Mijn grote liefde...

4 januari 2013, mijn 31e verjaardag:
Ik sluit mijn ogen. Ik voel de wind op mijn gezicht. Ik proef het zout op mijn lippen. Ik hoor het breken van de golven tegen de boot. Ik leef! Ik ben vrij! Al mijn zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een paar uur geleden nog zag ik het totaal niet meer zitten. Wanhopig, onzeker, alleen, ontredderd. Rock-bottom is waar ik was, klaar om in al mijn negativiteit Australië te verlaten.
En nu? De zee spoelt dat allemaal weg. En ik besef me, dit is mijn grote liefde. De zee. Waarom heb ik je nu pas ontmoet? Die paar andere keren dat ik je ontmoette voelde ik het al wel, maar drukte ik het weg. En nu, nu weet ik het zeker. Ik voel het, in al mijn poriën. En ik besef mij wat de gevolgen zijn. Die zijn niet gering. Wil ik mijn grote liefde achterna reizen, zal ik concessies moeten doen in mijn reisplannen. We zullen zien….

22 december 2012:
Volg je gevoel! Die reactie kreeg ik toen ik zei te twijfelen tussen het zekere of het onzekere. Het zekere, 3 maanden lang saai werk als barvrouw in the outback, of de reis naar Airlie Beach maken in de hoop op een baan als Divemaster. In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik klaar was om Oz te verlaten, klaar voor een saaie baan in de outback. Maar het bekende sterke gevoel, intuitie, hielp mij de keuze te maken.
Het is 22 december, mijn laatste dienst op de boot de Rum Runner in Cairns als ik hoor dat Mike (een van de vorige Divemaster stagiaires op die boot) als passagier meegaat op de Anaconda 3 en direct een baan aangeboden krijgt. Ik ken hem amper, 2 keer kort ontmoet, maar besluit hem te facebooken en te vragen of hij denkt dat het makkelijk is om een baan te krijgen als Divemaster in the Whitsunday’s. Hij reageert met dat dat wel moet lukken, dat ik gewoon langs moet komen, en bij de boten moet gaan vragen.
Ik bekijk foto’s op zijn Facebook van de boot en word direct enthousiast. Maar ja, daar is nu geen vacature meer, want hij werkt er al. Sowieso doen ze in de duikwereld niet aan vacatures, je moet er tegenaan lopen.
Maar denkend aan werken als Divemaster geeft me een goed gevoel! En mijn gevoel wil ik volgen. Ik besluit drastisch mijn plannen om te gooien. Divemaster it is!
Ik blijf nog een week in Cairns, waar ik mij dood begin te vervelen. Uiteindelijk besluit ik van de ene op de andere dag een busticket naar Airlie beach te boeken.

Onderweg naar Airlie Beach begin ik mij rot te voelen. Op het moment dat ik in mijn hostel aankom denk ik, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Het is een heel klein stadje, niks bijzonders, maar vol met feestende backpackers en groepen opgepompte ozzie’s die dronken rondlopen. Zo niet mijn stad! Zo niet mijn leven!
Ik loop mijn hostelkamer in, en wie zit daar op de bank… Mike! Wat een toeval. En wat blijkt, hij is uit bed gevallen en heeft zijn trommelvlies beschadigt. En dat is zo’n beetje de ergste verwonding die je als duiker kan hebben. Je kan het water niet meer in, en het is altijd onzeker hoe lang het herstel duurt. Hoe vervelend ik het ook voor hem vind, ik besef mij dat dit mijn kans is.
Een dag later heb ik een sollicitatie met de manager van de boot, en die vrijdag, op mijn verjaardag, heb ik een proefdienst…
Dat betekent dat ik mij nog een week moet vermaken in Airlie beach, of beter, moet vervelen. Ik voel amper blijdschap over de proefdienst. Vooral zenuwen en gedachten die zeggen dat ik het niet kan, dat ik het niet leuk ga vinden.
De dagen kruipen voorbij. Ik ga uit met Mike en mijn nieuwe collega’s. Ik ontmoet een bijzonder meisje, de vriendin van een collega en zij snapt precies wat ik voel. Dan blijkt dat er veel reizigers zijn die zich voelen zoals ik mij vaak voel. Verdwaald, leeg, onzeker. Elke keer weer opnieuw beginnen, weer opnieuw ergens wennen, nieuwe vrienden maken, je draai proberen te vinden, ook al wil je het liefst wegkruipen.

