Bangkok en aankomst Koh Tao

Bangkok
Dan slaat de paniek toe. De tranen springen in mijn ogen en ik begin half te hyperventileren. Dit is het moment waar ik bang voor was, waar ik al maanden bang voor was. En eindelijk krijgt het stemmetje de kans: zie je wel, dit kan je helemaal niet. Je zit de komende dagen op deze luchthaven vast. Beter draai je gewoon om en ga je naar huis. Deze reis is je stomste plan ooit!
Maar ik laat mij niet zomaar omver blazen door zo’n idioot irrealistisch stemmetje. Ik stop, haal een paar keer diep adem en zeg, dit kan je wel!
Ik besef mij dat ik het nog niet eens echt geprobeerd heb! Het enige wat ik namelijk maar hoef te doen is het aan iemand vragen.

Ondertussen was ik namelijk al (na eerst een simkaart gekocht te hebben waar ik per ongeluk meteen het telefoonnummer van weggooide haha, maar lang leve Facebook en kon ik even Roland bellen die mij toen weer het nummer toestuurde, de chaoot die ik ben) naar de treinen toe gelopen maar zonder echt een plan te hebben. Wil ik meteen naar Chumpohn, waar de boot naar Koh Tao gaat, of wil ik eerst Bangkok nog in. Maar Bangkok lijkt mij een grote enge stad waar ik zeker een week in ga verdwalen (ik wilde mijn keuze dus weer laten bepalen door angst). Ik zie niemand aan wie ik het kan vragen, maar eerlijk gezegd durf ik het ook niet te vragen, door mijn onzekerheid en verlegenheid. Op dat moment slaat de paniek dus toe.

Ik ga weer terug naar boven en zoek dit keer beter naar een toerisme informatiepunt die ik al snel vind. Deze vrouw geeft antwoord op al mijn vragen en het is eigenlijk heel simpel. Ik koop beneden een treinkaartje naar het treinstation Hua Lampong in Bangkok en daar reserveer ik een trein of bus naar Chumpohn.
Als ik eenmaal in de trein zit voel ik een klein beetje vreugde. Deze grootste horde heb ik zonder veel problemen overwonnen!
Ik kijk uit het raam en zie exotische bebossing en dan pas dringt het echt door dat ik in Thailand ben! Dit is het! Hierom wou ik op reis! Andere culturen ontdekken, mijzelf ontwikkelen. Maar ook nu voel ik tegelijkertijd nog steeds onverschilligheid.

Bij het treinstation blijkt hoe snel ik geleerd heb. Bij de eerste de beste infobalie vraag ik om informatie. Omdat Bangkok helemaal niet zo eng is als ik dacht dat het was, besluit ik de nachttrein met bed te nemen, maar helaas, die moet je een dag van te voren reserveren. Hij smeert mij de bus aan ipv de trein, waar ik later spijt van krijg, want stoelen in bussen zijn per definitie kut en 9 uur in een bus is echt te lang, ook al is het 10 euro goedkoper.
Ondertussen is het 8:30 en ik loop Bangkok in,niet precies wetende wat ik wil doen. Daarom ga ik weer terug naar het treinstation en eet mijn eerste thaise maaltijd. Niet iets bijzonders, rijst met groene curry en vis.
Daarna kijk ik in de Lonely planet en op de plattegrond en ik besluit naar een rivier te lopen. Ook hier is weinig bijzonders en ik heb ondertussen behoefte aan rust dus besluit ik om in Dusit Park te chillen. Aangezien ik niet al mijn geld aan het openbaar vervoer wil uitgeven ga ik lopen. Dit is een behoorlijk eind maar het brengt mij langs allerlei bijzondere marktjes. Honderden winkeltjes hutjemutje op elkaar waar echt van alles verkocht word. Saskia, dit zou paradijs zijn voor Nyva, want de duizenden kinderkleren die ze daar verkopen zijn echt briljant!
Ik ben blijkbaar de enige toerist die loopt, want ik kom behalve de Thaisen niemand tegen.

