De glimlach van een kind

Khalid en ik lopen over het kamp. We hebben social shift, wat betekent dat je rondloopt en praatjes met iedereen maakt. Het is mijn derde en laatste keer. De eerste twee keer vond ik het spannend om zomaar op mensen af te stappen en een praatje te beginnen. Zitten ze wel op mij te wachten? Maar iedere keer reageren ze enorm hartelijk en nodigen ze ons vaak uit voor een kop thee of een hapje eten, terwijl ze zelf amper iets hebben.
Meestal krijgen we een opdracht mee tijdens social shift, zoals het zoeken van leraren of vertalers.
Dit keer heb ik dus Khalid bij me. Hij is mijn collega van BRF, komt oorspronkelijk uit Jemen maar woont nu sinds een aantal jaar in Eindhoven en is onze vertaler Arabisch. Dat maakt dat het voor mij een makkelijke shift is, want hij doet voornamelijk het woord.
Terwijl we rondlopen komt er ineens een meisje van een jaar of 6 op mij af rennen. Ze slaat haar armen om mij heen en pakt lachend mijn hand. Ik herken haar van school. Dit gebaar van enthousiasme en ontroerende kinderlijkheid maakt ineens iets in mij los. Alsof er een deurtje aan ervaringen wordt open getrokken, een deurtje van een kamer die ik diep had weggestopt. Ineens weet ik weer wat ik zo leuk vond aan kinderen en het doosje aan oude vaardigheden wordt door dit gebaar opengetrokken.
“Show me your home”, vraag ik en Khalid vertaalt het voor me. Ze neemt mij aan haar handje mee naar de andere kant van het kamp. Ik kijk naar haar bruine vingers in de mijn, een beeld waarvan ik meteen weet dat ik die nooit meer zal vergeten.
We komen bij de familie-cabines aan. Meerdere families slapen in één kleine cabine. Het hele gezin komt naar buiten en ontvangt ons hartelijk. Khalid informeert hen over school en hoe ze zich kunnen inschrijven. Een peuter van een jaar of drie kijkt me lachend aan. Ik pak haar handjes en doe handjeklap, wat ze helemaal geweldig vind. Ik kijk in haar mooie grote bruine ogen en mijn hart stroomt vol.

De dag erna is het weer tijd voor de peuterklas. Ik heb alles goed voorbereid. De knutselspullen liggen klaar en de structuur zit duidelijk in mijn hoofd. Eerst gaan we kleuren. De kinderen mogen steeds om één stift vragen. Na een uur is de concentratieboog op en ruimt mijn collega alles op. Ik ga op de grond zitten met 3 engelse boekjes. De kinderen komen om mijn heen en op mij zitten. Ik voel me net als in sesamstraat. Ik lees voor uit de boekjes die over dieren gaan en de kinderen loeien en mekkeren hard met me mee als ik de koeien en de schapen aanwijs. Daarna gaan we propjes plakken. Alles verloopt helemaal vlekkeloos. Er wordt niets gestolen en niemand is ongehoorzaam.
Het is mij gelukt om de chaos van 2 weken geleden om te zetten in een gestructureerde knutselactiviteit. Ik heb hiermee mijn stempel kunnen drukken op deze activiteit en kan deze met een gerust hart overdragen aan mijn collega. Ik geniet enorm van de kinderen en zij van mij. Ik ben wel helemaal gesloopt na deze drie uur. Nee, een carriere met kinderen ambieer ik niet meer, maar ik heb ze wel weer in mijn hart gesloten.

Terwijl de leraren bezig zijn met hun les, zit ik even buiten op het trappetje. Een meisje van 7 jaar komt naar mij toe. Ze is eerder uit de les gezet omdat ze ongehoorzaam was. Ze trekt zichzelf bij me op schoot, pakt mijn handen vast en legt haar hoofd tegen mijn borst. Zachtjes begin ik een liedje te zingen: “you just call out my name. And you know, wherever I am, I come running, to see you again. Winter spring summer or fall, all you have to do is call. And I’ll be there, yes I will. You’ve got a friend”.
Ik wieg haar zachtjes op en neer en ze wordt helemaal rustig. In het Engels vertel ik haar zachtjes in haar oor hoe sterk ze is. Dat ze alles in huis heeft om op te groeien tot een mooie, sterke vrouw. Dat ik hoop dat ze snel naar een mooie plek mag gaan waar ze alle kansen mag krijgen die ze verdient. Ik weet dat ze mij niet begrijpt, maar ze luistert aandachtig. Als even later de school is afgelopen, loop ik naar de auto. Ze rent me achterna en pakt mijn hand en probeert me terug te trekken. Ik kan haar niet uitleggen dat ik niet meer terugkom. Ik stuur haar terug en mijn hart breekt.

Hoe kan ik de ervaring van deze twee weken in woorden uitleggen? Mijn vijftien collega’s van BRF, stuk voor stuk met een hart van goud. Één grote familie, waarin iedere nieuwkomer met open armen wordt ontvangen en direct in haar kracht wordt gezet. Twee weken die 2 maanden leken te duren. De onzekerheid van de eerste dagen lijkt eeuwen geleden. De erbarmelijke omstandigheden van het kamp die je aan de ene kant ziet, maar aan de andere kant ook niet meer opmerkt. Het geschreeuw van de 17-jarige jongen die een enorme paniekaanval heeft die 1,5 uur duurt en door merg en been gaat maar die je gelukkig de dag erna weer lachend op het kamp ziet rondlopen, terwijl je weet wat voor trauma hij heeft meegemaakt. 6000 mensen die je het liefst allemaal had willen bereiken, maar uiteindelijk doe je het voor die ene glimlach van een kind die je heel even alle ellende hebt doen vergeten.

www.bootvluchteling.nl