Duiken deel 2

Duiken deel 1

Om 13:30 ben ik weer terug naar bij Buddha. De instructeur begint een praatje met me en ik vertel wat ik de komende 2 jaar wil gaan doen en dat mijn plan is om hier mijn Dive Master te gaan halen. Alleen dan kom ik wel in de problemen met mijn Thaise visum die maar 1 maand geldig is. Maar hij vertelde mij dat dat makkelijk te omzeilen is. Je gaat gewoon even naar Laos en weer terug en je hebt er 60 dagen bij.

Ik begin door te krijgen hoe Buddha in elkaar steekt. Het is dus een van de weinige duikscholen met een grote eigen bar, restaurant en een groot eigen gebouw waar zowel cursisten inzitten als de instructeurs en de Dive Master stagiaires. De stagiares krijgen een korting van 50% op het verblijf. De kamers zijn veel luxer met warm water, ten opzichte van mijn redelijk kleine kamertje met alleen koud water. Je betaalt dan 4000 Bath per maand wat 100 euro per maand is. Ik weet dat er ook duikscholen zijn die je gratis onderdak geven maar overal zal wel weer een addertje onder het gras zitten.

Aangezien Buddha een grote duikschool is werken er veel mensen. En deze mensen zijn allemaal zo gek als een deur, onwijs lief en super grappig. 1 grote familie dus. Komt dit al bekend voor?

Na dit praatje gaan we beginnen. Er is een nieuwe instructeur bij gekomen en laat dat nou een onwijs lekker ding zijn, type getint, zwart haar en blauwe ogen! Maar dat terzijde. Ahum.

We krijgen eerst een briefing over alle oefeningen die we in het zwembad gaan doen. Mijn hoofd duizelt van alle info. Je moet zo onwijs veel onthouden. Het is net als leren autorijden. En daar was ik in het begin ook geen ster in, maar dat gaat mij nu goed af. Die gedachte houd ik in mijn hoofd.

En dan is het zover, we gaan het zwembad in. De eerste oefening begint met alleen je hoofd onder water om te wennen aan het ademhalen en dan voelt tegennatuurlijk. Los van dat het erg raar is dat je onder water kan ademhalen, voel je namelijk bij het in- en uitademen steeds een lichte weerstand van het apparaat. Dit zorgt ervoor dat je moet nadenken tijdens het ademhalen wat heel onnatuurlijk voelt. Maar dit was nog peanuts bij wat er volgde…

Bij de volgende oefeningen moesten we namelijk: onze regulator (dat ademhaalding) uit onze mond halen en er weer in doen, onze bril af doen en weer op, water uit onze bril blazen, zonder bril een rondje door het zwembad zwemmen, je regulator afdoen en de reserve regulator van je buddy pakken, deze in je mond doen en weer ademhalen. En on top of it all, je regulator uit doen, hoofd omhoog en mooie cirkeltjes blazen van lucht hahaha. Dit was gewoon een extra leuke oefening om te showen wat je kan. Er zaten nog veel meer oefeningen bij maar ik kan ze even zo goed niet meer terughalen.

Bij de eerste paar oefeningen vergeet ik veel. Ergens wil ik in paniek raken en omhoog komen maar het enige wat ik denk is, gewoon blijven ademhalen dan komt altijd alles goed.

En dan treft de enorme gelijkenis mij met wat ik nu met deze reis aan het doen ben. Het is allemaal onwijs spannend en eng, maar ik moet gewoon vertrouwen hebben in mezelf en gewoon blijven ademhalen, dan komt altijd alles goed.

Terwijl ik op de bodem van het zwembad zit gebeurt het. Het ademhalen gaat vanzelf en ik begin er lol in te krijgen. Ik wil nog een oefening, en nog 1 en nog 1! Ik geniet intens en vind het zoooo onwijs super te gek! Ja dit is wat ik wil! Ik wil gaan voor Dive Master!

Als we klaar zijn gaan we in de bar nog een drankje doen. Daar zie ik Bas, een Nederlandse Dive Master in opleiding die de eerste bijeenkomst vrijdagavond gaf. Hij stelde mij voor aan een ander meisje en zei dat ik de instructeursopleiding ging doen. Ik zei, wacht even, ik ga voor Dive Master. Ik moet over een aantal weken naar Australie dus instructeur ga ik niet doen.

Maar op het moment dat ik dat zeg, besef ik mij dat ik helemaal niet dan al naar Australie MOET. Ik hoef er pas eind van het jaar te zijn wil ik daar 1 jaar kunnen zijn en ook nog 1 jaar in Nieuw Zeeland.

