Achter de laatste loodjes schijnt de zon

Aangekomen in Auckland (3 weken geleden) neem ik de veerboot naar Devonport waar Finn en Danielle wonen, een 22-jarige jongen en 19-jarig meisje. Zij verbleven een week in mijn hostel op stewart island en we hadden FB uitgewisseld dus ik had mezelf uitgenodigd om daar te logeren, dat is wat je doet als je backpacker bent.
Op weg naar Devonport besluit ik in mijn reisgids op te zoeken wat Devonport precies voor wijk is, blijkt het dus heel erg sjiek te zijn, met architecturischte huizen (ja dat is een woord, vind ik).
Dus ik kom aan in een prachtig vrijstaand huisje (wat Finn een hut noemt). Ze blijken bij hun moeder te wonen, een hele hippe, lieve, mooie vrolijke vrouw. En dan valt mij op hoe blij deze familie, echt opgegroeid in een bubble of love. Zo geinteresseerd, lief en zorgzaam voor elkaar.
2 dagen lang laat ik mijzelf van mijn beste kant zien. Ik durf zelfs niet te roken, zo perfect zijn deze mensen. Ik help mee koken, afwassen, koop boodschappen en bier.
Ik slaap in een huisje in de tuin. Super groot luxe bed en eigen badkamer. Na 2 dagen krijg ik kramp aan mijn wangen van het glimlachen en besluit ik om verder te reizen. Ik laat de helft van mijn backpack achter omdat ik met veel te veel aan het reizen ben, dus ik zal ook bij hun eindigen.

De volgende dag ga ik liften naar Tutukaka. Mijn doel is om 17:30 aan te komen, omdat David (een duikinstructeur die ik 2 jaar terug op Koh Tao leerde kennen) dan klaar is met werken. Ik heb het liften perfect uitgekiend, want 4 ritten verder kom ik exact om 17:30 aan.
Het is super gezellig om David weer te zien en we kletsen heel wat af. De volgende ochtend ga ik direct mee duiken (ik krijg 50 dollar korting whoohoo). Toch nog 200 dollar voor 2 duiken, in de Poor Knights, men zegt 1 van de beste duikplekken in de wereld.
Het is prachtig weer en ik geniet van de boottocht ernaar toe. Dan is het tijd om ons in de dikke wetsuits te hijsen, het water is maar 20 graden, ipv de 30 die ik in Thailand en Australie gewend was.
De 2 duiken vallen tegen, of ik ben verwend. Aangezien ik goed ben in duiken, heb ik genoeg zuurstof voor meer dan 1 uur duiken, maar na 1 uur moeten we naar boven komen (dat is normaal in de duikwereld), maar ik raakte na 30 minuten al verveeld. The usual stingray’s, eels, nudibranches.
Ik vind het wetsuit irritant, het zout van de zee plakkerig en het niets nieuws kunnen vinden in de zee vervelend. Ja, nu weet ik zeker, het is leuk om af en toe te duiken, maar totaal niet mijn lifestyle. Ik ben teveel een prinsesje.

De laatste weken voelde ik mij wat onrustig. Ik had nog een maand te besteden, maar wist niet zo goed wat ik ermee wilde doen
Ik heb behoefte aan vakantie, hoe stom dat ook klinkt, want ik heb al 2 maanden vakantie. Maar dat rondtrekken en hiken kost veel energie.
Ik ga bij mezelf ten rade. Welk plekje in het noordland heeft een vakantiegevoel? En hoe kan ik er zeker van zijn dat ik mij daar thuis ga voelen?
Ik besluit dat ik in een hostel wil werken voor accommodatie. Niet omdat ik het niet kan betalen, maar omdat je dan onderdeel word van de groep werkers daar.
Ik kom erachter dat Paihia het mooiste plekje is in het noordland, in de bay of islands. Ik ga op zoek naar een hostel, en gebaseerd foto’s en slechte reviews, besluit ik daar na te vragen of ze een werker nodig hebben. Ik had namelijk bedacht dat als het hostel niet zo schoon was, de baas waarschijnlijk relaxed was.
Zo gezegd zo gedaan. Ik kom aan in Paihia, prachtig mooi vakantiestadje, in een hostel met 12 werkers, en iedere dag hoeven we maar max 1,5 uur te werken om ons verblijf gratis te krijgen. De groep is leuk! Allerlei leeftijden, allerlei landen.
De eerste avond word ik very dronken. De dag erna blijkt dat ik op stap ben gegaan, ik thuis gebracht moest worden, en blijkbaar het verkeerde bed in dook, in de verkeerde kamer. Old school. Ik had al weken niet gedronken, en dan hakt Jim Bean Cola er flink in. Ik zal maar niet zeggen wat er de avond erna gebeurde. Nog meer old school Tamara stylo.
Eindelijk leef ik het backpacker leven. Zuipen, stappen, en iedere dag met de groep naar het strand of gewoon helemaal niks doen in het hostel. Heb er 2 jaar over moeten doen om “erbij te horen”.

Nu na 2 weken, krijg ik itchy feet. Morgen is de laatste dag werken, woensdag vertrek ik naar Pukenui, halverwege Cape Reingia (het meest noordelijkste puntje van NZ).
Daarna ga ik naar het noord-westen om 2 nachten te verblijven aan een hostel aan het strand, om dan verder af te zakken, tot ik in zuid-west Auckland aan kom. Daar zal ik dan bij vrienden van vrienden verblijven, om weer naar Devonport te gaan, en Waiheke island, om in Devonport te eindigen. Daar zal ik, over exact 2 weken, het vliegtuig naar huis nemen.
Ik heb er super veel zin in om thuis te komen, op de grote markt te werken en bij mijn broer zijn Junkfood bedrijf. Ik mis mijn vrienden met vlagen enorm!
Maar gelukkig is mijn lichtelijk gevoel van heimwee eindelijk over. Ik geniet met volle teugen. Heb super leuke mensen ontmoet, en ondanks dat het al laat herfst is, is het iedere dag prachtig weer.
Dus nog maar 1 blogje, en dan ben ik weer thuis!!!
Tot snel!