Duiken deel 1

Buddha View

Dingen leren vragen, dat is het dagelijks terugkomende leerdoel. Of beter gezegd, een middel om ergens te komen (Sas, bij deze zin hoorde ik jouw stagebegeleidster-stem in mijn hoofd). Maar vragen stellen is dus juist iets wat ik onwijs eng vind. Het stemmetje in mijn hoofd zegt steeds dat iemand mij wel erg dom zal vinden dat ik dat vraag. Dus ga ik het maar uit de weg, maar kom ik dus uiteindelijk nergens.

Ik moet denken aan toen ik nog op de dagbehandeling werkte. Jongeren kregen daar een dagkaart waarmee ze allerlei sociale vaardigheden moesten leren. Dan stond er bijvoorbeeld op hun kaart: Stel tijdens het avondeten een vraag aan iemand over het besproken onderwerp. Op het einde van de avond werden ze op hun dagkaart gescoord en konden ze een cijfer halen van 1 (heel veel leerpunten) tot 5 (nauwelijks leerpunten). Zo voel ik mij ondertussen ook. Het lijkt zo’n simpele vaardigheid maar het is voor mij zo iets moeilijks. En dat is een behoorlijke confrontatie. Zit ik hier als zogenaamd volwassen 30-jarige vrouw aan de andere kant van de wereld, en moet ik dingen leren vragen hahaha.


Vandaag, vrijdag dus, heb ik gespendeerd met wat boodschapjes doen en op het strand liggen en alvast mijn theorieboek voor het duiken bestuderen. Om 16:30 ga ik naar Buddha View voor de eerste bijeenkomst voor de duikcursus. Mijn eerste confrontatie met andere mensen en een nieuwe groep. Ik voel mij direct ongemakkelijk en schiet meteen in het veroordelen van andere mensen (jou mag ik niet, je lijkt mij onoprecht. Jij ziet er misschien wel mooi uit, maar je bent erg dom. Meisje zou je nu wel dat bloesje aandoen, en je denkt zeker dat je mooi bent met dat lange haar). Terwijl ik eigenlijk diep van binnen denk: hallo ik ben doodsonzeker, ik ken jullie allemaal niet maar ik ben bang

dat jullie mij allemaal erg stom vinden. Dus daarom zeik ik jullie maar af zodat ik mij misschien iets beter ga voelen.

Pas nu ik dit zo opschrijf ben ik mij hier pas van bewust. Gister is dit proces aan mij voorbij gegaan. Dat is de winst van mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen.

(Even tussendoor: op dit moment komt er een prachtige vlinder voorbij vliegen. Deze is zo groot dat het wel een vogel lijkt. Wow! )

Tijdens de bijeenkomst werd het programma voor de komende 4 dagen uitgelegd. We krijgen een video te zien die over het eerste theorie hoofdstuk gaat en dan is de eerste bijeenkomst klaar.


Ik ga snel terug naar mijn hutje want ik vind al die nieuwe mensen maar eng. Het is 18:30 en ik val om van de slaap. Ik besluit om te gaan eten. Dit wil ik eigenlijk bij Buddha doen, maar juist omdat ik daar duik en dus mensen ken, durf ik het niet. Mensen zullen mij daar dan zien en vast iets over mij denken. Nu ik dit opschrijf denk ik, nou Tamara, je vind jezelf vast heel belangrijk dat je denkt dat andere mensen zo met jou bezig zijn hahaha. Die zien een meisje lopen en 1 seconde later zijn ze je alweer vergeten.


Ik ga dus naar andere restaurantjes kijken maar besef mij dan dat ik dan een keuze ga maken gebaseerd op angst. Ik loop dus terug naar Buddha. Ik zie een bbq en ik zie een restaurantje en ik heb geen idee hoe het hier werkt. Ik weet dat ik grote garnalen wil en Tom kha kai soep. Uiteindelijk komt iemand mij bedienen en die zegt dat ik naar de bbq moet toegaan om de garnalen te bestellen. Dat doe ik en daarna bestel ik in het restaurant nog de soep. Als ik alles op heb loop ik langs de bbq terug naar het hutje en daar zie ik pas goed hoe het werkt. Je bestelt iets van de verse vis die daar uitgestald ligt en daarna kun je bij een buffet allerlei andere dingen op je bord gooien. Dan loop je naar een onwijs gezellig loungeplekje waar iedereen op kussens op de grond zit en waar je cocktails kunt bestellen. Ok, dit is dus helaas aan mij voorbij gegaan omdat ik niet om uitleg durfde te vragen, maar dat kan morgen weer. Ik ben al trots (hoe raar het ook klinkt) dat ik om grote garnalen gevraagd heb.

