Sydney en Jenolan caves

Alleen
Wat doet een maand alleen zijn met je. Alleen, in een stad waar je je niet thuis voelt, aan de andere kant van de wereld, in een rustige suburb, zonder baan, zonder plan, zonder spraak. Tamara zonder spraak. Die geregeld de uitspraak gedaan heeft dat ze het nodig heeft om open alles met iedereen te bespreken. Die het geen dag zou overleven als ze niet haar gedachten en gevoelens met een ander zou kunnen delen. Die eigenlijk altijd schor is omdat ze zoveel kletst. Die Tamara, die is alleen en praat met niemand, en denkt daarom des te meer.
Ik vraag mij af hoe ik mij had gevoeld zou hebben als ik had geweten dat het zo zou eindigen als dat het gedaan heeft. Halverwege de maand is die gedachte ook door mij heen geschoten; stel je voor dat ik weet dat het goed afloopt, hoe zou ik mij dan nu voelen. Ik zou meer genoten hebben van de rust. Maar helaas. De onzekerheid bracht teveel onrust met zich mee om er echt volledig van te kunnen genieten.

Betekenisgeving
Mijn twee belangrijkste compagnons van de afgelopen maand heetten Schuldgevoel en Twijfel. Mijn gedachten waren mijn beste vrienden en mijn grootste vijanden. Ze hielden mij zowel op de rit, als dat ze probeerden mij tot wanhoop te brengen. En dat laatste, kan ik met trots zeggen, is niet gelukt.
Het grootste gedeelte van de tijd is het mij gelukt om vertrouwen te hebben en mij goed te voelen. Ik heb mij geen 1 keer klote gevoeld. Over het algemeen had ik vertrouwen dat het juiste op mijn pad zou komen. Slechts twee maal raakte ik dat vertrouwen even helemaal kwijt. Om het een dag later weer terug te vinden.
Wel was het moeilijk, die constante stroom van gedachten. Deze gedachten hielden zich het meeste bezig met levensvragen en deze cirkel van gedachten herhaalde zich meerdere malen per dag en leverde mij uiteraard geen antwoorden op, wel vermoeidheid. Door te piekeren probeerde ik controle te krijgen over een situatie waar ik vrijwel geen controle over heb.
Ik weet dat er ook mensen zijn die op reis gaan en gewoon reizen. Die steden en landen aandoen zonder verder ergens over nadenken. Die gewoon lol maken, contacten maken en vrolijk weer verder gaan als ze het ergens niet naar hun zin hebben. Ik ben niet zo’n mens, dat is mij wel duidelijk. Het zit nu eenmaal in mij om in elke scheet een betekenis te vinden, in elke situatie een levensles. Ik kan niet anders, ik ben niet anders geweest. Ik wil groeien. Ik moet groeien. Het is de enige manier waarop ik met het leven kan dealen. Door betekenisgeving. Dus cirkelen mijn gedachten rond. Zonder de feedback van anderen krijgen ze alle ruimte om te spoken.
“Wat is liefde, wat betekent liefde voor mij, wat betekenen mijn vrienden voor mij, waarom ben ik op reis, wat probeer ik te zoeken, probeer ik iets te zoeken, waarom mis ik connectie met mijn vrienden zo, ga ik wel connectie vinden op reis. reizen staat bekend om de oppervlakkigheid, ga ik dat wel trekken, wil ik eigenlijk een relatie, ga ik ooit wel functioneren in een relatie, wat voor relatie zou ik dan willen, waarom gingen mijn vorige relaties mis, hoe voel ik me, voel ik me goed, ik weet niet hoe ik me voel, ik plof wel bijna uit elkaar van al deze gedachten en gevoelens, zal ik een baan kunnen krijgen, wat als ik geen baan kan vinden, zal ik verder reizen, wat voor baan wil ik eigenlijk na mijn reis, ik wil eigenlijk een zo simpel mogelijk leven, wat houdt dat in, wil ik dan terug naar de hulpverlening of niet, waar ben ik goed in, wat zou ik willen, met wie zou ik dat willen, waar zou ik willen wonen, met wie, zou ik een relatie willen, is deze reis een zoektocht naar een relatie of naar liefde, wat is liefde, wat betekent liefde, waarom willen mensen een relatie, waarom willen ze kinderen, wil ik kinderen, en waarom dan, wat is spiritualiteit, geloof ik daar wel in, is het een kwestie van vertrouwen hebben, hoe heb je dat, hoe krijg je dat, is dat geloof niet allemaal onzin, een valse houvast?”