Aangekomen bij Dusit Park blijkt deze volgebouwd te staan met allerlei kramen en barretjes, vast vanwege een of ander festival, dus chillen in het park zit er niet bij. Maar de Lonely Planet en plattegrond zijn ondertussen mijn beste vriendjes geworden dus ik besluit naar een winkelgebied te lopen. Ondertussen zit mijn haar voor geen meter, het hangt in slierten voor mijn gezicht en ik weet nu al dit geen doen is deze vakantie. Het is 36 graden en de luchtvochtigheid is enorm!
De eerste de beste hippe kapperszaak loop ik binnen waar ze voor 7,50 euro mijn haar fantastisch knippen (wat erg duur is voor thaise begrippen, maar hey, na Hype wil ik wel hip geknipt blijven he!). Ik heb er een föhn techniek bij geleerd die volgens mij alle aziaten gebruiken maar die ik in Nederland nog nooit gezien heb. Voor mijn dunne haar ideaal want het blijft nu gewoon wel recht overeind zitten zonder er van allerlei spul in te gooien.
Ik voel mij meteen helemaal fris en fruitig. Ik ga even in een park chillen maar rust vind ik niet echt. Over een paar uur gaat de bus dus ik besluit eindelijk die Tom Kha Kai soep te gaan eten die ik mezelf al zo lang beloofd had. Heerlijk!

Wachtend op de bus voel ik mij relaxed en ok, niet meer of minder dan dat. Ik heb mij er al bij neergelegd dat ik mij zo voel en geef mij er aan over. Iemand zei mij laatst; geniet ervan, en besef je ook dat er net zoals in het echte leven ook gewoon mindere momenten zijn. Het kan geen twee jaar feest zijn. Zo is het leven ook niet.
En eigenlijk is dit al 1000 keer beter dan ik in mijn grootste nachtmerries had voorgesteld. Ik zag 1 grote paniekaanval voor mij en allerlei problemen die ik niet kon oplossen, maar ik voel mij al dagen lang neutraal. Dat is al enorme winst en het doet mij beseffen hoeveel ik de afgelopen 1,5 jaar gegroeid ben.
De bus is verder een drama, de stoelen zitten rot en hij wiebelt alle kanten op. Gelukkig ben ik onwijs moe dus ik slaap het grootste gedeelte.

Aangekomen in Chumpohn zoek ik iets in mijn tas. En daar vind ik mijn Rabobank card reader. Ik herinner mij ineens dat ik die er weken geleden in heb gelegd omdat ik toen een weekendje weg ging. Op Schiphol dacht Veerle even dat zij er ook 1 bij zich had wat helaas niet zo bleek te zijn. Ik zei nog, dan zou het engeltje op mijn schouder wel weer zijn best gedaan hebben, jammer maar helaas. Maar wat bleek, het engeltje had hem al in mijn tas gelegd :)

In de boot naar Koh Tao begin ik begin opgewonden te raken. Ik heb net besloten om naar Buddha Diving Op Chalok Baan Kao te gaan. Daar kun je een maand stage lopen voor Dive Master. Aangezien ik er minder dan 1 maand ben, zal ik misschien mijn vlucht moeten verzetten. Maar dat zien we dan wel. Eerst maar kijken hoe het voelt en of ik het überhaupt wel leuk vind. Ik heb niet voor niks geen plannen gemaakt en dit enige plan wil ik ook kunnen loslaten als het niks voor mij blijkt te zijn (bedankt Sas voor die wijze tip). Dat zal misschien nog wel een pittige worden, want ik wil niet falen en dat stemmetje zal dan vast wel even om de hoek komen kijken. Maar ondertussen heb ik al geleerd dat het maar een stemmetje is, die ook heel snel weer te stoppen valt. Uiteindelijk zijn voor mijn reis mijn grootste doelen angsten onder ogen te komen, ze te aanvaarden en accepteren en ze los te laten, daarmee al het goede op mijn pad te laten komen.
Aangekomen op het prachtige eiland word ik meteen door 10 thaisen aan mijn kop gezeurd. Dit is mij even teveel en boos zeg ik dat ze mij met rust moeten laten. Ik sta even te staan en laat alles op mij inwerken. Waar wil ik naar toe en hoe ga ik het doen. Dit soort nieuwe aankomst momenten blijven voor mij de spannendste. Uiteindelijk loop ik naar een Taxi chauffeuse die mij naar Buddha diving brengt. Een aardige dude legt mij van alles uit. We spreken af dat ik begin met Padi Open water, daarna Rescue en nog wat meer die ik niet meer onthouden heb. Dat duurt een kleine anderhalve week. Wil ik dan verdergaan met Dive Master, kan ik mijn vlucht 2 weken verzetten want dan heb ik nog wel een week of 2 a 3 nodig. Ik huur een simpel hutje bij Tropicana naast Buddha diving en besluit dat ik vanmiddag al begin met mijn eerste theorie les.
Het eiland is prachtig, maar ik ben nu vooral eerst even aan het acclimatiseren.
Veel kusjes!
xxx