Terug in mijn hutje ben ik doodmoe. Ik zit natuurlijk nog met een jetlag en heb al 3 nachten amper geslapen. ’s Nachts word ik wakker van dronken engelsen die naast mijn balkon luid zitten te praten. Ik ben te moe om er iets van te zeggen (dat durf ik dan weer wel) en val weer in slaap.

Nu zit ik om half 8 ’s morgens dit te typen op mijn balkonnetje. Ik ga zo douchen en snel muggespul en oordopjes kopen, want er zijn rare dieren hier die rare geluiden maken.


Om 6:00 uur word ik wakker en voel mij heerlijk uitgerust. Ik besluit lekker te gaan bloggen, en dit helpt mij goed om alles te verwerken. Voor ik het weet is het half 9 en om 9 uur begint de cursus. Ik denk dat ik dus nog tijd genoeg heb, maar ineens besef ik mij dat ik nog moet ontbijten. Dit zit zo niet in mijn routine omdat ik in den haag nooit ontbijt nam maar altijd meteen in de Ruiter aan de dinertafel schoof. Hier is het zeker wel nodig en vooral ook erg lekker. Ik haast me dus naar Buddha en neem een heerlijke yoghurt met vruchten en cruesli. En dat is onwijs lekker!


Ik neem nog even wat theorie door en dan voeg ik mij bij de groep. Ik voel de onzekerheid opkomen maar dit keer laat ik hem toe en hou ik hem bij mezelf. Hierdoor veroordeel ik de anderen niet en dat doet wonderen. Ik merk meteen dat ik open sta voor contact en die krijg ik ook meteen. Ik geniet hier enorm van, zo snel al een succeservaring te hebben.

De moeite die ik had in de begintijd van de grote markt met iedereen daar, staat mij nog vers in mijn geheugen en dit keer wil ik het anders aanpakken.


Dan ontmoeten we onze instructeur, Hansen uit Noord-italie maar dan het duits sprekende deel. Wow, deze vent is te gek! Het is een 3 uur durende cabaret show waarbij je vergeet dat je eigenlijk naar saaie natuurkundige materie zit te luisteren (waar ik dus veel moeite mee heb aangezien ik maar 1 jaar natuurkunde, scheikunde en wiskunde heb gehad). Hij weet overal fantastische grappen bij te vertellen waardoor je alles beter onthoud. Omdat ik mij ondertussen compleet op mijn gemak voel, kom ik bij deze kerel helemaal tot mijn recht. Net zoals vroeger in de schoolbanken flap ik de ene na de andere bijdehante en zogenaamd domme opmerking eruit. Bij de vraag wat we nog meer nodig hebben om te duiken roep ik flipflops. Ik bedoel natuurlijk flippers en ik weet ergens dat flipflops slippers zijn maar ik flap het eruit en de hele klas ligt in een deuk. Ook de instructeur komt niet meer bij. De hele ochtend geeft hij zogenaamd punten weg voor de beste student van de ochtend, en hij zei dat hij nooit aan minpunten deed. “But with this answer you have just earned the first minuspoint I have ever given”.

Ik voel mij helemaal in mijn element en ik heb onwijs veel plezier.


Eindelijk, na deze ochtend vóél ik eindelijk weer! Ik heb onwijs genoten en kijk uit naar de rest van de dag! Ik besef mij nu pas goed hoe wantrouwend ik ben naar nieuwe mensen en wat dat doet met mijn houding en uitstraling. Weer een belangrijke succes ervaring opgelopen. Ik begin nu pas te begrijpen waarom je zoveel volwassener van een reis kan terugkomen. Ik ben wel blij dat ik deze reis nu pas maak omdat ik door alle ervaring in de hulpverlening en op de grote markt nu sneller kan reflecteren en tot oplossingen kan komen. De oplossingen zitten al in mij, ik hoef ze alleen maar even naar boven te halen en de nieuwe ervaring zit er meteen diep in.


OMFG Duiken is helemaal te fakkingsuperbriljantawesome gek! En dat na alleen maar de zwembadduik! Daarover morgen meer! Ik ben blij!!!!!!

Xxx