liften

Liften
Met mijn backpack loop ik naar de snelweg, het is 10 uur ’s morgens. Ik ben licht gespannen, zou het gaan lukken? Ik haal diep adem en zucht de gespannenheid weg. Ik laat de controle los, vertrouw erop dat het goed komt en steek mijn duim omhoog.
Het is eindelijk warm vandaag, de zon brand fel op mijn schouders. Heerlijk! Het was voornamelijk kou en regen op Stewart Island dus ik geniet van de warmte.
Na 20 minuten moet ik mezelf opnieuw moed in praten. Mijn god, wat ben ik ongeduldig, ik sta toch niet op een bus te wachten, dit kan een tijd duren hoor, zeg ik tegen mezelf.
Maar dan stopt er een auto! “Hey, I can only bring you 10 km if that’s okay.” Alle kleine beetjes helpen, denk ik dan, en ik stap in zijn truck. Het avontuur is nu echt begonnen

Liften, ik ben ondertussen veel backpackers tegen gekomen die het doen. Vooral op het Zuider eiland schijnt het heel makkelijk en veilig te zijn. Er zijn niet veel wegen, en de vriendelijke Nieuw Zeelander helpt graag een reiziger uit de brand. Ik krijg goede tips, zoals een actieve houding hebben, en vooral lachen.
The naked bus, waar ik 23 ritten van heb op mijn buspass, gaat maar tot Te Anau. Voor de 110 prachtige kilometers door de bergen naar Milford sound zou ik weer een nieuwe bus moeten boeken voor 30 dollar. Ik begin er een sport van te maken om overal geld op te besparen zodat ik zoveel mogelijk activiteiten kan doen. Ik leef al weer tijden op een dieet van noedels, boterhammen met chocolade pasta en water. Ook zoek ik naar de goedkoopste hostels die de meeste gratis dingen aanbieden of vraag ik bij bekenden rond of ze iemand kennen waar ik kan couchsurfen.
Liften, ik ben niet bang dat er iets naars met mij gebeurd (mijn moeder vast wel, sorry mams!), maar ik ben wel bang om de controle los te laten. Wat als ik niet word opgepikt? Ik heb immers het hostel in Milford Sound al geboekt en de kanotocht ook. Het is voor mij, als controlfreak, de ultieme test. Vertrouwen hebben in dat het goed komt.

De laatste paar weken op Stewart island waren ietwat saai. De sleur begon erin te komen, en het 7 dagen per week vroeg op en altijd maar sociaal zijn, begon zijn tol te eisen.
De laatste paar dagen waren top. Er was al een nieuw koppel gekomen om mijn baan over te nemen dus ik was 4 dagen vrij! Ik ontspande direct en dat was merkbaar, ik maakte ineens allerlei leuke dingen mee met de locals. Ook kwamen er een paar gezellige backpackers voorbij en ben ik dus een aantal dagen flink aan het feesten geweest en kon ik ook eindelijk tot diep in de middag uitslapen.
Ik heb de laatste weken gebruikt om mijn reizen te plannen. Ik had aan zoveel mogelijk backpackers tips gevraagd. De namen waar ze mee aankwamen zeiden mij in eerste instantie niks, maar ik ben ze op gaan zoeken in de Lonely planet en het capitool en zo wist ik een bucketlist samen te stellen. Ik besloot om de eerste 4 dagen te boeken. 2 dagen in Te Anau, daar een korte wandeling doen, en dan dus liften naar Milford Sound. Daar in de ochtend een kayaktocht doen, 2 nachten verblijven en dan op weg naar Queenstown. Ik heb geprobeerd om daar een couchsurfplek te vinden maar dat is niet gelukt. We zien dan wel weer wat er gebeurd en waar ik ga slapen.

Te Anau, het eerste hostel waar ik zelf verblijf, sinds Australie. Vrijwel direct voel ik de oude onzekerheden opkomen en een gruwelijke irritatie naar een stel 19 jarige Duitse backpackers. De alarmbellen in mijn hoofd gaan af. Dit is de test. Alles waar ik het laatste jaar zo hard aan gewerkt heb, kan ik nu in de praktijk brengen, dus deze strijd ga ik winnen!
Ik weet inmiddel dat het maar gedachten zijn, die voortkomen uit mijn te grote ego, en dat ik het zelf niet ben. Uit alle macht proberen deze gedachten mij omlaag te halen en mij terug te laten trekken in mijn bed, maar ik negeer de gedachten, maak praatjes met de backpackers en de volgende dag ga ik erop uit om een prachtige wandeling te maken. Tamara vs Ego 1-0! Bam! Ik voel mij goed!

Op weg dus naar Milford Sound. Met de boer die mij heeft opgepikt wissel ik de gebruikelijke smalltalk uit. Iets waar ik door het werken in het hostel goed in ben geworden. Met de grootste glimlach die ik heb en het grootste geduld luister ik naar zijn verhalen en deel de mijne.
De 10 km zijn zo voorbij dus ik stap uit. Het avontuurlijk gevoel begint door mijn bloed te stromen. Dit is zo cool! De duim gaat weer omhoog en dit keer hoef ik maar 10 minuten te wachten of er stopt een andere local, een vrouw die halvewege de route bij een hostel werkt, dus ze kan mij zo to ver brengen. Top!
Wederom de gebruikelijke praatjes. Ze is zo tof om te stoppen bij de mirror lakes, waar je de bergen heel mooi weerspiegelt ziet in het meer.
Als ik weer uitstap is het wederom maar 10 minuten wachten. Dit keer stopt een auto met 3 hele toffe mensen. Oorspronkelijk uit Chili, maar wonen sinds een jaartje in Te Anau. Ze gaan hiken, dus ze kunnen mij maar 30 km verder brengen. No worries! Ze zijn heel gezellig en sociaal, en roepen als ik uitstap dat ik altijd bij ze kan logeren in Te Anau!
Wederom gaat de duim omhoog en dit keer stopt na 10 minuten een koppel uit Shanghai, zij gaan naar Milford Sound, yes! Totale wachttijd: 40 minuten!
Als ik bij het hostel aankom en het prachtige uitzicht zie over de geweldig mooie berg Mitre peak, voel ik mij levend, avontuurlijk, trots dat ik het allemaal aan ga en dat ik het red! Dat ik de controle durf los te laten en alles waar ik het afgelopen jaar zo hard aan heb gewerkt, in de praktijk weet te brengen. Buiten mijn comfortzone treden zorgt ervoor dat er nieuwe structuren in mijn hersenen worden opgebouwd, zo voelt het tenminste. Oude nutteloze, praktisch onbegaanbare paden worden afgebroken en nieuwe snelwegen aangelegd. Snelwegen die sneller zijn, effectiever, flexibeler. Die mij zonder omweg en gezeur brengen naar de plek van bestemming. Tamara vs Ego: 2-0.

De kanotocht door het fjord de volgende ochtend is prachtig. De 5 uur vliegen voorbij. ’s Middags lummel ik wat rond in het hostel. Er is geen internet of bereik dus ik lees een boek en kijk serie’s op mijn laptop. Morgenochtend sta ik weer vroeg op om de duim omhoog te houden. (Ondertussen alweer 1 lift verder, 10 min wachttijd)