Ik, de slechtste reizigster
Door: Tamara Vroomen
Blijf op de hoogte en volg Tamara
08 Februari 2013 | Australië, Labrador
Het is een grap. Ik en reizen. Een hele grote grap. Ik ben totaal niet uit het reizigershout gesneden. Broer wist dat al lang, 3 weken lang was hij namelijk mijn reisleider in Zuid-Afrika. Ik leunde gemakzuchtig achterover en liet hem het werk doen; de lonely planet doorspitten, ezelsoren vouwen, avonturen onderstrepen en vervolgens hostels bellen. Ik vond het allemaal prima. Zei ja op ieder plan. Voelde me veilig, midden in crimineel Johannesburg, want hij wist wat hij deed en ik hoefde mij nergens zorgen om te maken.
Broer was daardoor ook bang dat ik problemen niet zou kunnen oplossen. Dat ik verdwaald zou raken op een vliegveld en de vlucht zou missen.
Maar dat dan weer net niet. Oplossingsvaardigheden heb ik wel, al kan ik soms wat verlegen zijn en daardoor lang wachten met de oplossing in de praktijk brengen. Maar ik kom er wel. Steeds sneller ook. Ik loop niet in 7 sloten tegelijk.
In 1 ding ben ik heel goed. Op mijn geld passen. Ik ben een ware Dagobert Duck. Geld is voor mij geen middel maar een doel. Ik ben nu meer dan 10 maanden op reis en ik heb ongeveer 1250 euro uitgegeven aan onderdak, doordat Thailand zo goedkoop was, ik veel bij vrienden heb gelogeerd en op boten heb gewoond.
Verder heb ik 1 maal (!!!) geld uitgegeven aan een toeristische activiteit sinds ik op reis ben. Ja serieus, 1 maal! En dat was een afgrijselijke saaie tour naar de Daintree rainforest in Cairns. 129 dollar, voor 1 dag, om op geijkte paden door het regenwoud te lopen. Zodat ik nu in ieder geval kan zeggen, ik was in het regenwoud. Ik heb iets gedaan in Australie.
Meer geld krijgt dat land ook niet van me. Alcohol en voedsel is al duur genoeg.
In Thailand heb ik niks toeristische gedaan, omdat ik alleen in Koh Tao ben geweest en daar 100 duiken gemaakt, maar dat was onderdeel van mijn Divemaster stage.
In Sydney heb ik vooral rond getreind en bij een vriend gelogeerd. In de Blue Mountains heb ik alle kristalgrotten gezien en in de omgeving gehiked maar dat was gratis vanwege mijn baan daar. Onderdak en maaltijden waren daar maar 20 dollar per week.
In Melbourne heb ik rond getreind en bij vrienden gelogeerd. In Cairns heb ik vooral gechilled.
Ik heb een maand gedoken op de Great Barrier Reef daar, maar dat was omdat ik werkte op een duikboot wat ik gedeeltelijk betaald kreeg.
In Airlie Beach ben ik 1 middag naar een waterval en het strand geweest, met de auto van een huisgenoot van mijn collega’s.
2 weken lang heb ik gedoken rondom de Whitsunday Islands en de Great Barrier reef, maar dat was betaald werk. En nu ben ik in de Gold Coast, en heb ik onderdak bij een vriendin van mijn tante. We zijn naar Surfer’s Paradise gereden en Byron Bay. Morgen ga ik naar Brisbane, en slaap ik bij een vriendin die ik heb leren kennen in de Jenolan Caves.
Ik vraag mij af, maakt mij dat saai en behouden, of juist slim en creatief?
Kortom, ik ben goed met geld en slecht in het uitgeven daarvan, wat geen avontuurlijke combinatie is als je op reis bent.
Daarnaast heb ik sterke angst voor het onbekende. Elke nieuwe plek voel ik mij weer verdwaald en onzeker en wil ik het liefst wegkruipen, wat ik dan ook vaak doe. In mijn bed, met mijn oortjes in, voor de 5e keer alle seizoenen van Grey’s Anatomy kijken.
De angst voor het onbekende vertelt mij dan dat ik het daar stom vind. De angst doet mij verlangen naar de vorige plek waar ik was (die ik had verlaten omdat ik mij daar begon te vervelen en het stom begon te vinden, maar dat laat mijn angst achterwege).
De angst maakt mij onzeker en verlegen, waardoor ik moeilijk benaderbaar ben voor andere reizigers. En zelf heb ik genoeg van al die oppervlakkige praatjes: “Waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je naartoe?”. Het interesseert mij echt geen ene fuck waar iemand vandaan komt en waar ze naar toe gaan. Ik ga liever meteen de diepte in, maar ik snap ook wel dat ik mensen afschrik als ik vraag naar hun grootste geheim of hun favoriete standje. Uiteindelijk, als mensen aan mij gewend zijn en ik hen heb leren kennen omdat we om wat voor reden dan ook in dezelfde boot zitten, vertellen ze mij dat uit zichzelf. Dat effect heb ik blijkbaar op mensen.
