De Indiaan en het spook

2 uur ‘s nachts, in the middle of nowhere, ergens in een indianenreservaat in Utah, lig ik in een caravan met mijn oordoppen in, want Jenny snurkt als een ouwe bootwerker.
De caravan schudt heen en weer, als in een lichte aardbeving. Ik weet dat Jenny vaak last heeft van slaapproblemen dus ik denk dat ze gewoon lomp door de trailer loopt. Ze is een paar kilo aangekomen sinds de laatste keer dat ik haar zag, maar toch vind ik het vreemd dat het lijkt alsof er een olifant heen en weer loopt.
Ik negeer het, maar word nog 3 keer wakker van het geschud. Bij de laatste keer voel ik een tocht langs mijn bed en ik krijg het koud. Ik kijk op en zie dat de deur wagenwijd openstaat. Nu raak ik wel geïrriteerd, kan ze de deur niet fatsoenlijk dichtdoen?
Ik doe hem dicht en ga weer in bed liggen. Dan komen alle broodje aap verhalen omhoog die ik onlangs gelezen heb en bedenk ik me dat er misschien wel een moordenaar los loopt, die altijd in deze caravan sliep en nu zijn plek terug eist. En omdat ik mijn oordoppen in heb, zal ik niet doorhebben dat hij Jenny vermoordt, en word ik in de ochtend wakker in een met bloed besmeurde caravan. Ik negeer deze gedachte, val in slaap en krijg een nachtmerrie over dat ik zelf word vermoord.
De volgende ochtend, aan het ontbijt vraagt de Indiaan van wie het landgoed is, of we lekker geslapen hebben. Ik zeg ja, behalve dat Jenny het zo nodig vond om 4 keer de caravan door te waggelen zodat alles heen en weer schudde en ze ook de deur open liet! Jenny kijkt mij met grote ogen aan. “That wasn’t me, I thought it was you! Verschrikt kijken we elkaar aan. De Indiaan begint te lachen. “Jullie zijn niet de eersten die dit meemaken in de caravan. Er waart inderdaad een spirit rond, die de deur van de caravan open maakt en soms zelfs aan je voeten zit. Hij doet verder geen kwaad, hij is alleen irritant.” Nou, lekker dan! Ik vraag nog of het een aardbeving kan zijn, maar de rest heeft niks gevoeld en online wordt er ook niks over gemeld.

De volgende nacht wil ik vroeg naar bed. De Indiaan biedt aan om de caravan met salie te cleanen zodat het de spirits op afstand houdt. Hier maak ik dankbaar gebruik van. Ik verwacht dat Jenny er zo aan komt, maar ze blijft maar weg. Ik check nogmaals of de deur op slot is, en dat is zo. Ik val eindelijk in slaap. Een half uur later schrik ik wakker omdat ik de honden hoor blaffen. Het is 2 uur ‘s nachts! Er kan verder niemand zijn op het landgoed want we zitten ver buiten de bewoonde wereld! Als het die fucking spook maar niet is. Ik ga rechtop zitten en kijk naar de deur. En op dat moment zie ik de deur, die ik 100% zeker op slot had gedraaid, langzaam opendraaien.
Ik blijf rustig en doe de deur weer dicht. Ik laat me niet wegjagen, maar het zou wel verrekte fijn zijn als Jenny bij me zou zijn, maar ik denk dat ze in het huis op de bank in slaap is gevallen.
Dan hoor ik op het dak over de hele lengte van de caravan vreemd getippel. Het kan natuurlijk een eekhoorn zijn, maar ik vertrouw het niet. Het broodje aap verhaal van het stelletje dat ooit in het bos in hun auto zat te zoenen, en ook getippel op hun dak hoorde, komt in mijn gedachten voorbij. Als ze wegrijden blijkt er iemand met een strop aan een boom te hangen, en bleek het getippel een poging te zijn van zijn voeten om op het dak te staan om zichzelf in leven te houden.
Als ik wel in slaap val, krijg ik meteen een nachtmerrie. Ik kan mezelf wakker maken uit nachtmerries, dus dat doe ik. Maar als ik wakker ben, voel ik de caravan op en neer bewegen. De rest van de nacht lig ik wakker.

De dag erna aan het ontbijt vertel ik over mijn ervaring. De Indiaan zegt dat hij een ceremonie zal doen om de spirit over te laten gaan naar de andere wereld.
‘s Avonds zitten we met zijn alleen in de zweethut. Dat is een Indiaanse tent die fungeert als sauna. Het is een ceremonieel ritueel die zorgt voor spirituele zuivering. De Indiaan vraagt aan de spirit of hij naar de andere wereld wil overgaan. De Maori healer die bij ons is, doet hetzelfde. Ik hoop dat het hen lukt.
Die avond als Jenny en ik naar de caravan gaan en de deur dicht doen, zwaait ie meteen weer open. Oke, het spook is er dus nog. Met touw maak ik de deur dicht. Ik ben niet meer bang, maar ik wil ook geen kou lijden.
De hele nacht schud de caravan heen en weer en horen we getippel op het dak. Het maakt ons steeds wakker. Op het moment dat de zon op komt en we wakker worden, houd het meteen op. Jenny en ik hebben allebei hetzelfde gevoeld en gehoord.
De Indiaan denkt dat het zijn overleden oom is. Die is een keer zo dronken geworden, dat hij midden in de winter naar buiten is gelopen, in de sneeuw is gevallen, en is overleden.

De ranch waar we zitten is prachtig, met een fantastisch uitzicht. We hebben de 7 paarden ontmoet waar we mee gaan werken en ze zijn onwijs lief en heel gevoelig. Perfect om onze paardentherapie mee te doen. We zijn met zijn zevenen: de indiaan, de moeder die alles geregeld heeft, haar zoon, Jenny, een Maori healer en een NZ healer. We doen een sessie met de zoon van de moeder. en dat gaat heel goed. Het is voor het eerst in 3 jaar dat Jenny en ik weer samenwerken met de paarden en dat gaat super. We vullen elkaar intuïtief goed aan.
De moeder en de Indiaan liggen in scheiding, waardoor er spanning voelbaar is. Ook heeft de moeder een aantal noodzakelijke dingen voor de retreats niet goed geregeld, dus er is ook binnen de groep spanning ontstaan. Er is nog een hoop werk te doen. We hadden gehoopt dat we de retreat op de ranch konden doen, maar de weerstand vanuit de moeder is groot. Na een aantal discussies leggen we ons erbij neer dat het echt niet lukt. We zetten ons eroverheen, en gaan plannen maken voor de rest van de week die we nog hebben tot de retreat.

Morgen gaan we naar St. George. Daar hebben we een appartement met zwembad. Omdat we met teveel mensen om in de truck te passen, besluit de zoon dat hij zijn motor meeneemt. Ik had al uitgeroepen dat ik graag een keer achterop zou willen, iets wat ik nog nooit gedaan heb en dus al tijden op mijn bucketlist staat. Jenny regelt dat zij met de truck rijdt en dat ik achterop mag bij de zoon. Hoe fucking vet! Jenny is echt een engel!!
Vanuit St George, een trip van 4 uur, gaan we door naar Zion’s national park, een van de mooiste parken van Utah. Daarna touren we naar de Grand Canyon, en de dag erna gaan we naar Las Vegas. En dat allemaal achter op de motor! Holy Shit!