Ik kijk hem aan en zeg, ik moet helemaal niks. Ik kan hier nog meer dan een half jaar blijven.

Hij zegt, ja joh, doe gewoon je instructeursdiploma hier. Daarmee kun je in Australie ook dik geld verdienen.

Daarna spreek ik Hannes en ik vraag hem hoe dat werkt. Hij zegt dat je pas 6 maanden na je Padi open water je instructeurs kunt gaan doen. Ok dat is balen, dat gaat dus niet werken. Maar toen zei hij zachtjes, kom morgen mee met de baas praten. We hebben een truukje om dat te omzeilen.

En ineens staat mijn wereld even op zijn kop. Ik moet ineens van alles herstructureren in mijn hoofd en dat gaat razendsnel. Elk tegenargument wat mijn hoofd zegt, schuif ik zo aan de kant: Maar dan moet Ger veel langer op je wachten! Ja boeiend, alsof hem dat wat uitmaakt. Maar dan ben je wel 2 jaar en 8 maanden weg! Wat zullen je vrienden dan wel niet denken! Nou dat ik erg gelukkig ben en dan zijn ze blij voor me. Maar gaan ze mij dan niet vergeten? (een hele grote angst van me). Sja…Misschien wel, en dan?

Hoe moet ik dat dan regelen? Nou voor alles is een oplossing. Ik ben even helemaal de kluts kwijt. Hieruit blijkt maar weer dat het maken van een plan en je hieraan vast willen houden, andere kansen uit de weg zou gaan.

De duikgroep zit ondertussen bij het barretje. Ik klets wat met ze maar ik kan mijn aandacht er niet goed bij houden. Mijn hoofd draait overuren om alles een plekje te geven en zij praten over politiek wat mijn grootste anti-onderwerp is. Het zijn lieve mensen maar totaal niet mijn types. En dat is helemaal prima zo.

Ondertussen geniet ik wel, want ik zit er bij alsof ik er niet pas 2 dagen maar al weken ben. Het grote ongemakkelijke gevoel van gister lijkt mijlen ver weg. Zelfs deze ochtend lijkt een week geleden gebeurt te zijn.

Rond 19:00 kijk ik om mij heen. Ik heb zin om naar mijn hutje te gaan en wat te gaan bloggen en relaxen. Het oude gevoel komt weer opspelen: maar dadelijk mis je iets als je nu al gaat. Ik moet lachen om mijzelf. Ik ga hier waarschijnlijk nog wel maanden blijven en ik ben sowieso 2 jaar op reis. Dat ene avondje kan ik vast wel lijen (Brabantse uitdrukking?) Ik haal wat ijs in de supermarkt en in mijn hutje staan de wodka en Ice-tea al klaar. Heerlijk.

En jullie zullen het nooit geloven, vooral broer niet, maar mijn hutje is super georganiseerd. Wil ik dingen met mijn chaotische hoofd niet kwijtraken, moet ik een nieuwe structuur bedenken. En het hutje is klein dus het is al snel een chaos. Nu al heeft alles een plek (al vergeet ik soms die plek, vooral als ik denk dat die briljant gevonden is en moet ik even zoeken. Maar ik heb mezelf aangeleerd om van elk nieuw plekje een mentale foto te maken en dat werkt erg goed). Mijn kleren liggen nog steeds netjes gevouwen op het dressoir. Vandaag heb ik zelfs al zand naar buiten geveegd. Dit hutje is mijn enige voorspelbare veilige plek. Het schoon en georganiseerd houden zorgt voor rust in mijn hoofd en een veilige thuis basis. En ja ok, ik veeg nog steeds alleen de markt en niet de zijstraatjes Whahaha. Een grap voor the insiders J

Morgenochtend zijn we vrij en om half 1 gaan we de zee in. Ik geniet van het feit dat ik daar zo onwijs veel zin heb! Dan gaan we alle oefeningen op 8 meter diepte doen. Aangezien het nu pas 22:30 is en ik al een best een beetje tipsy ben, dus zo naar bed ga (ja wederom al zo vroeg!!), zal ik al vroeg wakker zijn morgen. Maar dan kan ik nog even studeren en wat internetten. BTW, ik dacht qua theorie wel even het beste meisje van de klas te zijn, maar ik failde mijn eerste test (die niet voor de echie was) compleet hahaha. Dus dat idee heb ik ook maar losgelaten. Natuurkundige theorie is niet mijn ding. Mijn talenten liggen op andere plekken….

Het is 19:00 zondagavond als ik dit schrijf. Ik heb net mijn eerste duik in de zee gedaan. Hoe vet het ook was onwijs coole vissen te zien, en hoe trots ik ook ben dat ik geen 1 keer de paniek ben ingegaan, de pijn in mijn oren overheerste.

