Ik ben hier -divemaster deel 2-

Ik ben hier. 3 simpele woorden, maar oh zo waardevol. Ik wilde typen, ik ben  niet thuis. Maar daarmee definieer ik mezelf. Want als je van plan bent om 3 jaar te gaan reizen, en je bent daarin nooit thuis, dan gaat het moeilijk worden. Dus ik ben hier, ik ben thuis.
Ik woon op een boot. Een kinderdroom. Toen ik 6 was, zijn we een keer met het gezin een week op het IJsselmeer gaan varen op een boot. 1 van mijn favoriete herinneringen. De vrijheid die ik toen voelde! Ook ben ik een keer gaan zeilen, bijna 10 jaar terug. Hetzelfde vrijheidsgevoel.
En nu ben ik hier, thuis, op een boot. Een gemotoriseerde zeilboot. Het heeft weinig met echt zeilen te maken, het zeil word amper gebruikt.
De boot is 20 meter lang. Het heeft 16 slaapplaatsen, smalle bedjes, een lounge, een keukentje, een bovendek, en een cockpit. Het is allemaal erg basic. Je krijgt hier waar voor je geld. 1 van de goedkoopste liveaboard duiktrips die je kan maken, de Rum Runner in Cairns. De reviews op Tripadvisor zijn goed. Voor ik hier begon, besloot ik om niet op tripadvisor te kijken, omdat ik het een eerlijke kans wilde geven.  Zonder vooroordelen, echt zelf ervaren.
Terwijl ik dit typ is het avond en kijk ik uit over de haven. Ik zie een hoop luxe boten om mij heen. Ik ben blij dat ik op deze boot ben. Het informele past bij me.
 
De boot vaart 3 keer per week uit. Van dinsdagochtend, tot woensdagmiddag, van donderdagochtend tot vrijdagmiddag en van zaterdagochtend tot zondagmiddag. Steeds 2 dagen en 1 nacht. Dat betekent 6 dagen per week werken, en opstaan om 5:30 of 6:15. 1 shift per week ben ik de host. Dat betekent dat ik alle maaltijden kook voor ongeveer 20 personen. De andere 2 keer doet J. het, 1 van de 2 schippers. Tijdens een host- dienst kan ik maar 2 duiken maken. Tijdens alle andere diensten kan ik tussen de 4 en 6 duiken maken. Ik krijg alleen betaald tijdens een host-dienst, 150 dollar. De andere diensten ben ik ook deckhand. Ik vul de tanks, help aanmeren, maak alles schoon, en zorg ervoor dat alle duik uitrusting verdeeld word, en daarnaast leid ik de fundives. Dit doe ik samen met B., een andere 24 jarige Nederlandse jongen, en A., een 18-jarige Australische jongen.  Zij zijn divemaster trainee’s en krijgen de opleiding betaald van de schippers.
Als de boot vol is, kan ik of in de lounge slapen, of buiten op het dek. Het laatste heb ik nog niet gedaan, daar moet ik nog een slaapzak voor kopen.
De 2 schippers zijn de eigenaar van de boot. Typische Ozzie’s en typische schippers. Hart op de goede plaats, maar ze zeggen waar het op staat! Daar moet je toch wel een olifantenhuid voor hebben. Ze leren je alles, maar je moet het wel goed doen. Hard werken dus.
Al is hard werken relatief. Midden op zee zijn, kunnen duiken, tanks vullen, mensen helpen. Dat voelt niet echt als hard werken. En koken vind ik heerlijk om te doen. Dit heb ik nu 2 keer gedaan, de laatste keer geheel zelfstandig en dat ging super goed. De gasten waren enorm blij en ik kreeg veel complimenten. Dankbaar werk dus. Mijn ervaring in koken voor de groep toen ik nog in de hulpverlening werkte, kwam goed van pas. Ik had de juiste hoeveelheden en alles was op tijd klaar.
 
