Nog 10 nachtjes slapen

Oh god, ik ga. Ik ga bijna. Nog 10 nachtjes slapen, ja ik ben weer aan het aftellen. Bijna 3 maanden ben ik hier geweest en ik zit weer heerlijk in mijn comfortzone. Het is net alsof ik weer terug ben in de tijd. In Den haag zat ik 2 jaar in een driehoek. Grote markt, Pater en thuis. Ik kwam eigenlijk nergens anders. Heerlijk genesteld in de comfortzone van dezelfde mensen, zelfde werk en zelfde structuren. Vooral de laatste 3 maanden. Maandag en dinsdag vrij; de hele dag thuis voor de tv hangen. Woensdag werken in de Ruiter, daarna naar de Pater. Donderdag dubbele dienst Ruiter en Super. Vrijdag uitslapen en stappen op de grote markt eindigend in het Paard, zaterdag werken in de Ruiter en daarna stappen en soms eindigen in het Paard en zondag werken in de Ruiter en eindigen in de Pater. Iedere week opnieuw.
Maar ook in Tilburg leefde in ik driehoeken, zowel toen ik single was, als toen ik een relatie had.

Hier zit ik dus in een zelfde driehoek. Zelfs de afstanden op dit eiland zijn dezelfde als in Den haag, met als verschil dat ik nu een scooter heb ipv een fiets.
De driehoek is als volgt: van mijn huis naar Buddha view; duikspullen pakken, de taxi nemen naar Mae Hat, duiken en weer terug. Dan in de bar hangen bij Buddha of the bar next door en weer terug naar huis en op sommige dagen heel de dag slapen en films kijken.
Ander groot verschil; hier schijnt de zon elke dag (behalve de laatste week maar gelukkig vandaag weer wel) en ben ik voor het eerst in mijn leven bruin. Elke dag opnieuw kijk ik verwonderd naar de kleur op mijn lichaam die ik nooit eerder gezien heb, bruin. Vooral mijn benen. Die zijn hun hele leven wit geweest en nu gewoon bruin.( Voor mijn doen dan, ik ben nog lang geen neger.)

Buddha View is als de grote markt. Een kleine gemeenschap en iedereen kent elkaar. Verhalen, waar of niet, gaan de ronde, vriendschappen en relaties worden gesloten of afgebroken. Mensen komen en gaan maar veel mensen komen en gaan nooit meer weg ondanks dat ze maar even wilde blijven. Als ze gaan, komen ze vaak weer terug. Ik zei al, net de grote markt.
Het is tijd om te gaan. Ik heb hier veel gezien en veel geleerd. Het was fijn om mijn reis zo te beginnen, maar ik ben klaar voor wat er komen gaat.

Dus, ik ben weer zenuwachtig. Er zijn weer een hoop dingen die ik nog moet doen en regelen, net zoals de paar weken voor mijn vertrek uit Den haag. Ik moet mijn scooter verkopen (zoals ik mijn auto en fiets moest verkopen), ik moet mijn spullen inpakken, terwijl het nu 1 grote teringzooi is in mijn kamer (zoals mijn kamer was in Den haag, of niet broer), ik moet mijn examens nog maken (zoals ik administratie moest regelen) en ik wil nog veel duiken maken, zoals ik ook nog veel moest werken in Den haag. Tot het einde ben ik aan het knallen. En aangezien ik ook nu weer alles voor mij uit schuif ben ik ook nu weer gestressed of het mij allemaal wel gaan lukken.

Ondertussen geniet ik ook. Mensen komen en gaan. Ik maak vrienden en die gaan weg. Ik maak vrienden, en ik ga weg. Als ik naar mijn facebook vrienden kijk zie ik dat ik 3 levens heb geleid. Brabant, Den haag, en nu de reisvrienden.
Naast dat ik nerveus ben, heb ik onwijs veel zin in Sydney. Het is best raar dat ik in het huis van Ger (de oom van Fer) mag blijven, terwijl hij nu in NL is, en ik hem officieel niet ken. We hebben een aantal keer geskypet en ook nu mailen we op en neer.Zo lief dat ik in zijn huis mag blijven! Alsof ik hem al jaren ken. Ik kan niet wachten om hem te ontmoeten!

Sydney word de tijd van werken. Geen idee hoe lang ik daar ga blijven. Ger komt 16 juli terug naar Sydney en ik wil zeker tijd met hem doorbrengen. Ook wil ik daar in een bar gaan werken en goed geld verdienen en dat is daar mogelijk. Vooralsnog wil ik daarna naar Melbourne. Daar wil ik 2 mannen opzoeken, 2 mannen die ik een jaar geleden in het restaurant van de Ruiter heb ontmoet. Zij vierden daar hun laatste dag van hun stage in Den haag. Ik was hun aan het bedienen en het klikte meteen. Ik heb ze maar 2 uur bediend maar meteen Facebook uitgewisseld. Toen zeiden ze nog, kom ons opzoeken, en mijn antwoord was toen nog, ik weet niet of ik ooit naar Australie ga, maar als ik ga kom ik jullie zeker opzoeken. Helaas is hun relatie ondertussen over, maar ik heb nog steeds contact met ze, dus ik ga ze zeker opzoeken. Raar hoe een paar maanden later ik besloot om op reis te gaan….
In december ga ik terug naar Sydney. Sas, Bas, en Nyva komen mij (en hun vrienden daar) opzoeken.
En voor de rest… go with the flow. Mijn intuitie brengt mij toch wel op de juiste plekken en ik heb ondertussen geleerd dat hulp uit onverwachte hoek komt.

De 3 maanden hier zijn voorbij gevlogen. Ik bedacht mij van de week hoe het zou zijn als ik een jaar weg zou blijven. Dan zou ik verdrietig zijn dat er al ¼ voorbij zou zijn. Nu heb ik nog 2 jaar en nog wat in het verschiet. Dat klinkt zo lang! 2 jaar terug had ik een te gekke tijd tijdens het WK met mijn vrienden uit Tilburg. De avond ervoor was mijn relatie geëindigd en ik voelde mij blij en verdrietig tegelijk. Ik heb toen een toptijd gehad. Ik vind het onwijs jammer dat ik Sonja en Gio hier niet bij me heb om het EK te zien. En ook het WK over 2 jaar ga ik missen. Zo raar om te zeggen, EK 2016 ben ik er weer bij (of niet). Dan ben ik alweer 34.
Nu zit ik hier in een oranje rokje te wachten op een sms van 1 van de Nederlandse instructeurs, waar ze het EK gaan bekijken. Hij vertelde dat het 2 jaar terug 1 groot feest was bij Buddha, maar nu vrijwel alle Nederlanders zijn vertrokken, kunnen we het niet bij Buddha doen. Nu ik erover nadenk, er zijn nog maar 6 Nederlanders bij Buddha. Een heel verschil met koninginnedag toen de hele bar oranje was en ook versierd was.

Ondertussen heb ik een heel uitdagende Open Water groep geassisteerd, waarin ik onwijs veel geleerd heb, daarover volgende keer meer...