Het vliegtuig

Het lijkt nog het meeste op hoe ik mij voelde tijdens mijn parachutesprong. Terwijl mijn vrienden juichend en springend van de adrenaline op het grote grasveld landden, kon ik hen alleen maar aankijken en zeggen; ik weet niet wat ik ervan vind. Het was alsof ik in een film naar mezelf zat te kijken, alsof ik in een reality game zat. Ik snapte totaal niet wat er gebeurde en wat ik zag. Ik voelde mijn lichaam reageren op de wind, maar het bleef bij registreren. Mijn gevoel stond uit.


Zo voelde ik mij de afgelopen dagen ook. Na het onbeschrijfelijk prachtige mooie onwijs gezellige afscheidsfeest in de Zwarte Ruiter zondag, waar ik zoveel liefde en dankbaarheid voelde en alles in mijn leven op zijn plek leek te vallen, leken al mijn emoties op.

Ik was niet zenuwachtig, maar ik had er ook geen zin in. Ik was niet blij, maar ook niet verdrietig. Misschien dat er meer mensen zijn die zich geregeld neutraal voelen, maar ik voel alles altijd in uitersten. En in dit geval was het was alsof ik in een film naar mezelf zat te kijken, alleen dan een saaie, stomme film waarbij je alleen maar op het achterhoofd van de hoofdpersoon kijkt.


De laatste nacht heb ik voor de 15e keer mijn backpack in en uitgepakt maar hij bleef te vol! Ik heb 9 vuilniszakken met kleren beneden bij de trap gezet. Cassie had gezegd mij te helpen ze in de berging te zetten dus ik liet ze daar staan. Op de valreep bedacht ik mij dat er nog een hoop oude foto’s niet op mijn nieuwe laptop stonden en deze ben ik gaan overzetten. Ik was uiteindelijk kapot.

Na een heerlijke laatste avond op de grote markt, hoewel ook deze een soort van aan mij voorbij leek te gaan, was de batterij op.

Ik besloot om half 6 een tukkie te gaan doen op de bank. Uiteindelijk werd ik wakker om half 8 en ben ik opnieuw mijn tas in gaan pakken omdat deze nog steeds te zwaar was. Maar echt gefrustreerd kon ik er niet om worden. Ik keek naar mijn kamer, waar mijn broer in gaat trekken, en dat was 1 grote teringzooi. Ergens voelde ik mij schuldig dat ik het zo achterliet. Maar ook dat gevoel ging snel aan mij voorbij.


Samen met broer op naar de trein. Ondertussen kwam ik erachter dat ik de card reader voor het internetbankieren van de Rabobank vergeten was. Zoals ik ook vergeten was een Tan code lijst voor de ING was vergeten te bestellen. Ik schiet de paniek niet in, ik blijf rustig en vraag mijn broer of hij hem wil opsturen.

Op het vliegveld zit ik wel een beetje nerveus te wachten tot Max komt. Ik heb zin om iemand van mijn eigen vrienden te zien, hoe tof het ook is dat mijn vader en moeder, tante, oma, een vriendin van oma en mijn broer er zijn. Maar ik word ook zenuwachtig van ze. Ze wijzen mij steeds goedbedoeld op allerlei dingen, zoals het ouders en oma’s ook betaamd te doen en ja, het is ook onwijs naïef en slordig hoe ik met mijn handtas omga. Ik zie ze denken, als dat maar goed gaat.


Ik ga met mijn broer een sigaretje roken. Ik besloot dat het mijn laatste was, maar ik kon er niet extra van genieten. Eindelijk kwam Max en ondertussen werd broer ook al gebeld door Veerle dat ze onderweg was. Dat gekke wijf! Gister heeft ze al heel de avond bij mij op de grote markt gezeten terwijl ze tentamenweek heeft en nu komt ze vanuit haar tentamen naar mij toe gehaast! Ik ben blij om haar te zien maar ook weer gevoelloos tegelijk.


Ik merk dat ik niet blij ben met dit gevoel. Ik ben stil en dat ben ik niet van mezelf gewend. Ik wil ergens de mensen om mij heen gaan entertainen maar ik heb er de puf niet voor. Uiteindelijk besluit ik dat het maar tijd is om de douane door te gaan. We lopen er naar toe met zijn allen en we zijn er sneller dan ik dacht. Fuck is het hier al? Nu gaan er wat kriebels door mij buik en ik wil niet! Ik wil nog zo graag zo veel bij mijn lieve vrienden zijn! Ik wil niet ineens 2 jaar uit hun leven zijn!

