Volg je gevoel?

Volg je gevoel?
“Ik wil hier niet zijn”. Het eeuwig terugkomende zinnetje. Hoe vaak heb ik impulsieve, intuïtieve, keuzes gemaakt, gebaseerd op dit zinnetje, dat zich constant maar in mijn hoofd afspeelt, tot ik mij besef dat ik alle vrijheid heb om te gaan en staan waar ik wil, mijn spullen pak en verder reis.
Ik heb mijn grote liefde achter gelaten, los gelaten. Want ondanks dat het je grote liefde is, als het je ongelukkig maakt, zul je voor jezelf moeten kiezen en het loslaten. Erop vertrouwen dat het wel weer op je pad komt.
En ik heb voor mezelf gekozen, omdat ik dat waard ben. Kan mij niet herinneren wanneer ik eerder zo’n dergelijke keuze gemaakt heb. Normaal slik ik en ga ik maar door. Maar nu voelde ik mijn grens, en handelde ik ernaar.

Ja werken als Divemaster was te gek, omringd door mijn grote liefde de zee. Het was ook spannend, uitdagend, moeilijk. Maar dat paste bij mij. Ik raak immers verveeld als ik niet uitgedaagd word. Ik had nog zoveel te leren!
Maar na zee, komt land. En daar ging het mis. Airlie beach. 1 straat, compleet in de steigers vanwege constructiewerkzaamheden. 1 straat vol met lawaaierige open-air kroegen. Altijd herrie vanwege de muziek, de werkzaamheden. Weinig sfeer, gezien architectuur hier in Australië nog uitgevonden moet worden. En vooral ook, niks maar dan ook niks te doen. Ik en mijn collega’s, allemaal haten we Airlie Beach.

Na 4 trips op rij gewerkt te hebben, omdat mijn baas te weinig instructeurs had, was ik eindelijk een trip vrij, omdat die trip gecanceld werd wegens persoonlijke omstandigheden. Dat was tof, iedereen vrij, dus lekker los in Airlie beach, zuipen, stappen, feesten.
De volgende trip zou ik weer aan boord zijn, maar die werd ook gecanceld door de enorme stormen die over Queensland raasde, waardoor vele boten in de problemen kwamen, zonken, en wegen onbegaanbaar werden. Daarom werd ook de trip daarna gecanceld, omdat mensen Airlie beach niet konden bereiken, dus de passagiers de trip moesten cancellen.
De trip daarna zou ik eindelijk aan boord zijn, maar werd ik op het laatste moment afgezegd omdat er een nieuwe instructeur getraind moest worden. De trip daarna zou ik aan boord zijn, maar toen waren er te weinig passagiers. En de trip daarna ging ik er vanuit dat ik aan boord zou zijn, maar bleken 2 andere collega’s die eer te krijgen.
En toen brak ik. Ik was ondertussen maar gaan werken in mijn hostel voor gratis accommodatie. Iedere dag van 10 tot 12 kamers poetsen en bedden opmaken… Ik, kamers poetsen en bedden opmaken. Need I say more? Dat sloeg behoorlijk op mijn humeur. En het feit dat ik voor die 2 uur 1 gratis nacht kreeg, dus 8,50 dollar per uur mee verdiende, maakte het niet beter.

Ondertussen waren we allemaal zo verveeld dat we maar overdag rond 14u al begonnen met het drinken van Goon. Om 16u dronken het bed in rollen, om 20u wakker worden en weer opnieuw beginnen. Drinken uit pure verveling, ik geloof niet dat ik ooit zo laag gezonken was (los van de 40 meter diepe duik die ik ooit gedaan heb)
Dus net voordat ik gisteren het telefoontje naar mijn baas pleegde om erachter te komen of ik aan boord zou zijn, maakte ik een beslissing. In deze 2,5 week had ik meer geld opgemaakt dan ik verdiend had. En ik besefte dat er een grote kans zou zijn dat dit altijd zo zou verlopen, in de duikindustrie van Airlie Beach. De helft van de tijd ongelukkig zijn in Airlie Beach, slecht betaald krijgen en amper geld kunnen sparen.

Dus besefte ik mij ineens heel goed, ik moet weg uit Airlie beach, ik kon het geen seconde langer meer aan daar. De verveling, het oppervlakkige, het lelijke uitzicht, de eeuwige herrie en muziek. Maar waarnaar toe kon ik gaan? En toen dacht ik aan Janet, de vriendin van mijn tante, die mij geregeld op mijn hart had gedrukt dat ik altijd welkom was.
Dus ik maakte de keuze dat als ik niet aan boord zou zijn, ik naar haar toe zou gaan.
Ik pleegde het telefoontje naar mijn baas, kreeg te horen dat ik niet aan boord was, ik smste Janet die zei ik dat ik welkom was, ik ging naar een internetcafé, en boekte mijn vlucht naar brisbane voor de volgende dag. Ik nam afscheid van mijn collega’s en had nog een hele fijne bijzondere toffe avond. Allemaal snapten ze mijn keuze volledig, waren zelfs jaloers dat ik die vervelende stad Airlie zou verlaten.

En nu ben ik hier, in Labrador en ik heb totaal geen idee wat ik wil doen en waar ik dat wil doen. Nog zo’n 4000 dollar over, en dat wil ik minstens verdubbelen. Dus dat betekent weer opnieuw op banenjacht. Divemaster laat ik voor nu achter mij. De meeste boten hebben alleen instructeurs of stagiaires, dus weinig kans voor mij. En het betaalt slechter dan werken in een bar, of zelfs als host op een boot.

De zoektocht naar geluk gaat voort, en ik ben een beetje in de war. Was het niet mijn intuitie die mij naar Airlie bracht? En nu eindig ik toch weer ergens achter de bar, in een stad of in de outback. Dat was de rationele keuze die ik 3 maanden geleden al maakte. 1 stemmetje zegt ook, was na de Jenolan Caves al gegaan, al direct naar Indo of de filipijnen, toen had je geld genoeg…
Maar misschien zit ik er nog te dicht bovenop om het grote geheel te zien. Ik weet het niet. Voor nu ben ik opgelucht dat ik uit Airlie weg ben. Ik voel eindelijk rust in mijn kop en lichaam.
En misschien is dit gewoon het leven. Leven is lijden, heb ik immers in de meditatiecursus geleerd. Het is maar net hoe je ermee omgaat.
Dus dit hele verhaal werkte niet zoals ik het in gedachten had. Geen man overboord (wat vind ik het de laatste tijd toch leuk om gezegdes te gebruiken die te maken hebben met de zee), even slikken en weer verder gaan. Ik heb een toptijd gehad, veel geleerd over duiken, bijzondere mensen ontmoet, mijn grens aangevoeld en hiernaar gehandeld.