Vrijdag 4 januari 2013:
I hit rockbottom, ook bekend onder de reizigers. “Nothing happens until the pain of remaining the same outweighs the pain of change”. Je weet het, erger dan dit word het niet, je zult aan de slag moeten, hoe eng dat ook is, hoe graag je ook nog steeds zou willen wegkruipen.
Ik sleep mezelf de dag door, om 16:00 uur moet ik op de boot zijn. Mijn hoofd bedenkt allerlei vlucht fantasieën. Maar ik zet door, wetende dat het vanaf nu alleen maar omhoog kan zijn.
Op de boot aangekomen, voel ik al direct verlichting. S, mijn collega, instructeur, is een onwijs toffe Canadees.
Het deinen van de boot, het uitzicht op de heuvels van Airlie, de zee geeft direct verlichting. En ook, het is direct werken geblazen. Tanks vullen. Geen tijd om na te denken. Lichamelijk werk.
Met het uur word het beter. Tot ik ’s avonds rond zonsondergang een momentje voor mezelf heb, en over de zee uitkijk. Airlie word kleiner, en de whitsunday islands waar we langs varen, zijn prachtig. Eilanden, zee en werken. Mijn gelukscocktail. Geen tijd om te piekeren, om na te denken.
Die eerste trip, nu 3 weken geleden was een enorme uitdaging. Ik kan er niet teveel over zeggen, vanwege de privacy van de boot, collega’s en passagiers.
Ik weet wel dat Koh Tao Disneyland was. Eigenlijk heb ik daar amper iets geleerd. In de afgelopen 4 trips heb ik meer geleerd dan in die 3 maanden Koh Tao. Stromingen, hoog tij, laag tij, navigeren zonder kaart, zonder boeilijnen, kleine tanks, beslissingen, keuzes, it is all on me.

De routine is als volgt. De boot vertrekt op een maandag of vrijdag, ik begin om 16:00 uur. We vullen de tanks, wat een eeuwigheid duurt want we gebruiken kleine compressors omdat de grote compressor stuk is, we tellen al het materiaal, zetten het op de tanks, en doen papierwerk. Alles moet gecheckt worden en heeft een handtekening nodig.
Om 19:00 komen de passagiers aanlopen en geven we een rondleiding door de 30 meter grote zeilboot. Deze bestaat uit 12 kamers waar 32 passagiers in kunnen. Verder hebben we een eigen slaapkamer, is er een bar, keukentje en saloon (zitgedeelte). Maar iedereen kan ook overal boven op dek zitten, wat de meeste ook doen. Het ziet er allemaal gezellig uit en het is erg ruimtelijk.
De crew op dek bestaat uit 6 personen. 1 divemaster, 1 instructeur, 2 deckhands, de schipper en de host. De deckhands en schippers zijn Aussie’s. De rest zijn backpackers.
De deckhand doet een uitgebreide safetybriefing en dan vertrekken we. Op naar Whitehaven bay waar we ankeren en de nacht doorbrengen.

De volgende ochtend sta ik rond 7:00 op, ontbijt. Soms moeten we nog tanks vullen, soms ook niet. Om 8:00 doen we een briefing over de ochtend. Mensen kunnen naar het eiland en strand om daar te wandelen en te chillen. Alle intro’s (de niet-gecertificeerde duikers) komen dan in groepjes naar mij en de andere instructeur toe in de zee, op borsthoogte. Ik krijg mijn eigen groepje. Ik geef ze de duikuitrusting en geef een briefing over duiken, wat het inhoud, de belangrijkste regels, de gebaren en de vaardigheden die we gaan oefenen. Dan gaan we de vaardigheden (skills) oefenen onder water. Dit duurt zo’n 20 minuten. Meestal zijn er 4 of 5 groepen. Als iedereen klaar is, is het rond 10:30 en gaan we terug de boot op. We varen naar Luncheon Bay, krijgen lunch en dan is het tijd voor de eerste echte duik.
Ik als Divemaster mag alleen de cert’s (gecertificeerde duikers) mee uit duiken nemen, niet de intro’s. Daar moet je instructeur voor zijn. Je zou denken dat mijn baan makkelijker is, maar verre van dat. Er zijn een hoop duikers die pas net gecertificeerd zijn en er niks van kunnen. Mijn groepen zijn groter, tussen de 4 en 6 mensen, en de ervaren duikers zijn vaak veeleisend. Dus ik moet zowel de veiligheid van de duikers in de gaten houden, als wel een uitdagende en vermakelijke duik aanbieden.