Gebed
“Alsjeblieft, alsjeblieft, Geef me een fulltime baan. Alsjeblieft, alsjeblieft.” Het is maandagnacht, of moet ik zeggen dinsdagochtend, 4 uur en ik kan niet slapen. Ik begin nu toch echt radeloos te worden. Ik heb al 8 dagen met niemand gesproken. Ik heb al 5 dagen niets gedaan, behalve tv gekeken en geïnternet, waar ik mij enorm schuldig over voel, want ik doe niet hard genoeg mijn best om een baan te krijgen. Maar via internet valt niks te vinden, en ik ben het beu kroegen binnen te lopen met mijn CV. Ik voel dat er nu echt iets op mijn pad moet komen, anders gooi ik de handdoek in de ring. Wat dat precies betekent weet ik nog niet. Maar dat Sydney het niet is voor me, weet ik wel.
“Alsjeblieft, alsjeblieft, zorg voor een fulltime baan. Alsjeblieft, alsjeblieft.” Het enige wat ik nog kan doen is deze mantra herhalen. Onbewust vouwen mijn handen zich samen. Dit valt niet anders te interpreteren dan dat ik aan het bidden ben.

Sydney
Hoe ik het voor mekaar gekregen heb, weet ik niet, maar mijn verwachtingen over Sydney waren torenhoog gespannen, terwijl niemand mij het idee gegeven heeft dat Sydney zo geweldig was. Wat ik voor me zag was een kruising tussen Berlijn en Kaapstad. Een levendige wereldstad, met een heftige underground scene, gevuld met hippe, alternatieve mensen, midden in de prachtige natuur. Maar niets is minder waar.
Prachtige natuur is er, maar om dat te aanschouwen heb je wel een auto. Het uitgaansleven speelt zich voornamelijk af in gewone pubs met vloerbedekking en televisie’s. De inwoners kan ik nog het beste beschrijven als Engelse plattelandsmensen; boers, 10 jaar terug in de tijd, gewoonweg lelijk en laagbegaafd. Serieus, ik heb geen één knappe kerel gezien in deze hele maand!
Maar misschien heb ik het mis, ik heb ook veel te weinig gezien van Sydney om echt te oordelen. Dat is het nadeel als je niet met andere backpackers in een hostel zit. Dan leer je ook niet zo snel mensen kennen die je mee uit nemen.
Newtown was nog het leukste, dat is het alternatieve gedeelte van Sydney. Hier vond ik uiteindelijk een “baan” in de Sando, 1 dienst per week. Een dienst van 3 uur. Twee keer heb ik hier gewerkt. En na die tweede keer besloot ik dat het genoeg was. Of besloot het lot dat het genoeg was?!