Gisteren maakte ik mijn 3e duik op deze boot. Na 5 maanden niet duiken voelde de eerste 2 duiken behoorlijke klungelig aan. Mijn drijfbaarheid was slecht, ik kreeg hoofdpijn van mijn masker, en alles voelde weer heel bewust, alsof het duik 20 was. De 3e duik, een avondduik, vroeg de schipper of ik zelf 4 duikers mee wou nemen. Ik zei ja. B. bood nog aan om mee te gaan, maar ik ken mezelf. Als er een ervaren persoon meegaat, neem ik zelf geen beslissingen. Ik heb in Thailand amper nachtduiken gemaakt, omdat ik ze niet boeiend vond, of te moe was, dus ik werd in het diepe gegooid.
Mijn taak: leuke vissen vinden en zorgen dat alles veilig gebeurt. In Thailand heb ik vooral veel geassisteerd, dus dit was echt direct het diepe in (al was de duikplek zelf behoorlijk ondiep).
 
In het donker het water in, wat al best eng is. Het is moeilijk om onder water je duikers te herkennen want het is donker en je hebt alleen een zaklamp. En dan nog vissen vinden, én de weg terug.
Maar het ging goed. Ik vergat alle ongemakken die ik voelde en nam mijn taak serieus. Al na 5 minuten zag ik de eerste haai! Een meter lang en hij zwom snel weg! Ik was niet bang vreemd genoeg. Ik probeerde hem achterna te gaan maar hij was te snel. Na 15 minuten een pijlstaartrog die wegzwom maar we konden hem een behoorlijke tijd volgen. En op het einde een barracuda van zeker 1,5 meter lang! Ik had nog nooit zo’n grote gezien! Op het moment dat ik mijn zaklamp op hem scheen, maakte ik hem erg blij, want daardoor zag hij de vis op welke hij joeg goed, en hap, slik, weg. Hierbij maakte hij een onverwachte beweging mijn kant op, waardoor ik even een seconde bang was dat hij mij achterna wilde komen!
Het was een goede dag. Mijn eerste zelfstandige host-dienst, mijn eerste zelfstandige keer duikers meenemen.
En dan, de mensen. Elke keer 16 nieuwe mensen. Contact maken, entertainen, en natuurlijk vooral jezelf blijven. Ik blijf nog een beetje op de achtergrond, maar ik zal vast nog los komen.
 
“Ik ga op reis, en ik neem mee…” Ken je dat spelletje? Waarin altijd maar een paar mensen van een groep weten hoe het gaat en de rest van de groep erachter moet komen hoe het werkt. Nou, ik ga op reis, en ik neem mee… mezelf! Iedere bestemming, iedere keus die ik maak, valt tegen. Mijn verwachtingen zijn torenhoog. Iedere keer denk ik dat ik hét geluk ga vinden, maar ik vind het nooit. Hierdoor gaan mijn gedachten elke keer weer terug naar Den Haag, waar ik wél gelukkig was. Voor het gemak idealiseer ik de boel maar even.
Het lukt me redelijk om nu in het moment te zijn. Verbazingwekkend snel ben ik gewend. Het grote geluk dat ik dacht te verkrijgen van wonen of duiken op een boot blijft uit, duh, maar ik geniet van kleine dingetjes. Af en toe krijg ik wel een reality check. Wow, ik ben aan de andere kant van de wereld, en ik woon op zee, ik ga iedere dag duiken en ontmoet heel veel mensen. Hoeveel avontuur wil je hebben!
Ik neem mezelf mee. Ik begin mijn valkuilen te herkennen en begin ernaar te handelen. Ik begin te wennen aan het feit dat ik hier zonder mijn vrienden ben. Ik probeer mijn gevoelens minder te analyseren maar er vooral te zijn. Babysteps. Maar ik groei, en in een snel tempo. En ik doe wel datgene wat ik wilde doen!  En dat is enorm waardevol!

Ps. In wat voor tijd leven we, dat ik 3 uur van de kust vandaan, op de great barrier reef, verbinding heb met internet op mijn mobiel...