Mijn tante kust mij als eerste en bij haar beginnen de tranen, startsein voor mijn tranen. Ze rollen over mijn wangen, maar er komt geen snik. Na Max en Veerle voor het laatst geknuffeld te hebben draai ik om en loop ik de poortjes door. Nog 3 keer kijk ik om en zie ik die bende met hollandse vlaggetjes zwaaien. Tranen lopen over mijn wangen maar echt voelen doe ik nog steeds niet. Na een minuutje stoppen de tranen vanzelf.

Ondertussen check ik continu mijn facebook en stuur ik what’s appjes en smsjes naar mijn vrienden die onwijs lief maar blijven facebook en reageren.

Ik sta naar de lange rij te kijken die bij de gate staat te wachten. Drie kwartier kijk ik naar die lange rij tot hij bijna weg is en dan stap ik erin. Daarna kan ik gelijk doorlopen het vliegtuig in. Ik baal dat ik er 45 minuten heb zitten wachten. Die had ik langer bij mijn afscheidscomitee kunnen spenderen maar ik besef mij dat dat tijd rekken ook niks oplevert.

Bij mijn stoel aangekomen denk ik dat het een vergissing moet zijn. Dit lijkt wel businessclass! Enorme brede fauteuils, twee aan twee met een breed gangpad en onwijs veel beenruimte! Ik zie alleen geen tv schermpje in de stoel voor me, dus ik maak de conclusie dat dit een lange saaie vlucht gaat worden alhoewel dit ook mij weinig kan schelen. Dit bericht weet ik nog net de wereld in te facebooken. Ergens uit het instructiefilmpje denk ik op te maken dat ook mijn laptop niet aan mag, hoewel ik zin heb om mijn gedachten op te schrijven.


Nog voor we opstijgen ben ik in slaap gevallen. Na een half uur word ik wakker omdat ze met eten langskomen. Dan zie ik mijn buurman die duidelijk een ervaren china airlines reiziger is, een schermpje uit de leuning van de stoel pakken. Het is duidelijk 1 van de eerste touchscreens ooit gemaakt in een vliegtuig. Zeven films worden er gedraaid maar deze zijn al een half uur begonnen dus ik spring er midden in. Verder kun je oude nintendo games spelen zoals Mario World. Nou dat voelt een stuk beter. Omdat ik niet ergens midden in een film wil duiken, blader ik de Lonely Planet wat door en vraag ik mij af hoe ik het morgenochtend aan ga pakken.


Ondertussen ben ik mezelf aan het observeren. Waarom voel ik niks. Ik ben onderweg naar 1 van de prachtigste landen van de wereld maar het kan me weinig boeien. Ik ben niet blij, niet verdrietig, niet angstig. Zoals altijd wil ik een antwoord en neem ik mijzelf onder de loep. Is dit een beschermingsmechanisme van me? Of is het gewoon echt nog te onwerkelijk, zoals ook die parachutesprong voor mijn brein niet te begrijpen was. Ik vind geen antwoord en ik hoor Karin’s stem in mijn hoofd; niet denken, gewoon doen. Dus dat probeer ik dan maar.

Mijn stoel kan heerlijk ruim naar achteren en ondertussen ben ik weer in slaap gevallen. Het is 18:30 Nederlandse tijd maar door de donkerte weet ik dat de regionale tijd een stuk later is. Ondertussen zie ik iemand met een laptop op schoot dus dankbaar pak ik de mijne en begin ik te schrijven. Fijn om
iets te vertrouwds te doen...

Ondertussen zit ik in een internetcafe in Bangkok. Ik ben wat aan het rondslenteren. Vanavond neem ik de nachtbus naar Koh Tao. Het is allemaal nog steeds onwerkelijk, en ik zit nog in mijn hoofd en voel weinig. Heb behoefte aan rust maar ben ook al erg trots op mezelf hoe ik tot nu toe dingetjes geregeld heb, met hier en daar lichte paniek momentjes. Maar daarover later meer....
xxx