Geen geld uit willen geven, steeds bij vrienden logeren, geen nieuwe dingen aan durven gaan, onzeker en verlegen zijn, dat maakt mij de slechtste reiziger die je maar kan voorstellen. En daarbij komt ook nog dat je iedere emotie direct van mijn gezicht kan aflezen, wat mij een makkelijke prooi voor afpersing maakt. Wat een grap, ik en reizen.
Wat doe ik hier dan in godsnaam? Nou omdat ik niet in Nederland wil zijn. Omdat ik weet dat ik op reis wil zijn. Omdat ik mijzelf wil ontwikkelen, omdat ik wil groeien in het leven, juist door mijzelf met die angsten te confronteren, die ik in Nederland niet zou tegenkomen. Omdat ik dingen wil ontdekken. Omdat ik mij anders dood zou vervelen in Nederland.
Gelukkig heb 1 sterke eigenschap die mij daarbij helpt. Ik ben contra-fobisch. Dat betekent dat ik de sterke neiging heb om angsten juist aan te gaan en mijzelf ermee te confronteren. Daardoor heb ik in mijn leven al parachute gesprongen, met witte haaien gezwommen, een voetsafari door Krugerpark gemaakt tussen de neushoorns en vogelspinnen, professioneel duiker geworden, en op reis gegaan voor 3 jaar naar de andere kant van de wereld.
Wat een idioterie. Wat doe ik mijzelf aan, vraag je je vast af? Steeds maar geconfronteerd worden met wanhoop, angst, onzekerheid, terwijl ik in Nederland alles zo lekker voor mekaar had.
Maar oh man, wat heb ik al een hoop geleerd in de afgelopen 10 maanden. En wat ben ik al veranderd. Ik, die angst had voor open water, ben Divemaster geworden, 180 duiken op dit moment. Ik, die nog nooit ergens alleen was geweest, nu op 8 verschillende plekken geweest, aan de andere kant van de wereld, totaal alleen overal naartoe gereisd. Ik, die alleen maar interesse had in mannen en uitgaan, en nu celibatair, op tijd naar bed gaat.
Ik voel mij goed nu. Ik ben op een veilige en voorspelbare plek. Even geen angsten die ik aan hoef te gaan.
Ik ben weer aangemeld bij een uitzendbureau voor een baan in the outback, en ik heb er al 1 op het oog. Maandag ga ik bellen om te kijken of het wat is.
Ik heb net met mijn broer geskypt. Zijn bolle kop op mijn scherm met de skyline van Den Haag op de achtergrond. Ja, de stad die ik zo mis, met haar geweldige inwoners.
Maar het is goed zo. Ik heb besloten dat ik mij er aan over ga geven, aan het leven. Ik heb op allerlei mogelijke manier geprobeerd om houvast te zoeken. Om controle uit te kunnen oefenen met mijn instrumenten; engeltjes op mijn schouders, wensen, dromen, intuïtie.
Uiteindelijk blijkt dat ik op geen enkele manier controle heb. Het leven overkomt mij, iedere keer maar weer. En ik reageer erop. Soms overhaast, soms overwogen.
Maar uiteindelijk maakt het weinig uit welke keuze ik maak. Het maakt mij niet meer of minder gelukkig uiteindelijk. Het maakt mij wel rijker. Hopelijk letterlijk de komende paar maanden. Zodat ik heerlijk een half jaar lang zonder zorgen in mijn hutje aan het strand in Bali kan liggen. Of waar dan ook. Ligt eraan, hoeveel moeite ik doe om ergens te komen.
Broer was daardoor ook bang dat ik problemen niet zou kunnen oplossen. Dat ik verdwaald zou raken op een vliegveld en de vlucht zou missen.
Maar dat dan weer net niet. Oplossingsvaardigheden heb ik wel, al kan ik soms wat verlegen zijn en daardoor lang wachten met de oplossing in de praktijk brengen. Maar ik kom er wel. Steeds sneller ook. Ik loop niet in 7 sloten tegelijk.
In 1 ding ben ik heel goed. Op mijn geld passen. Ik ben een ware Dagobert Duck. Geld is voor mij geen middel maar een doel. Ik ben nu meer dan 10 maanden op reis en ik heb ongeveer 1250 euro uitgegeven aan onderdak, doordat Thailand zo goedkoop was, ik veel bij vrienden heb gelogeerd en op boten heb gewoond.
