelijk uit tekenen. Mijn tekenkunsten hebben zich nooit verder ontwikkeld dan die van een 7-jarige, dus ze zijn hilarisch maar toch erg waarheidsgetrouw. Zo had ik dit plan ook geheel uitgetekend.

Vertrouwen op het Masterplan betekend dat ik mij vrijwel geen zorgen meer maak. Ik heb een maand geleden een reading gehad waarin naar voren kwam dat ik vele gaven heb en dat ik goed zou zijn in wat ik ook zou kiezen in mijn leven.
Ook werd gezegd dat ik op aard ben gezet om mensen te helpen en dat mijn reis daar naar toe net begonnen is. Ze zei dat ik een aantal beschermengelen heb die mij op mijn reizen zouden beschermen. Deze engelen zou ik zelfs al vooruit kunnen sturen op mijn reis, om alles zo comfortabel mogelijk voor mij te maken. En bovenal, dat ik mij geen zorgen hoefde te maken, want alles zou altijd goed komen.
Dat wist ik allemaal al lang natuurlijk, en dat bleek wederom na het maken van mijn laatste plan.

Af en toe keek ik op de NZ backpackerboard jobs, en zo viel mijn oog op het runnen van een hostel op Stewart island. Vorig jaar in Australie ben ik actief op zoek geweest naar precies zo’n baan, maar die kreeg ik toen niet gevonden.
Ik stuurde dus een e-mail en tadaa een paar dagen later kreeg ik een e-mail terug dat ik absoluut perfect was voor de baan. De eigenaar had zelf ook op de Anaconda 3 (duikboot in Airlie Beach) gewerkt, wat een grappig toeval is, maar wat mij wellicht geholpen heeft in deze vacature.
Tussendoor kwam er nog even een mindfuck voorbij, omdat Jenny zei dat ze iemand kende, die een vacature had als trainer voor ouders met autistische kinderen. Ik kwam in tweestrijd, maar wat bleek toen ik deze vrouw ontmoette, het ging om een administratief baantje. Ze zocht pas in oktober nieuwe trainers.
Dus hupsakee, direct het hostel gemaild (www.bunkersbackpackers.co.nz) dat ik graag de baan wilde, ik boekte mijn vlucht en zaterdag ga vertrek ik dus, naar een eiland ten zuiden van het zuidereiland.
Ik ga in mijn eentje dit hostel runnen. De familie (man, vrouw, 3 jonge kinderen) zijn met hun eigen ding bezig, namelijk hun gezin, en vissen.
Het is een klein eiland, en iedereen kent elkaar dus ik mag alle toeristische attracties gratis doen. Het is simpel werk, in de ochtend maak ik alles schoon en check ik de gasten in en uit, ’s middags ben ik vrij, en ’s avonds check ik de gasten weer in, dus 4 uurtjes per dag werk. Ik verdien 80 dollar per dag, en werk 7 dagen per week (maar mag ook wel eens vrij nemen als ik dat wil). Ik heb mijn eigen kamer en een eigen tuintje om lekker buiten te zitten. Wellicht komt er een schapenboer voorbij ;-)

Het is tijd om het warme nest hier te verlaten. Ik begon mij te vervelen omdat we niet veel clienten hadden. 2 maanden niet werken is genoeg, tijd om weer aan de slag te gaan. Het vervelen begon langzaam op mijn humeur te werken.
En, verantwoordelijk zoals ik ben, ga ik liever geld verdienen als ik nog geld heb. Dus dat betekent dat ik over een paar maanden meer dan genoeg geld heb om rond te reizen, de paardentherapie cursus te doen, en nog een maand bij Jenny te verblijven.
Ik ga natuurlijk Miss T godsgruwelijk missen. Ik heb al een bijpassende dramatische song gevonden, “let her go”, van “passenger”. Typisch dat ik ook maar een passenger ben, dus ik moet haar los laten. Ik heb al wat traantjes gelaten.
Deze baan kan wellicht wat eenzaam worden, ik doe het immers alleen. Maar ik ben liever alleen, dan werken met idioten waar ik mij alleen maar aan erger, en ik weet ondertussen van mezelf dat ik de meeste mensen idioten vind.
Ondertussen weet ik dat geluk in mijzelf zit, dus ik ga de uitdaging aan om het geluk wat ik nu voel te behouden. Ik zit heerlijk in mijn vel, ben helemaal mezelf, en nu de kunst om dat vast te gaan houden. Gelukkig heb ik daar eindelijk weer gratis wifi….
Het is weer een nieuw avontuur, en de ervaring kan ik goed gebruiken voor de rest van mijn reis.

Morgen krijg ik mijn kerstkado van Jenny. Ze wil een nieuwe foto’s voor de website en omdat ik zo knap ben, moet ik daar natuurlijk in voorkomen. De verassing is dat ze geregeld heeft dat Florian het paard is waar ik mee op de foto ga. Florian, die van een vriendin van haar is, is hét hoofdpaard van Lord of the Rings. Alle close-ups zijn met hem gedaan. Eerst mag ik even op hem rijden, wat heel spannend is, omdat hij een hengst is en dus enorm pittig. En daarna hopen we dat hij gaat steigeren (wat zijn truuk is) en dat ik er niet vanaf val, zodat we de ubercoolste foto ever hebben. Jenny had dit al geregeld nog voor we wisten dat ik zaterdag zou vertrekken dus dit is een mooi afscheidskado.
Ik ga het allemaal wel gruwelijk missen, Jenny, het huis, de paarden, Miss T. Maar over een paar maanden ben ik weer terug. Tijd om uit te vliegen.