Ik was vanmorgen om 6 uur al wakker. Ik heb toen wat met broer gewhatsapped en ben weer in slaap gevallen. Om 9 uur ben ik opgestaan en ben ik gaan ontbijten in het barretje met gratis wifi. Ik heb ook een blog geschreven voor Mascha’s Magazine, dus check die zeker uit.

Gister lijkt al weer zo lang geleden. Ik voel dat ik vandaag een mindere dag heb, waarom weet ik niet.

Om 12:30 gaan we de boot op. We krijgen een briefing over de oefeningen die we gaan doen en over de gebaren die er zijn voor allerlei soorten vissen.

Op het moment dat we beneden gaan krijg ik al snel pijn aan mijn oren. Ik klaar elke 3 seconden maar vooral mijn linkeroor weigert. Dat probleem had ik 15 jaar geleden ook al bij de fundive die ik toen gedaan heb. Gelukkig had broer voor ik weg ging nog de tip gegeven om mijn hoofd opzij te doen bij het klaren van dat oor. Ik klaar mij suf maar de helft van de tijd lukt het niet. Terwijl de rest begint aan de oefeningen op de bodem van de zee (zo’n 6 meter) moet ik aangeven dat ik niet kan klaren. Ik word door de instructeur een paar meter omhoog geleid. Daar lukt het weer even wel. Maar mijn concentratie is compleet weg.

We moeten op de bodem van de zee onze drijfbaarheid, of beter gezegd onze gewichtloosheid testen, door in- en uit te ademen. Dan zak en stijg je steeds omhoog. Daarna doe je de oefening opnieuw maar gebruik je een apparaatje die lucht in je “rugzakje” blaast. Druk je op de blauwe knop, komt er lucht in, waardoor je omhoog stijgt. Druk je op de zwarte knop, laat je lucht eruit waardoor je zakt. Ik krijg het voor elkaar om de verkeerde blauwe knop in te drukken waardoor ik omhoog schiet. Dit noemen ze “rocketdive”. Dit is ten strengste verboden vanwege allerlei gevaren. Ik heb niet door dat ik dit doe en snap al niet waarom ik omhoog schiet. Na 4 meter heb ik het door en druk ik het andere knopje in. Ondertussen is de instructeur mij al achterna gevlogen en geeft mij een “foei” teken. Ik moet lachen en zak snel weer omlaag.

De problemen met mijn oren blijven heel de duik lang. Ik ben de enige die elke 5 seconde moet klaren en de pijn is irritant. Daardoor kan ik mij moeilijk ontspannen en mij focussen op de vissen en de oefeningen.

Na 30 minuten gaan we weer naar boven. Op het moment dat wel allemaal boven zijn beginnen de instructeurs meteen over mijn rocketdive te grappen. Ik maak er nog wat grappen overheen als je moet mij niks verbieden want dan doe ik het. Behalve dat ik weet hoe ontzettend streng verboden een rocketdive is, krijg ik ook het idee dat dit zelden iemand gebeurt vanwege hun grappen en dat ze er meteen over beginnen. Het past dus helemaal bij mij dat ik dus weer iets flik wat niemand anders doet hahaha. ( ’s Avonds bij de bar weet iedereen er al van:” Oh you’re that rocketgirl”. Ik voel mij net als George O’Mally in Grey’s Anatomy als hij 007 genoemd word J)

De uren erna voel ik mij minder. Ik vind niet echt aansluiting bij de groep. Het zijn lieve mensen maar gewoon niet mijn types. De instructeurs zijn dat wel, maar die zitten in hun eigen kliekje van collega’s. Ik ben weer een beetje anderhalf jaar terug in de tijd. Ik mis de mensen die mij door en door kennen. Maar ik besluit om niet tegen dit gevoel te vechten maar het toe te laten.

Na 2 uur gestudeerd te hebben ga ik terug naar de bar. De groep blijkt er niet te zijn op 1 iemand na, Philip. Hij is de leukste van de groep. Zijn vriendin is er ook bij en ik heb nog best een leuke avond. Veel gekletst over van alles en nog wat. Om 23:30 duik ik mijn nest in.

Om 7:00 uur word ik wakker. Ik ga douchen en loop naar Buddha toe om te ontbijten en nog wat te studeren. We hebben onze laatste theorie ochtend die dit keer best saai was. Ik zie dat Hannes ook moe is en hij gaat in grote snelheid door de stof. Ik voel mij neutraal vandaag, wat weer beter is dat het mineur gevoel van gisteren.

Dadelijk hebben we onze tweede zeeduik op 12 meter. Maar daarover later meer.

Xxx