Verder heb ik 1 maal (!!!) geld uitgegeven aan een toeristische activiteit sinds ik op reis ben. Ja serieus, 1 maal! En dat was een afgrijselijke saaie tour naar de Daintree rainforest in Cairns. 129 dollar, voor 1 dag, om op geijkte paden door het regenwoud te lopen. Zodat ik nu in ieder geval kan zeggen, ik was in het regenwoud. Ik heb iets gedaan in Australie.
Meer geld krijgt dat land ook niet van me. Alcohol en voedsel is al duur genoeg.
In Thailand heb ik niks toeristische gedaan, omdat ik alleen in Koh Tao ben geweest en daar 100 duiken gemaakt, maar dat was onderdeel van mijn Divemaster stage.
In Sydney heb ik vooral rond getreind en bij een vriend gelogeerd. In de Blue Mountains heb ik alle kristalgrotten gezien en in de omgeving gehiked maar dat was gratis vanwege mijn baan daar. Onderdak en maaltijden waren daar maar 20 dollar per week.
In Melbourne heb ik rond getreind en bij vrienden gelogeerd. In Cairns heb ik vooral gechilled.
Ik heb een maand gedoken op de Great Barrier Reef daar, maar dat was omdat ik werkte op een duikboot wat ik gedeeltelijk betaald kreeg.
In Airlie Beach ben ik 1 middag naar een waterval en het strand geweest, met de auto van een huisgenoot van mijn collega’s.
2 weken lang heb ik gedoken rondom de Whitsunday Islands en de Great Barrier reef, maar dat was betaald werk. En nu ben ik in de Gold Coast, en heb ik onderdak bij een vriendin van mijn tante. We zijn naar Surfer’s Paradise gereden en Byron Bay. Morgen ga ik naar Brisbane, en slaap ik bij een vriendin die ik heb leren kennen in de Jenolan Caves.
Ik vraag mij af, maakt mij dat saai en behouden, of juist slim en creatief?
Kortom, ik ben goed met geld en slecht in het uitgeven daarvan, wat geen avontuurlijke combinatie is als je op reis bent.
Daarnaast heb ik sterke angst voor het onbekende. Elke nieuwe plek voel ik mij weer verdwaald en onzeker en wil ik het liefst wegkruipen, wat ik dan ook vaak doe. In mijn bed, met mijn oortjes in, voor de 5e keer alle seizoenen van Grey’s Anatomy kijken.
De angst voor het onbekende vertelt mij dan dat ik het daar stom vind. De angst doet mij verlangen naar de vorige plek waar ik was (die ik had verlaten omdat ik mij daar begon te vervelen en het stom begon te vinden, maar dat laat mijn angst achterwege).
De angst maakt mij onzeker en verlegen, waardoor ik moeilijk benaderbaar ben voor andere reizigers. En zelf heb ik genoeg van al die oppervlakkige praatjes: “Waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je naartoe?”. Het interesseert mij echt geen ene fuck waar iemand vandaan komt en waar ze naar toe gaan. Ik ga liever meteen de diepte in, maar ik snap ook wel dat ik mensen afschrik als ik vraag naar hun grootste geheim of hun favoriete standje. Uiteindelijk, als mensen aan mij gewend zijn en ik hen heb leren kennen omdat we om wat voor reden dan ook in dezelfde boot zitten, vertellen ze mij dat uit zichzelf. Dat effect heb ik blijkbaar op mensen.
Geen geld uit willen geven, steeds bij vrienden logeren, geen nieuwe dingen aan durven gaan, onzeker en verlegen zijn, dat maakt mij de slechtste reiziger die je maar kan voorstellen. En daarbij komt ook nog dat je iedere emotie direct van mijn gezicht kan aflezen, wat mij een makkelijke prooi voor afpersing maakt. Wat een grap, ik en reizen.
Wat doe ik hier dan in godsnaam? Nou omdat ik niet in Nederland wil zijn. Omdat ik weet dat ik op reis wil zijn. Omdat ik mijzelf wil ontwikkelen, omdat ik wil groeien in het leven, juist door mijzelf met die angsten te confronteren, die ik in Nederland niet zou tegenkomen. Omdat ik dingen wil ontdekken. Omdat ik mij anders dood zou vervelen in Nederland.
Gelukkig heb 1 sterke eigenschap die mij daarbij helpt. Ik ben contra-fobisch. Dat betekent dat ik de sterke neiging heb om angsten juist aan te gaan en mijzelf ermee te confronteren. Daardoor heb ik in mijn leven al parachute gesprongen, met witte haaien gezwommen, een voetsafari door Krugerpark gemaakt tussen de neushoorns en vogelspinnen, professioneel duiker geworden, en op reis gegaan voor 3 jaar naar de andere kant van de wereld.