Ah, dus daarom… The Jenolan caves.
Na mijn “gebed” kom ik weer vol goede moed bij de Sando aan. De shift vorige week was goed gegaan dus ik ga er vanuit dat ik nu vast ineens fulltime ingeroosterd zou worden. Vooral na mijn wens van vannacht. Ik had immers in Koh Tao al geleerd dat al mijn wensen uitkwamen, zo lang ik ze maar vurig genoeg wenste 
Bij binnenkomst check ik het rooster en zie ik dat er geen nieuwe hangt. “Oh didn’t you know. The Sando has gone bankrupt. Yeah no idea what’s going to happen. You should probably look for a different job”.
Neemt het lot soms een loopje met me? Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, maar dit voelt als de finale klap. Nu weet ik zeker dat de engeltjes op mijn schouder definitief vertrokken zijn. Ik heb al die jaren teveel op mijn geluk vertrouwd, alles is mij altijd komen aanwaaien en nu gaat het dan eindelijk mis. Ik ga nooit een baan vinden en al mijn geld gaat opraken. Ik ga diep de schulden in duiken hier in australie.
Maar er is ook een klein stemmetje die zachtjes zegt: “maar wie weet opent dit juist de deur waar je op wacht”. Maar dat stemmetje word direct uitgelachen door Schuldgevoel en Twijfel. Ik weet ondertussen ook dat er niet zoiets bestaat als een fulltime baan in de horeca in Sydney. Vrijwel alles is parttime. Dus dat betekent ook nog eens dat ik verschillende baantjes moet nemen.
Als ik de dag erna wakker word pak ik zuchtend mijn laptop. Ik weet 1 ding zeker, ik moet weg uit Sydney. Deze maand hier heeft mij 1 ding doen beseffen. Ik ben op reis gegaan om in de natuur te zijn, niet in een stad. Ik wil hier geen leven opbouwen de komende maanden. Ik wil naar de outback, of naar een prachtige plek aan zee.
Ik ga op zoek naar couchsurfplekken in de whitsunday islands en ik google maar weer eens op baantjes en dit keer levert de zoekmachine mij een website op die ik nog niet eerder heb gezien. En tot mijn verbazing staat deze bomvol met horeca-baantjes in Sydney en omstreken. Éen advertentie trekt onmiddellijk mijn aandacht: “especially for backpackers, hospitality in a national park in the blue mounains, great salary,”.
Fuck! Dit is het. Dit is het helemaal. Dit is waar ik op wachtte. Dit is wat ik wil doen. Dit gaat mij alles brengen! Ik voel het! Eindelijk voel ik weer iets!
Ik spring overeind en begin van blijdschap te ijsberen. De natuur in! Midden in de natuur zijn! Dat is wat ik wil!
Ik meld mij meteen aan bij de website en schrijf een sollicitatiebrief. Vijf minuten later word ik opgebeld of ik de volgende dag bij het uitzendbureau kan langskomen. Wat mij word aangeboden is minimaal 3 en maximaal 6 maanden werk in het hotel bij de Jenolan Caves kristalgrotten in the middel of nowhere, Blue Mountains National Park, nummer 1 toeristische attractie van Australie.
Het is werk in de bediening maar ook achter de bar, receptie, of schoonmaken. Voor weinig geld mag ik daar wonen en je krijgt 3 maaltijden per dag gratis. En omdat je zo afgelegen zit, maak je niks op en verdien je een hoop geld. Zo’n 2500 euro per maand. Genoeg dus om naar bali te gaan om mijn instructeurs cursus te doen, of weer verder te gaan trekken door Australie.
Eindelijk begint alles weer te stromen in mijn lichaam. Tot aan mijn tenen voel ik dat dit is waar ik op zat te wachten. Alles valt hiermee op zijn plek. Deze baan had ik een paar weken terug nooit overwogen omdat ik toen van plan was om het te gaan maken in Sydney, en niet in totale isolatie in Verweggistan.
Als de Sando niet failliet was gegaan, of ik had nog een andere parttimebaan gehad, dan was ik nooit gaan googlen. Als ik niet had ervaren dat ik eigenlijk best prima alleen kan zijn, was ik niet naar de middle of nowhere gegaan. Een fulltime baan, met garantie van 3 tot 6 maanden, in een national park, goed salaris, nieuwe vriendschappen opdoen met collega’s daar, en veel geld verdienen, is precies waar ik naar op zoek was. Ik had alleen de maand isolatie in Sydney nodig om hier achter te komen.
“Rustig blijven Tamara, je hebt de baan nog niet. Anders is het dadelijk zo’n teleurstelling”.
De volgende dag ga ik naar het uitzendbureau. Daar klets ik 10 minuten over ditjes en datjes. Ze zegt dat ik de dag erna gebeld word, maar ik hoor niks, het word het weekend over getild. Ondertussen vermaak ik mij met Gerry die eindelijk is terug gekomen van vakantie. Ik word rustiger en rustiger en ik merk dat ik het heb losgelaten. Hoe dan ook, ik weet dat ik Sydney ga verlaten.
Maandagochtend word ik gebeld. Ik heb de baan en of ik morgen kan beginnen.
Overigens kom ik er ironisch genoeg door deze sollicitatie achter dat ik het verkeerde telefoonnummer op mijn CV heb gezet. Dus ik ben al die tijd niet bereikbaar geweest voor werk ………………………