Meestal zijn er tussen de 8 en 15 gecertificeerde duikers aan boord. Dat betekent dat ik bij elke duikgebied 2 a 3 duiken maak. Dit zonder surface interval. Zo snel mogelijk de duikers het water in, zo snel mogelijk het water weer uit, alle uitrustig overzetten op nieuwe tanks en weer het water in. Eén keer 7 duiken op 1 dag gemaakt. Maar meestal maak ik er 5.
Na deze duik, die een gratis duik is, gaan we naar de great barrier reef. Daar kan er een nachtduik gedaan worden, wat ik absoluut haat, maar aangezien alleen cert’s dat kunnen doen, ben ik altijd de sjaak.
De verantwoordelijkheid is het grootst, je ziet weinig, je weet niet wat er kan gebeuren.
De laatste trip hoefde ik een keer niet te leiden en dat was een van de mooiste ervaringen in mijn leven. Ik was de laatste in de groep. Alles was donker, op de zaklampen na. Ik bleef expres wat verder achter en doofde mijn zaklamp. Ineens vergat ik dat ik onder water was. Ik zag alleen maar donker, en in de verte wat licht van de zaklampen. Het was alsof ik zweefde, in een serene wereld, omgeven door schildpadden, haaien en giant travelly’s. Complete rust kwam over mij heen…

De dag daarna, dag 3, zijn we de hele dag op de Great barrier reef, waar mensen kunnen snorkelen en duiken. En daarna dag 4, gaan we weer terug naar de eilanden, naar Hayman island, Blue Pearl bay waar we de laatste duik doen. Dan varen we terug naar Airlie.
Los van het duiken, helpen we de deckhands met wat zeildingetjes en de host met koken en afwassen. Dus eigenlijk zijn we de hele dag bezig. Als we mazzel hebben kunnen we rond 23:00 naar bed, en staan we om 7 uur op. Maar soms moeten we om 1:00 ‘s nachts nog iets doen met de zeilen, of om 5 uur ’s morgens.
Elke trip is anders, omdat beslissingen gebaseerd worden op windrichtingen, windsnelheid, stromingen en getijden. Wegens deze omstandigheden is elke duik anders. Voor elke duik ben ik een beetje bang. Volgens de zeer ervaren schipper een goede eigenschap. Het houd je scherp en alert. Ik moet er nog erg aan wennen. Het was heerlijk om 2 jaar lang in een bar te werken, zonder angsten en onzekerheden. En dat is nu wel helemaal terug.

Ik ben nu 1,5 week vrij. Ik zou eigenlijk maar 4 dagen vrij zijn, maar werd afgebeld omdat er een nieuwe instructeur getraind moest worden. Vandaag zou ik moeten werken maar het weer is afgrijselijk, regenseizoen, dus de trip is gecancelled. Dus ik geef nu ongeveer al mijn geld uit wat ik in de laatste trip heb verdiend. Ik wil geen geld meer uitgeven in Aussie, alles wil ik sparen. Ik heb nog 4000 euro nodig om door Indonesie en de Fillippijnen te kunnen reizen en mijn instructeurs cursus te doen. Dat moet ik redden als ik blijf tot het einde van mijn visum hier.
Mijn collega’s beginnen mijn vrienden te worden. Toch blijft het gemis aanwezig. Sluimerend op de achtergrond, dan weer sterk op de voorgrond. Gelukkig heb ik mijn grote liefde gevonden, de zee, die mij iedere keer weer met beide zeemansbenen stevig op de grond van de boot zet.