Wat een idioterie. Wat doe ik mijzelf aan, vraag je je vast af? Steeds maar geconfronteerd worden met wanhoop, angst, onzekerheid, terwijl ik in Nederland alles zo lekker voor mekaar had.
Maar oh man, wat heb ik al een hoop geleerd in de afgelopen 10 maanden. En wat ben ik al veranderd. Ik, die angst had voor open water, ben Divemaster geworden, 180 duiken op dit moment. Ik, die nog nooit ergens alleen was geweest, nu op 8 verschillende plekken geweest, aan de andere kant van de wereld, totaal alleen overal naartoe gereisd. Ik, die alleen maar interesse had in mannen en uitgaan, en nu celibatair, op tijd naar bed gaat.
Ik voel mij goed nu. Ik ben op een veilige en voorspelbare plek. Even geen angsten die ik aan hoef te gaan.
Ik ben weer aangemeld bij een uitzendbureau voor een baan in the outback, en ik heb er al 1 op het oog. Maandag ga ik bellen om te kijken of het wat is.
Ik heb net met mijn broer geskypt. Zijn bolle kop op mijn scherm met de skyline van Den Haag op de achtergrond. Ja, de stad die ik zo mis, met haar geweldige inwoners.
Maar het is goed zo. Ik heb besloten dat ik mij er aan over ga geven, aan het leven. Ik heb op allerlei mogelijke manier geprobeerd om houvast te zoeken. Om controle uit te kunnen oefenen met mijn instrumenten; engeltjes op mijn schouders, wensen, dromen, intuïtie.
Uiteindelijk blijkt dat ik op geen enkele manier controle heb. Het leven overkomt mij, iedere keer maar weer. En ik reageer erop. Soms overhaast, soms overwogen.
Maar uiteindelijk maakt het weinig uit welke keuze ik maak. Het maakt mij niet meer of minder gelukkig uiteindelijk. Het maakt mij wel rijker. Hopelijk letterlijk de komende paar maanden. Zodat ik heerlijk een half jaar lang zonder zorgen in mijn hutje aan het strand in Bali kan liggen. Of waar dan ook. Ligt eraan, hoeveel moeite ik doe om ergens te komen.
-
08 Februari 2013 - 15:01
Ria Van Gestel:
Schop maar lekker overal tegenaan, en denk dan alles gaat over en komt weer goed.
Gaat het een keer helemaal niet, wendt je dan tot Janet, en die praat je wel weer overeind.
Maar een ding gaat goed. Geld bij elkaar houden. Is ook een prestatie. Liefs Oma.
En Opa natuurlijk. -
08 Februari 2013 - 15:07
Tamara Vroomen:
Klopt als een bus oma en opa! -
08 Februari 2013 - 15:08
Annette Vroomen:
Volgens mij ben jij 31 jaar geleden "verkeerd" bezorgd. Ik herken hier niets in van mijzelf of van je vader. Alles komt goed zolang je maar in jezelf blijft geloven. xxxxxxxxx Moeders. -
08 Februari 2013 - 15:11
Tamara Vroomen:
Kinderen zijn dan ook NIET een verlengstek van jezelf. Als iedere ouder zich dat maar zou beseffen, dat zou een hoop verdriet schelen.
Maar mamsie, paps heeft heul veul alleen gereisd, maar hoe vaak heb jij alleen gereisd :-) Dus je weet niet hoe je daarop zou reageren...
-
08 Februari 2013 - 16:13
Gertie:
Ik denk dat je voor een gedeelte van mij had kunnen zijn. Geld uitgeven was toen ook geen favoriete bezigheid van mij. Maar dat is met het ouder worden veranderd. Je leeft maar 1 keer, Tamara en je werkt er hard voor. Dus het komt zeker goed. En het zit zeker in de familie, mijn oma was ook een pin. Dikke kus vanuit een koud Nederland -
08 Februari 2013 - 16:23
Tamara Vroomen:
Grinnik, en de "van Gestels" hebben gesproken :-)
De laatste paar jaar gaf ik geld ook met groot gemak uit, dus ik was al wel veranderd daarin. Maarja, toen had ik ook geld genoeg, en wilde ik het met iedereen delen! Nu ik weer op budget ben, val ik terug in mijn oude gewoonte, en zit ik weer op mn geld... -
08 Februari 2013 - 16:59
Annette Vroomen:
Mijn antwoord had geen betrekking op alleen reizen, dat heb ik ook maar 1 keer gedaan. En kinderen zijn inderdaad geen verlengstuk van de ouders. Iedereen is van zichzelf, je mag ze even op het goede pad zetten. -
09 Februari 2013 - 01:57
Tamara:
Oh op welk deel had het wel betrekking, het geld uitgeven? Het rondreizen? Ja daar zijn jullie goed in...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