Dit is pas alleen
“Nu ben ik pas echt alleen”, schiet het door mijn hoofd als ik in mijn kamer ben. Ik heb net een rondleiding gehad door het hotel. De manager Elisabeth verteld mij dat er wel internet is, maar dat de IT’er deze week op vakantie is. Ook doet vodafone het hier niet en ben ik gisteren vergeten een Telstra simkaart te kopen. Het dichtstbijzijnde dorpje is 30 minuten verderop met de auto die ik niet heb.
Dus geen internet, geen telefoon, voor minstens een week. Ik ben 15 jaar terug in de tijd! Meteen krijg ik een onrustig gevoel, eigenlijk hetzelfde gevoel dat ik een paar weken geleden nog elk uur kreeg als ik een sigaret wilde. Ja, ik ben verslaafd aan internet, met name facebook. Maar ik kan niks anders doen dan dit onaangename gevoel omarmen, wat ik met een grote glimlach doe. Ik was blijkbaar in Sydney nog niet alleen genoeg, er moet nog een schepje bovenop. Maar ik moet kwijt wat ik in het afgelopen half uur aan indrukken heb binnengekregen, want mijn hoofd maakt overuren. Dus voor het eerst voel ik mij echt genoodzaakt om alles op te schrijven om alle indrukken te verwerken.

Natuur
De trein- en busrit hier naar toe is geweldig. Bossen vol prachtige bomen zo ver als ik kan zien, afgewisseld met schattige beekjes en wijdse vlakten. Met een brede glimlach neem ik alles in mij op. Dit is waarom ik hier ben. Dit is waarom ik op reis ben. Dit is waarom de Jenolan caves op mijn pad is gekomen.
De treinrit duurt 1,5 uur. In Katoomba stap ik over op een bus die zich over een smalle één-baansweg door de bergen manoeuvreert. Er is 1 andere jongen die ook vandaag begint. Hij heet Bryan, 22 jaar, oorspronkelijk uit Colombia maar opgegroeid in Sydney. En ohja, op zijn 18e heeft hij dingen uitgevreten waardoor hij 3 keer voor de rechter heeft moeten verschijnen. Ik doe mijn best om voor hem open te staan, maar ik voel geen klik. Hij lijkt nog erg jong. Hij vraagt of ik denk dat Ozzie’s op kangaroe’s rijden. Want Amerikanen denken dat wel. En die zijn dom. Waarop ik antwoord dat Australiers ook dom zijn, maar vooruit, niet zo dom als amerikanen.
Aan zijn zure gezicht te zien schop ik hiermee tegen het verkeerde been en begrijpelijk ook. Ik ook altijd met mijn eerlijke en lompe opmerkingen. Ik maak mij vast niet geliefd met dat soort wijsheden. Ik heb ook al gehoord dat Ozzie’s enorme wijsneuzen zijn. Dus dat gaat nog wat worden met deze grootste wijsneus.
De manager, Elisabeth, geeft ons een rondleiding. Het is een prachtig groot landelijk hotel. Het restaurant bestaat uit 2 zalen en is chique opgedekt.
Daar krijgen we krijgen meteen ons rooster. Ik moet de komende 6 dagen werken en daarvan heb ik 4 gebroken diensten die jawel, daar was ik al bang voor, om 7 uur ’s morgens beginnen met het ontbijt in het restaurant. Oh god, daar ga ik dan met mijn nachtritme! Deze dienst duurt tot 10 uur en daarna ben ik vrij tot 17:30 waar mijn dienst voor het restaurant weer begint. Tijdens deze uurtjes kan ik gaan hiken of grotten gaan bezoeken. Of ik kan kijken of ik ergens extra uren kan werken.
Het restaurant zal mijn aandachtsgebied zijn. Maar als ik wil kan ik ook in de bistro werken, in de bar, schoonmaakwerk, of receptie. Receptie vraagt wel training maar daar kun je om vragen.
De bistro is een soort van Hema lopend buffet met snacks en sandwiches. Daar zit je achter de kassa of maak je broodjes en ververs je de vitrines. Het ziet er een beetje sullig uit dus ik ben blij dat ik in het restaurant sta. Later hoor ik ook dat de diensten in het restaurant het leukste zijn. Dus wederom ben ik met mijn neus in de boter gevallen.
Ondertussen ontmoet ik een deel van de staff, zo op het eerste gezicht zien ze er aardig uit. Er staan 25 mensen op het rooster. Ik heb het idee dat het meeste hier woont. Ik heb nu een tijdelijke normale kamer gekregen tot er ruimte is in het stafgedeelte. Het ene stafgedeelte is naast het restaurant. Dan heb je alleen een kleine kamer waar je 75 euro per maand voor betaalt. Er is verderop nog een ander gebouw wat ze niet laat zien, dat is het stafgebouw. Daar zit ook een huiskamer bij en een keuken. Dat is kost 175 euro per maand. Voordeel is dat je met alle staf samen zit, dus dat is veel gezelliger.
Je mag 3 keer per dag gratis eten. Aangezien hier geen supermarkt of wat dan ook is, en je continu allerlei trappen of en af moet, zal ik hier snel de 6 kilo afvallen die ik in de afgelopen maand ben
aangekomen.

De collega’s
Om 18:00 ga ik mijn personeelseten halen. Helaas bereiden ze dit ’s middags voor en is de pasta meer een dikkige brij. Er zijn meer mensen die klagen over het eten, dus hopelijk word dat snel beter. De kaart van het restaurant ziet er wel goed uit.
Ik ga bij de bar mijn eten opeten en daar ontmoet ik wat collega’s. Ze vragen of ik ’s avonds mee gaan naar de stafflat. Daar is waar zich ’s avonds verzamelt.
Om 21:00 gaan we ernaar toe en ontmoet ik 10 andere collega’s (voor de geïnteresseerden: ook hier zit geen knappe kerel tussen). De meeste zijn tussen de 18 en 21. Er word een pan op tafel gezet die gevuld is met allerlei soorten alcohol. Al gauw worden de kaarten gepakt en word er een drankspel gedaan. Binnen een half uur is iedereen aangeschoten en binnen 2 uur is iedereen dronken. Dit is hoe iedereen zich hier vermaakt, in dit afgelegen hotel. Iedere avond samenkomen en dronken worden. Eigenlijk niet heel veel anders dan in Thailand, alleen is de omgeving anders. Deze gedachte helpt als ik mij heel even te oud hiervoor voel. Leef ik mijn leven niet al een paar jaar op deze manier? En de meiden en jongens zijn echt aardig. Maar ook hier zal ik waarschijnlijk de connectie waar ik op zoek ben niet vinden. Het blijft allemaal erg oppervlakkig.
Verder gaan ze elke 2 weken gaan ze met de hele groep naar een stad, een uur hier vandaan, en dan word er echt gefeest.
Voor het echt uit de hand loopt besluit ik te gaan om 1:00 uur. Morgen gaat mijn wekker tenslotte al om 6:30. Later hoorde ik ook dat er een ruzie is geweest tussen 2 collega’s. Ik besluit dat ik dit niet iedere avond ga doen.

De eerste cave
Vrijwel de hele week heb ik gebroken diensten. Deze ochtend draaide ik mijn eerste dienst, het ontbijt. Dit was makkelijk en stelde weinig voor, aangezien er een buffet is. Het werk bestond voornamelijk uit dingen bijvullen en tafels leeghalen en indekken.
Het voordeel van de gebroken dienst is dat ik de middag heb om de grotten te ontdekken. Er zijn iets van 20 tours die je als personeel gratis mag doen. Normaal kosten deze tussen de 25 en 75 euro per tour. Ik besluit dat ik al deze tours gedaan wil hebben.
Vandaag start ik met de Plughole cave. Dit is de enige adventuretour die je gratis mag doen. Deze bestaat uit een stuk abseilen en daarna de grotten afdalen door de meest kleine openingen. Deze zijn soms zo klein dat het net voelt als je herboren word als je je erdoor heen wurmt. De stalagtieten en de kristalrotsen glinsteren je tegemoet. Dit wil ik iedere dag wel doen!